De Amerikaanse rockers van Linkin Park zijn onderweg om hun album One More Light te promoten, met in het kielzog de Canadese punk-rockers van Sum 41. Zware Metalen vond die-hard Linkin Park-fan Sietse den Haan bereid een stuk te schrijven over het concert in de Amsterdamse Ziggo Dome. Een uitdaging die serieus werd opgepakt. Oftewel: een verslag door de ogen van een echte fan.
20 juni 2017, is het dan eindelijk zover? Linkin Park in de Ziggo Dome met de One More Light Tour. Een dag waar ik al ruim vijftien jaar van droom, sinds ik op de basisschool via mijn oudere zussen met de muziek in contact kwam. Ik was dan ook bijzonder opgetogen dat ik mijn ervaringen van deze geweldige avond mag delen.
Linkin Park staat voor mij centraal in een groot deel van mijn leven. Van jongs af aan heb ik alle albums verzameld en uiteraard grijsgedraaid. Hybrid Theory, Meteora, Reanimation, Live in Texas en zelfs een nooit uitgebracht album met demo-nummers uit de tijd voor de doorbraak, waren dan ook altijd binnen handbereik. Via een discman nog, iets dat ik me nu amper meer kan voorstellen. De geweldige, unieke sound van Linkin Park was (en is) het recept voor een geweldige dag.
Wat maakt Linkin Park voor mij (en al die miljoenen fans) dan zo uniek? De snerpende gitaren, het roffelende geweld van de drums en de energieke sound van twee geweldige zangers: Chester Bennington en Mike Shinoda. Er zijn eindeloos bands te noemen die dergelijke aspecten tot in de perfectie uitwerken. Wat Linkin Park zo speciaal maakt, is dat ze het geweld van metal, de energie van rap en de muzikale klanken van instrumenten combineren met elektronische muziek. Een weergaloze combinatie die voor mij altijd ongeëvenaard zal blijven.
Bennington, een grandioze zanger met een ongelofelijke portie talent, uitstraling, energie en volume. Shinoda, de ietwat rustiger ogende, getalenteerde zanger en rapper. Beide uniek en op zichzelf staand al geweldige artiesten. Voeg dit samen en je hebt een weergaloze combinatie van zang, energie en ook rust. Wat mogen wij in onze handjes knijpen dat deze formatie ooit tot stand is gekomen. Natuurlijk mogen de mannen achter de twee zangers niet vergeten worden: Joe Hahn, Rob Bourdon, Brad Delson en Dave Farrell. Juist deze combinatie maakt een band als Linkin Park zo goed. Meer dan genoeg reden om na eindeloze uren luisteren dit dan eindelijk fysiek mee te maken.
20 juni, een dag om nooit te vergeten. Het is 14:30 uur, ik pak mijn tas, snel naar mijn auto en race zo snel ik kan richting huis, want Linkin Park speelt immers vanavond in de Ziggo Dome. Zenuwen, ongeduld en enthousiasme worden me teveel. Het wachten heeft lang genoeg geduurd en ik vertrek met mijn vriendin, een goede vriend, vriendin en mijn zus richting Amsterdam Bijlmer-Arena. Het is druk in Amsterdam. Er lopen, zitten en krioelen een hoop mensen om en nabij de Arena. Allemaal in afwachting van een – in ons hoofd opgebouwd – spektakel van muzikale euforie. Bang voor een lange rij, snellen we ons richting de ingang van de Ziggo Dome. Gelukkig valt de rij alleszins mee en zijn we ruim op tijd binnen. Een zorg minder, het aftellen is begonnen.
Het is 18.55 uur, de lichten gaan uit, de rook komt uit de machines, sfeerlichten gaan aan en één voor één komen de bandleden van Sum 41 op. Zij staan immers in het voorprogramma van de Linkin Park One More Light Tour. Het is nog vrij rustig, zowel op de vloer als op ring een en twee. Sum 41, hoewel bekend bij mij, is nooit één van mijn favoriete bands geweest. Ik ben uiteraard benieuwd naar het optreden en laat het op me afkomen. Het eerste wat opvalt, is dat, ondanks het geluid van de scheurende gitaren en het gebrul van de drums, zanger Deryck Whibley amper te verstaan is. Ik ben echter niet geheel bekend met Sum 41 en durf dan ook niet te zeggen of het volume van Whibley tekort schiet, het sound-technisch niet in orde is of dat dit bij het genre hoort. Linkin Park en Sum 41 zijn dan ook op dit gebied niet te vergelijken. Om deze reden, en het feit dat ik voor Linkin Park kom, kan ik ook vrij weinig delen over de setlist en de kwaliteit van het optreden. Ik weet wel dat ik het erg spijtig vind dat het toch zeker indrukwekkende, muzikale geweld de stem overtrof. Daardoor is het optreden me niet bijzonder bijgebleven.
Whibley besluit nog wel bij de zaal te informeren welk soort metalheads aanwezig zijn. Iron Maiden? Metallica? Op basis van het antwoord besluit Sum 41 een kort gedeelte van Enter Sandman te spelen. Vreemd genoeg is de zang hierbij, in tegenstelling tot het verdere optreden, een stuk beter te duiden. Een memorabel stukje rock al met al.
