De tweede adem van Tesseract

Een avondje progmetal op zondag. Dat kan slechter, zeker als het dan Tesseract bedraagt. In de huidige line-up staat de band bekend om onberispelijke liveshows, prima geluid en composities van het hoogste niveau. Dat was niet anders op Graspop 2018 waar Tesseract, tegen mijn verwachtingen in, de beste show heeft gespeeld. Toegegeven, ik heb lang een haat-liefdeverhouding met de band gekend. Het debuut One kon me erg bekoren, maar opvolgers Altered State en Polaris schoten voor mij flink de plank mis, waardoor ik zelfs One volledig uit de rotatie heb gehaald. Aanhoudende lofzang van mijn ex-bandleden en zelfs liveshows konden het tij niet doen keren voor mij, maar alles veranderde toen de vuurnatie van Sonder aanviel. Op deze headline tour worden Plini en Between The Buried and Me meegenomen als support. Fotograaf Victor Peters woonde de show in Doornroosje in Nijmegen bij en ik was te gast in de Biebob in Vosselaar met mijn goede vriend ‘Staphylococcus rex’, ook wel ‘Staf’ voor vrienden.

Plini, die ik met Staf deze zomer op Arctangent nog heb gezien, opent de avond. Dat optreden was ons destijds zo bevallen dat we het moeilijk anders zouden verwachten vandaag. En de voorspelling kwam ook uit. We zien een enorm strakke band die zeer moeilijke composities zonder een greintje zweet te breken perfect weet te brengen. Dat is nog opmerkelijker als je weet dat het in de zaal bloedheet is. Natuurlijk passeert er wat materiaal van het excellente Sunhead (klik hier voor onze recensie) en er wordt afgesloten met het gespierde Paper Moon. Plini valt duidelijk in de smaak bij het publiek. Het geluid staat wel zeer zacht en dat maakt het minder intens dan de ervaring afgelopen zomer.

Voor Between The Buried and Me is het mijn eerste keer. Natuurlijk is de naam me wel bekend, maar de band heeft op plaat nooit weten te overtuigen. Dat is vandaag niet anders. De mix van prog met polka en cabaretstijl raakt niet. De band slooft zich echt uit om zo complex mogelijke composities te brengen, maar vergeet daardoor te grooven. Wat dit perfect tentoonstelt, is het laatste nummer waarbij elk bandlid een solo van vijf seconden krijgt. Het is duidelijk dat de band bestaat uit extreem getalenteerde muzikanten, maar het is niet zo mijn ding. Bij het publiek komt dit iets beter binnen, maar de niet-muzikanten in de zaal vinden er ook niet zo gek veel aan heb ik de indruk. Ook het geluid laat te wensen over.

Tesseract

Tesseract laat ons lang wachten in de hete zaal met een tien minuten durende dronesample, maar het is het wachten waard. Vanaf de eerste noot is het raak. De band klinkt zoveel beter dan de voorprogramma’s en de vette lichtshow helpt daar ook nog eens bij. De mond van de zanger gaat bijna niet open en hij zingt moeiteloos alle partijen. Gezongen of screams, kopstem of borststem. Wat een techniek. Daarbij staat er redelijk wat echo op de stem, maar je hoort dat het live is. Enkel bij, ik denk, Hexes loopt er een backing vocal heel stil mee in harmonie met de hoofdlijn. Dit doet echter geen afbreuk aan het feit dat de hoofdlijn live gebracht moet worden en ik denk dat de meesten de backing niet eens opgemerkt hebben. Wel maakt de zanger vrij overdreven gebaren en het doet me denken of de zanger ooit auditie voor een boyband gedaan heeft. Sommige van de bewegingen komen volgens mij vanuit die stroming. Dat staat natuurlijk in schril contrast met de pompende ritmesectie en scheurende gitaren erachter.

Tesseract

Instrumentaal is de show onberispelijk. Het is bijna schrikken hoe goed de lijnen geschreven zijn. Toch vergeet de band niet om te grooven. We worden getrakteerd op een zeer gebalanceerde setlist en het is genieten wanneer drie stukken uit One gespeeld worden. Ook de nieuwe schijven King en Smile komen voorbij en behoren nu al tot mijn favorieten. Vooral wanneer er naadloos tussen scream en kopstem gewisseld wordt is Tesseract op zijn best. Indrukwekkend. Ook komen Polaris en Altered State uitgebreid aan bod en de nummers hiervan komen live zóveel beter tot hun recht. Ik kan niet anders dan besluiten dat ik absoluut genoten heb vanavond en dat Tesseract zich meer dan herpakt heeft, over een tweede adem gesproken… Staf en ik besluiten om nog een friet te gaan eten, zoals het echte Belgen betaamt. Dat was niet de laatste keer dat ik Tesseract heb gezien. Aanrader.