Lacuna Coil was weer eens in Nederland. Dit keer voor een exclusieve show in de Metropool in Hengelo. De Italianen namen daarin een Europese support mee met het Duitse Aeverium en het Oostenrijkse Cellar Darling, om daarmee het publiek te trakteren op een flinke dosis positieve metal. Eenmaal aangekomen in de Jupiler Zaal is Aeverium al reeds begonnen met zijn set, waar een halfuur voor is ingepland. Tot grote verrassing is de zaal al grotendeels gevuld voor de eerste supportband die deze vrijdag om acht uur mag aftrappen. Het heeft er dan ook alle blijk van dat deze avond aan de deur uitverkocht zal raken.
Maar eerst Aeverium dus, dat een ronduit energieke set neerzet met zijn modern klinkende melodische metal, voorzien van een zanger en zangeres. Bovendien met een aardige elektronische inslag, dat naar mijn mening zorgt voor een warme laag in het geluid. Het is inmiddels al de derde keer dat de band hier optreedt, aldus de vriendelijke en praatgrage zanger Marcel. Blikvanger en zangeres Aeva gooit er bovendien nog wat Nederlandstalige uitspraken uit, ondanks haar toch wat stuggere houding op het podium. Vocaal doet ze mij wat denken aan die Sharon Den Adel van Within Temptation, maar dan zonder het toneelspel. Ook valt op dat de band toch een aardige fanbase heeft opgebouwd onder de aanwezigen en dat blijkt na afloop bij de merchandising des te meer. Marcel heeft een behoorlijk krachtige stem, dat een beetje refereert naar frontmannen van System Of A Down, Korn en Disturbed. Ook draagt hij het nummer See You On The Other Side op aan zijn overleden vader, wiens verjaardag het deze dag is. Tijdens de ballade Home gaan de handjes veelvuldig de lucht in en tegen het einde van het laatste nummer krijgt de zanger het ook nog voor elkaar de helft van de zaal te laten hurken. Aeverium was dan ook een sterke opener, dat me zeker verrast heeft, vooral aangezien het toch een genre buiten mijn eigen voorkeuren is, dat voor deze avond gereserveerd wordt.
Vervolgens is het de eer aan Cellar Darling om de avond voort te zetten. De band is nog behoorlijk vers, bestaat pas sinds vorig jaar en bevindt zich nu in zijn eerste tournee, aldus de frontdame. Tegen mijn aanwezige schoonzus, dat haar eerste metaloptreden overleefde, zei ik na afloop dat deze band wel eens de nieuwe Eluveitie kan worden. Wat blijkt, kom ik echter op het moment van dit schrijven achter, is dat we hier te maken hebben met een band die juist bestaat uit diens voormalige leden. Het verklaart ook meteen waarom zangeres Anna enigszins verrast werd door meezingende fans. Deze dame is met recht wel het hart van deze formatie te noemen, door de stempel die zij op de muziek drukte met haar pure stem en de opmerkelijke draailier. Jammer is dat deze laatstgenoemde vaak net wat te laag in de mix staat, waardoor het geluid van dit instrument eigenlijk bijna alleen goed te horen was tijdens haar solo’s. Al met al weet Cellar Darling met zijn volksinvloeden een interessant optreden neer te zetten en weet het met gemak het gevoel van de Zwitserse bergen over te brengen, met name tijdens het intro van het nummer Avalanche.
Na driekwartier spelen maakt Cellar Darling, onder luid applaus, plaats voor de headliner van deze avond, Lacuna Coil. De Italianen, die bij elkaar kwamen in 1994, vieren volgend jaar het twintigjarige jubileum van de band vanaf het moment dat zijn eerste release verscheen, de zelfgetitelde EP uit 1998. Dat Lacuna Coil nog steeds een grote naam is met een trouwe fanschare, dat laat het aanwezige publiek wel zien. Toch valt me op dat het merendeel wel bestaat uit late twintigers, dertigers en veertigers, die de gloriedagen van de band hebben meegemaakt. Nu ken ik persoonlijk geen enkel nummer van de band, dus ik laat me wederom verrassen door een gedreven performance.
Het is eerst de geschminkte ritmesectie die op komt, bestaande uit een kloon van Papa Emeritus II achter het drumstel en twee semi-juggallos op gitaar en bas. Christina Scabbia zelf komt in een losgemaakte dwangbuis het podium op, terwijl haar mannelijke collega er in verhouding met haar wat meer casual eruit ziet. De fans komen in ieder geval direct los en het is overduidelijk dat ik in een zaal sta met mensen die aan het genieten zijn van begin tot einde. Vele hits komen voorbij, maar wat vooral nadrukkelijk naar voren komt is hoe goed de vocalen van mevrouw Scabbia live klinken. Hier staat een ronduit krachtige frontdame, die bovendien zeer sympathiek overkomt en een grote verbondenheid toont met het publiek. Ook zanger Andrea Ferro is een fanatieke performer met een krachtige stem, hoewel het naar mijn smaak toch iets te eendimensionaal is.
Grootste verrassing voor mij deze avond is wanneer Christina het publiek vraagt om het volgende nummer mee te zingen en zij verwacht hierbij dat iedereen in de zaal de tekst kent. Wat blijkt, we krijgen een cover te horen van één van mijn favoriete popsongs allertijden: Enjoy The Silence van Depeche Mode. Het klinkt leuk hoe de band zich deze in een eigen jasje (of dwangbuis) heeft gestopt, zonder extreem drastische aanpassingen. Wanneer de band van het podium vertrekt en het wachten is op de verwachte toegift, verschijnt er een heuse sneeuwpop op het podium en wordt het wachtende publiek getrakteerd op een kerstnummer, genaamd Naughty Christmas. Om de naderende kerstsfeer extra te belichten worden er nog sneeuwkannonen ingezet om de voorste rijen van een witte kerst te voorzien. Lacuna Coil sluit af met nog wat toegiften en na een laatste foto met de zaal vertrekt de dame met haar heren achter de coulissen, onder luid applaus van de fans. Zij hebben genoten en de band overduidelijk ook!
Datum en locatie:
15 december 2017, Metropool, Hengelo
Link: