Iron Maiden in Gelredome Arnhem
8 juni, 2011
Waar zouden we zijn zonder de trein? Nou, in ieder geval een stuk eerder in Arnhem, dat is een ding wat als een paal boven water staat. Het is inmiddels ver na achten op een mooie en zonnige woensdagavond in juni als ondertekende dan eindelijk het Gelredome in Arnhem binnenloopt. Tegen die tijd is het voorprogramma Rise To Remain al aan haar laatste twee songs toe. Veel zinnigs valt er over de band helaas dus niet te vertellen, behalve dat de metalcore van de heren op zich helemaal niet verkeerd klinkt, maar vreemd misplaatst overkomt als opwarmer voor een band die én geen opwarmer nodig heeft én zo ongeveer de belichaming is van traditionele heavy metal. Voor Maiden is het echter gewoon een veilige support-act, met Bruce Dickinson’s zoon Austin in de gelederen. Toch hoop ik niet dat dit een trend gaat worden, dat de individuele leden hun kinderen maar op sleeptouw nemen in plaats van goede bands die het écht verdienen, zoals Maiden van Kiss en Judas Priest ook ooit diezelfde kans kreeg.
Aan de andere kant: de Britse metalgigant Iron Maiden is nooit een band geweest die zich wat aantrok van wat een ander ergens van dacht, en ook vanavond is dat duidelijk. Tijdens de vorige stadiontour speelde de band tot groot ongenoegen van een groot gedeelte van de concertbezoekers het A Matter Of Life And Death-album integraal, en hoewel de band van die kritiek wel iets geleerd lijkt te hebben is het aantal post-reünie-songs wederom erg groot. Stipt om negen uur knalt UFO‘s Doctor Doctor traditiegetrouw uit de speakers, waarna er sfeervol geopend wordt met Satellite 15… The Final Frontier (intro en song ineen) en het stampende El Dorado, wat ondanks een rommelig begin live beter uit de verf lijkt te komen dan op cd. De band lijkt op dreef; Steve Harris staat kenmerkend met één been op een monitor te spelen terwijl ADHD-patiënt Dickinson het podium over rent en prima bij stem is.
Er wordt vervolgens door menigeen opgelucht ademgehaald zodra 2 Minutes to Midnight in wordt gezet, en het is wederom duidelijk dat de oude klassiekers het bij het publiek het nog steeds het beste doen. Dat Maiden echter Maiden blijft bewijst men door maar liefst vijf songs van het nieuwe album te spelen, waarbij The Talisman en When the Wild Wind Blows zich ontpoppen tot ware hoogtepunten van de avond, terwijl ook het dynamische Dance of Death en het slepende Blood Brothers zich opnieuw bewijzen als prima live-songs. Dat ook The Wicker Man weer van stal is gehaald is eveneens een aangename verrassing. De rest van de set herbergt echter geen grote verrassingen: The Evil That Men Do, The Trooper of Fear of the Dark; het zijn stuk voor stuk songs die je mag verwachten in een Iron Maiden-set en die het vanavond dus ook weer gered hebben. Bij Iron Maiden kruipt er een gigantische Eddie omhoog achteraan het podium, en het toegiftenblok zit én vol met klassiekers én is zo uitgekauwd dat iedereen die de trein nog moet halen ruim de tijd heeft om deze op te zoeken. Want hoe goed en hoe klassiek The Number of the Beast en Hallowed Be Thy Name dan ook zijn, op een gegeven moment moet zelfs de meest trouwe fan deze een keer zat worden, of vergis ik me? Afgesloten wordt er met het oudje Running Free, voordat de outro-tape met Always Look on the Bright Side of Life ingezet wordt.
Dat Iron Maiden nog steeds relevant is bewijst de band vanavond voor de zoveelste keer. Een prettig afwisselende set en een nog altijd strak spelende band is wat men voorgeschoteld krijgt, en waar veel andere bands het van een hoeveelheid vuurwerk en allerhande fratsen moet hebben om het publiek te kunnen bekoren laat Maiden de muziek gewoon het werk doen, in combinatie met de obligate wandelende Eddie tijdens The Evil That Men Do en een adequate, sci-fi-achtige lichtshow. Dat Maiden ook nieuwer materiaal een kans geeft is ook tekenend voor de band, daar er legio bands zijn die nieuwe platen uitbrengen als excuus om te touren om er vervolgens niets van te spelen (of de plaat ervoor alweer volledig negeren). Het niet altijd lekker strakke geluid in het Gelredome ten spijt levert de band wel weer een avondje ouderwetse heavy metal en topvermaak, en aan het einde van de dag gaat het daar toch om. Persoonlijk heb ik de band wel eens beter aan het werk gezien. Gelukkig ook wel eens slechter. Een geslaagde avond derhalve.
Setlist Iron Maiden:
- Satellite 15… The Final Frontier
- El Dorado
- 2 Minutes to Midnight
- The Talisman
- Coming Home
- Dance of Death
- The Trooper
- The Wicker Man
- Blood Brothers
- When the Wild Wind Blows
- The Evil That Men Do
- Fear of the Dark
- Iron Maiden
- The Number of the Beast
- Hallowed Be Thy Name
- Running Free
Links: