Destruction, Dead Head, Legion of the Damned, Izegrim – 10 September 2006, Patronaat Haarlem
Op een zwoele zondagavond in September had het Patronaat een flink portie thrash in de aanbieding. Maarliefst vier bands stonden op het programma om de grote zaal op zijn grondvesten te doen schudden. De avond zou beginnen met drie bands van Nederlandse komaf, om daarna door te gaan met de thrashgoden van Destruction. Kortom, een evenementje wat Zwaremetalen niet kon laten schieten. Joris en Arjan waren dan ook van de partij voor een avondje ouderwets thrashen.
Wat na binnenkomst meteen opviel was dat er maar weinig publiek op het optreden af leek te zijn gekomen. De grote zaal was, als ik het optimistisch schat, maar halfvol gevuld met publiek. Het optreden had wellicht beter in de kleine zaal gegeven kunnen worden, maar agh, wat zou het ook eigenlijk uit maken. Hierdoor had je namelijk als bezoeker alle ruimte om uit je dak te gaan – waar het publiek dan ook gretig van gebruik maakte.
(Joris)
Izegrim
Het spits werd afgebeten door het thrashviertal van Izegrim. Wat meteen de stempel bij dit optreden drukte was het slechte geluid. Vooral het geluid van vocaliste Kristien stond erg slecht in de mix. Het klonk niet alleen monotoon hierdoor, maar overstemde ook nog eens veel van de andere instrumenten.
Gelukkig wist de band zich na een paar nummers weer een beetje te hervinden. Nadat een nieuw nummer werd ingezet leek het allemaal net even wat beter te klinken en te lopen. Helaas vond ik het muzikaal gezien toch allemaal net even tè fantasieloos klinken doordat er een gebrek aan afwisseling in zat.
Achteraf gezien kan ik toch wel met zekerheid zeggen, als mannelijke recensent zijnde, dat de band leuker was om te zien dan om te horen. Helaas niet echt een goede opwarmer dus, hoewel het nieuwe nummer toch wel naar meer smaakte.
(Joris)
Legion of the Damned
Eigenlijk zou de tweede band van de avond Dead Head zijn. Maar waarschijnlijk hadden de heren van Legion of the Damned de intentie om vrij vroeg op de avond weer huiswaarts te keren om de volgende dag fris en fruitig op het werk te verschijnen. De Limburgers namen daarom de taak op zich om als tweede band het podium te begeven.
Wat Izegrim niet lukte deed Legion of the Damned juist wel. Geluid dat erg goed in de mix zat en vanaf de eerste noot strak, aggressief, snel en vooral overtuigend. Ook het publiek reageerde hier goed op, want ze waren nog niet begonnen of de eerste haren wapperden al boven het publiek uit.
Legion of the Damned deed waar het voor kwam en warmde met een flink salvo aan nummers het publiek in hun korte speeltijd goed op. Om vervolgens snel af te breken, in te pakken en huiswaarts te gaan. Dat is dan weer de keerzijde van een concert op zondag.
(Joris)
Dead Head
De laatste Nederlandse inbreng van de doses thrash kwam van Dead Head. Een band die al sinds 1989 actief is en dat was te horen ook. De band bracht zijn thrash op een old-school manier en het was goed te zien dat de band in die zeventien jaar tijd flink wat live-ervaring hadden.
De band speelde erg enthousiast. Vooral drummer Hans Spijker leek er erg veel zin in te hebben. “De rest van de set spelen we alleen nog maar Slayer-covers” brulde frontman Tom van Dijk na het tweede nummer opeens, waarnaa het publiek stil leek te vallen van verbazing. “We spelen alleen nummers van ze die ze nog nooit hebben uitgebracht” vertelde hij met een brede lach op zijn gezicht er achteraan. Hij had er wel een punt mee, want de muziek had inderdaad aardig veel weg van Slayer.
Dead Head wist op mij ook een erg positieve indruk achter te laten. Hoewel Legion of the Damned me net even wat meer beviel. Het publiek moshte ook aardig mee en hadden goed zin in waar iedereen eigenlijk het meest op zat te wachten. Je raadt het al: Destruction!
(Joris)
Destruction
De avond werd natuurlijk afgesloten met een optreden van het Destruction. En nadat het podium een kleine make-over had ondergaan verschenen de drie heren daar om acte de presens te geven. En dus verschoof het aanwezige metalvolk van de bar naar het podium. In tegenstelling tot de eerdere zes keer dat ik deze band heb mogen aanschouwen opende ze niet met Curse the Gods maar juist met het nieuwe Soul Collector.
Ondanks dat het erg rustig was in het patronaat hadden de heren van Destruction veel zin in het optreden. Zoals altijd speelde de band erg strak, maar het geluid was niet optimaal. Het gitaargeluid klonk af en toe als een brei, en tot overmaat van ramp vielen eerst de gitaar en daarna de basgitaar even uit. De anders zo vredelievende Schmier kon zich maar moeilijk beheersen en besloot zijn woede niet te uiten op de gitaartechnicus maar op de microfoon, die een makkelijk doelwit vormde voor zijn basgitaar.
Toen de basgitaar eenmaal werkend was verontschuldigde hij zich nog even hiervoor, waarna de drie Duitsers weer gingen doen waar ze goed in zijn, thrash spelen. De setlist was niet bijster verrassend, bij Destruction weet je nou eenmaal wat je kunt verwachten. Behalve aandacht voor het nieuwe album Inventor of Evil, was er ook veel aandacht voor ouder werk. Praktisch ieder album kwam wel een keer aan bod, met uitzondering van de albums waar zanger Schmier niet op te horen was.
Ondanks dat lage opkomst had het publiek het zeker naar hun zin bij Destruction. De pit was drukbevolkt en velen zaten te headbengen tot hun hoofden eraf vielen. Bij Destruction weet je wat je kunt verwachten, een hele goede en strakke pot thrash. Ook deze avond stelden de heren daar niet in teleur!
(Arjan)
Foto’s: Arjan
Links