Het is om en nabij 19:45 uur, de show van Sum 41 is ten einde, het licht gaat weer aan en het ombouwen van het podium voor de hoofdact is dan eindelijk daar. Ik, mijn vriendin, mijn vrienden en mijn zus, snellen zich naar het toilet, we willen immers niets missen van het komende geweld. Ruim op tijd begeven we ons weer richting de zaal, naar onze inmiddels vertrouwde plek, links voorin, net naast het midden. Het is dan goed vol in de zaal en op de tribunes. Het publiek is gemengd, jong tot oud, maar voornamelijk een hoop leeftijdsgenoten die waarschijnlijk, net als ik, er al jaren van droomden om hun favoriete band live mee te maken. Mooi om te zien en dit moment gezamenlijk te mogen beleven. Nog heel even wachten en dan is het (eindelijk) zo ver.
20:10 uur. Het is donker, de sfeerlichten en rook zijn weer van de partij en de schimmen van mijn helden zijn op de achtergrond te onderscheiden. De muziek begint te spelen, één voor één komen de bandleden op en de opening is dan eindelijk daar: Talking To Myself, van het nieuwe album One More Light. Er is een hoop commotie geweest rond dit nieuwe album en het zou af doen aan de kracht van Linkin Park. Dit maakte mij aanvankelijk een beetje zenuwachtig en ik wist niet wat ik hiervan moest denken. Na het album meerdere malen te hebben beluisterd, is mijn belevenis van Linkin Park onveranderd. Smaken verschillen, maar Linkin Park blijft Linkin Park. Ja, het is een andere weg die de heren ingeslagen zijn, maar dit doet niets af aan het geweldige talent en het geluid dat ze al jaren neer weten te zetten. Dit laten ze dan ook meteen vernietigend blijken tijdens het eerste nummer. Hoe loepzuiver de zang, het muzikale geweld en de euforie op de albums ook mag zijn, het haalt het niet bij de fysieke beleving en kwaliteit van een live optreden.
Chester Bennington, in het begin nog vol in kledij met een shirt, wit jasje en een baseball pet achterstevoren, staat al snel zonder shirt te schitteren op het podium. Hij is dan ook al snel te vinden op het verlengde podium in het midden van de zaal. Maar dit blijkt niet genoeg. Het muzikale fenomeen begeeft zich al snel tussen de fans, waar hij onvermoeid de act doorzet.
The Cataclyst, One Step Closer, Castle Of Glass… ik verkeer inmiddels in extase en de avond kan voor mij niet meer stuk. Aan het publiek te zien, geldt dit voor iedereen. Wat een show! Invisible, een prachtig nummer van het nieuwe album, een prachtig pareltje waarvan ik (hopelijk) nog meer mag zien en beleven. En zo gaat het door: Waiting For The End, Breaking The Habbit en One More Light. “We saw brilliance, when the world, was asleep. There are things that we can have, but can’t keep.” en niets is minder waar. Konden wij maar langer in dit moment blijven, het was immens genieten, euforie, extase, maar dan veel te kort!
Crawling komt ook nog voorbij, al is het een ingekorte, maar desalniettemin erg mooie versie, onder begeleiding van de piano. Leave Out All the Rest, From The Inside en What I’ve Done volgen Crawling op. From The Inside: één van mijn favoriete nummers. Wat ben ik blij dat Linkin Park dit nummer speelt. Heerlijk hard, met Bennington in zijn volle overtuiging, volume en energie die ik zo graag zie. Wat kan hij, wat kan Linkin Park geweldig optreden. Ik kan mijn beleving delen, maar geen woorden kunnen het gevoel beschrijven wat je meemaakt tijdens de show.
De avond is bijna ten einde, hoe spijtig ook. Linkin Park is echter nog niet klaar. Als afsluiter komt de band verpletterend met twee gouden ouden: In The End en Faint. Hoe kan het ook anders. Hoe kun je beter afsluiten dan met deze nummers? Dit is waarmee het begon, dit is waarmee het (helaas) moet eindigen. Echter, Linkin Park is nóg niet klaar. Gedurende de toegift worden er nog vijf nummer toegevoegd aan het toch al complete repertoire: Sharp Edges, Numb, Heavy, Papercut en Bleed it Out. Een waardige toegift. De band treedt terug, een daverend applaus, de lichten gaan aan. Het is voorbij. Het is klaar. Het publiek begeeft zich langzaam naar de uitgang, opgewekt, maar toch ook een beetje bedroeft. Het was natuurlijk veel te kort.
Linkin Park, The One More Light Tour: het was geweldig. Dit was spijtig genoeg pas mijn eerste concert, maar zeker niet mijn laatste. Meerdere zullen er volgen. Linkin Park, de Ziggo Dome, de duizenden fans, ik dank jullie voor deze memorabele avond.
Setlist Linkin Park
- Talking to Myself
- Play Video
- Burn It Down
- The Catalyst
- Wastelands
- One Step Closer
- Castle of Glass
- Good Goodbye
- Lost in the Echo
- Battle Symphony
- New Divide
- Invisible
- Waiting for the End
- Breaking the Habit
- One More Light
- Crawling (Piano Version; Shortened (No… more ))
- Leave Out All the Rest
- From the Inside
- What I’ve Done
- In the End
- Faint
Encore:
22. Sharp Edges
23. Numb
24. Heavy
25. Papercut
26. Bleed It Out
Foto’s:
Andreas Terlaak/Mojo
Datum en locatie:
20 juni 2017, Ziggo Dome, Amsterdam
Link: