Into The Electric Castle And Other Tales, of hoe Tilburg in de ban was van een hippie

Van dertien tot en met vijftien september is Tilburg het centrum van het Ayreon–universum. Vanuit 64 landen zijn Ayreonauts afgereisd om de live-vertolking van de rockopera Into The Electric Castle bij te wonen. Overal waar je kijkt zie je mensen in Ayreon-shirts met Ayreon-bier of -ijs in de hand genieten van het heerlijke nazomerweer dit weekend. Ook de terrassen zijn afgeladen vol. Vier keer in drie dagen wordt de rockopera Into The Electric Castle uitgevoerd in een uitverkocht 013. Daarnaast kunnen fans in de bioscoop de live-registratie van het Ayreon Universe-concert van twee jaar geleden in 5.1 surround opnieuw beleven. Ook kunnen zij de tentoonstelling van Jef Bertels, de kunstenaar wiens werk op vele albums van Ayreon te zien is, bezoeken. Zware Metalen is op de vrijdag aanwezig om de sfeer (en het Ayreon-bier) te proeven.

Voor aanvang van het concert is de spanning en opwinding over hetgeen ons staat te wachten voelbaar onder de bezoekers. Om kwart over acht is het dan eindelijk zover. Het doek gaat open en op het podium verrijst een imposant en prachtig uitgelicht kasteel. Daarboven verschijnt op een groot scherm John de Lancie, die ons als verteller Forever welkom heet. Hij heeft de originele teksten van het verhaal helemaal herschreven en brengt deze de rest van de avond op indrukwekkende en bij vlagen humoristische wijze vanuit zijn kasteeltoren.

Eén voor één komen de zangers en zangeressen door de kasteelpoort het podium op om onder luid gejuich aan hun queeste te beginnen. Tijdens Isis And Osiris is daar als eerste Fish (The Highlander), wiens stem de tand des tijds niet helemaal heeft doorstaan. Desondanks weet hij zijn rol toch redelijk overtuigend neer te zetten, al komt het soms uit zijn tenen. Simone Simons (The Indian) komt hem vergezellen op het podium, al kost het even moeite om dat Fish met zijn forse verschijning nog pontificaal voor de kasteelpoort staat. Sowieso valt op dat met negen muzikanten en vele zangers op het podium het soms even zoeken is naar een plekje.

Dan is het aan Damian Wilson (The Knight) om door de poort te komen. Gehuld in harnas en gewapend met een zwaard kost het hem geen moeite om zijn plek op het podium te veroveren. Hij laat deze avond nog maar eens horen waarom Arjen Lucassen zo graag met hem werkt. Hij zingt fenomenaal. Dat geldt overigens ook voor Edwin Balogh (The Roman) en Anneke van Giersbergen (The Egyptian).

Tijdens Amazing Flight is het John Jaycee Cuijpers (The Barbarian) die indruk weet te maken als vervanger van Jay van Feggelen, zoals hij dat twee jaar eerder ook al deed toen hij tijdens Ayreon Universe inviel voor Russel Allen. En dan is het eindelijk aan Arjen Lucassen zelf om onder een daverend applaus het podium te betreden als The Hippie. Voor iemand die podiumvrees heeft weet hij zich uitstekend houding te geven op het podium en als hij even niets te zingen heeft laat hij zich comfortabel in zijn zitzak zakken om de prestaties van de andere vocalisten en de muzikanten gade te slaan. Natuurlijk kan hij als zanger nog niet in de schaduw staan van de anderen, maar hij slaat zich prima door de show heen en lijkt er naarmate de avond vordert steeds meer plezier in te krijgen.

Edward Reekers (The Futureman) is de laatste van de hoofdrolspelers. Hij maakt tijdens Time Beyond Time zijn opwachting, gehuld in een Star Wars-achtig gewaad. Nu het gezelschap compleet is kan het avontuur pas echt beginnen.

Wat volgt is een muzikaal en visueel spektakel dat zich eigenlijk niet in woorden laat vatten. Ondersteund door een prachtige lichtshow en beelden op het grote scherm spelen de muzikanten de hele avond werkelijk snaarstrak. Drummer Ed Warby, door Arjen getypeerd als een drumcomputer met een hart, en Johan van Stratum vormen de ritmesectie. Ferry Duijsens en Bob Wijtsma wisselen regelmatig tussen mandoline en elektrische- en akoestische gitaren om alle nummers van de juiste begeleiding te voorzien. Joost van den Broek zorgt met zijn toetsenarsenaal dat het geheel prachtig in elkaar vloeit. Thijs van Leer blaast tussendoor op zijn dwarsfluit een luchtige noot in het geheel. Dé verrassing van de avond is echter toch wel Marcel Singor, die laat horen een fantastische gitarist te zijn met een heel eigen stijl. Zonder de originele solo’s geweld aan te doen geeft hij de avond op eigen wijze kleur met zijn boeiende spel.

Arjen Lucassen blijkt nog een verrassing achter te hebben gehouden als er na Cosmic Fusion een witte vleugel het podium wordt opgerold waarachter Robby Valentine plaatsneemt om, na een improvisatie waar in ieder geval Flight Of The Bumblebee voorbij komt, The Mirror Maze te begeleiden.

Nadat Into The Electric Castle is afgesloten met Another Time, Another Space, is het tijd voor Other Tales. Van elk van de andere projecten van Arjen Lucassen wordt één nummer vertolkt. Het voelt na het machtige eerste deel van de avond toch een beetje als een voorgerecht na een copieuze maaltijd. Simone Simons heeft moeite om Ashes (Ambeon) te vertolken en tijdens Kayleigh (Marillion) staat Derek Dick als een Fish op het droge naar adem te happen. Andere nummers komen gelukkig beter uit de verf. Tijdens afsluiter Songs Of The Ocean (Star One) komt de gehele cast nog een keer het podium op om het publiek uit te zwaaien. Terwijl Damian Wilson zich crowdsurfend in het publiek begeeft gaat uw verslaggever voldaan naar huis.