Zoals al eerder is geschreven, is het altijd interessant om een vrij grote naam in een eerder kleine zaal te kunnen bekijken. Meestal zijn die concerten toch nét iets intenser dan tijdens mega-events. Dus trekt uw redacteur naar de 013 om Limp Bizkit te gaan aanschouwen. Er was vooraf een hoop gewaarschuw geweest vanwege mogelijk filegevaar aan de ingang, omdat er geen tassen en aanverwanten naar binnen mochten en er ook een uitgebreide fouillering van iedereen aan te pas zou komen. Het duurt welgeteld twee minuutjes om binnen te komen, dus dat valt alvast mee. Zelfs fotograaf Jurgen, toch een man van vele wapens, geraakt moeiteloos binnen.
Een voorprogramma is er niet, tenzij je DJ SueSide (Wu-Tang Clan) in rekening brengt, die in een hoek plaatjes staat te draaien, maar waar verder helemaal zo goed als niemand op let. Als iets na negenen de lichten doven, is iedereen er klaar voor. Er wordt zoals gewoonlijk verwoestend van start gegaan met Show Me What You Got. De band staat op scherp en dat merk je meteen. Nu is Wes Borland altijd al een beweeglijk baasje geweest, maar je merkt meteen dat hij er zin in heeft. ‘Goed hoekig’ noem je dat. De stemming van Fred Durst is echter altijd afwachten.
Wie Limp Bizkit de voorbije jaren op festivals heeft gezien, weet dat de brave man oeverloos kan beginnen lullen en prediken over de meest overbodige dingen. Dan kun je enige vaart in een concert meteen vergeten en ben je al blij dat sommige nummers in hun geheel worden gespeeld. Dan wordt het niets. Als Hot Dog echter als volgende granaat voorbijkomt en er zelfs zonder noemenswaardige tussenstop aan Rollin’ begonnen wordt, ben ik al redelijk gerustgesteld. Ook Durst heeft blijkbaar beslist vanavond bij de zaak te blijven en eerlijk is eerlijk, dat zullen we geweten hebben ook!
Strontarrogant en bazig staat hij de menigte op te jutten en heerlijk superieur te wezen. Gold Cobra, de volgende in het rijtje hits, komt aan als een elektrische schok en maakt duidelijk hoe groot de klasse van Bizkit op snelheid wel kan zijn! De eerste moshpits ontstaan en ook het publiek begint op stoom te komen. En dan… gaat het tempo omlaag onder de noemer “We take you high and sometimes we take you low.“. We zijn dan een half uur ver. Hij zal toch niet…
Twee nummers lang duurt de inzinking (Nou ja…) en vanaf dan, met My Generation, is er compleet geen houden meer aan. Een crowdsurfer die tot aan het podium komt, wordt door Fred teruggestuurd, heel de zaal door gedragen en achteraan, boven aan de trappen netjes afgeleverd! Ondertussen vindt iemand het nodig een hartje met de handen naar Durst te maken. Hij of zij krijgt meteen een tiental fuck you’s in zijn/haar nek en een verschroeiende versie van Livin It Up er achteraan. Zalig!
Toch vinden de heren het allemaal nog niet scherp genoeg en met My Way gaat het tempo en de agressie nog wat de hoogte in. Zelfs een door Wes Borland afschuwelijk slecht gezongen, maar grappige versie van Smells Like Teen Spirit komt voorbij. Zo wordt een aanloop genomen naar Break Stuff en wat zich dan afspeelt in 013, behoort tot één van de indrukwekkendste stukken concert die ik in jaren (ooit?) gezien heb. Iedereen gaat compleet los en er ontstaan zowel moshpits in het benedengedeelte van de zaal maar ook op de trappen. Dat alles onder een regen van rondspattend bier en overvliegende moshers. Ik krijg zelf spontaan bezoek van iemands tiet in mijn bier! Nooit eerder meegemaakt. Het hoeft ook niet te dikwijls.
Voor het hierop volgende Nookie, dat niet eens op de setlist van vanavond stond, nodigt Fred Durst twee fans uit die de lyrics mogen meebrullen en dat zelfs uitstekend doen. Het tempo blijft hoog bij Full Nelson en alles wordt in gereedheid gebracht voor de genadeslag die Take A Look Around heet. Het moet gezegd worden dat de chaos nu compleet is. Dit Limp Bizkit hoeft van niemand lessen te krijgen. Wie dit voor elkaar krijgt, is groots en vooral doeltreffend.
De heren komen deze zomer nog langs op festivals en grotere zalen. Maar het zal me zeer benieuwen of ze dit kunstje daar kunnen herhalen. Topconcert!
Fotografie:
Jurgen van Hest (jvh013photo)
Locatie:
5 mei 2018, 013
Setlist:
- Show Me What You Got
- Hot Dog
- Rollin’ (Air Raid Vehicle)
- Gold Cobra
- Walking Away
- Creeping Death / Wicked
- My Generation
- Livin’ It Up
- Jump Around / Seven Nation Army / Walk
- I’m Broke
- My Way
- Smells Like Teen Spirit
- Break Stuff
- Nookie
- Full Nelson
- Take A Look Around
Links: