Hoe ze een doorsnee donderdagavond kunnen opsieren met zware verhalen, daar weten ze inmiddels alles van bij P60 in Amstelveen. Steeds vaker weten metalheads dit aangename poppodium onder de rook van Amsterdam te vinden. En wie zijn metal graag zwartgeblakerd krijgt opgediend, heeft al helemaal niet te klagen. In dit geval heeft de organisatie van Diabolica Sonis het Limburgse Carach Angren naar Amstelveen gehaald om hun nieuwste horrorsprookjes voor te spelen; de opmaat is vandaag echter voor twee andere Nederlandse bands. Dystopia uit Den Helder en Misanthropia uit Nijmegen.
Dystopia bijt het spits af én wat een fijn bandje is dit. Geen wonder dat de zaal al goed gevuld is vanaf het eerste moment. Omwille van technische perikelen en een verlate soundcheck, starten de heren met een half uur vertraging, maar het is het extra wachten zeker waard. Jammer genoeg treedt Dystopia vanavond op zonder zesde bandlid Thomas Cochrane (Ancient Rites, Hologram Earth) en dus ook zonder derde gitaar, trompet of trombone, maar dat mag de pret geenszins bederven. De langgerekte nummers die een psychedelische, doomachtige sfeer ademen en af en toe uitbarsten in een explosie aan zwart geweld zijn stuk voor stuk intens en goed gespeeld.
De belichting op het podium is minimaal, aan elke van de drie microfoonstandaards bungelt slechts een klein lantaarntje, waardoor er een soort magisch schijnsel over de gezichten en haardossen van de bandleden valt. Al met al is deze sobere podiumpresentatie helemaal in lijn met de muziek van Dystopia, de teksten en muzikale arrangementen vertellen het verhaal. Tussen de nummers door valt een korte stilte en uit het publiek zijn waardering door enthousiast te klappen. Een half uur is gewoonweg veel te kort, maar er is al vertraging en er staat nog een tweede voorprogramma klaar.
Misanthropia speelt melodische black metal. Het uit Nijmegen afkomstige gezelschap heeft in 2016 hun derde album Omerta uitgebracht en start het optreden met een nummer afkomstig van deze plaat: Rattling Guns and a Barking Shepherd. De geesteskindjes van deze band klinken best lekker, maar het valt wel op dat binnen de nummers erg veel zijpaden worden bewandeld, er veel tempowisselingen zijn, wat er weer voor zorgt dat het geheel wat chaotisch en soms een tikje bombastisch klinkt. Maar voor de liefhebber zal dit ongetwijfeld geen struikelblok vormen.
Tijdens een korte onderbreking vraagt frontman Bram Koller applaus voor de kersverse toetsenist David Gutierrez Rojas, die tegelijk ook een opvallende verschijning vormt op het podium, niet in de laatste plaats door de gekantelde stand van zijn keyboard die hij evenwel met zeer veel souplesse bedient. Ook de andere bandleden laten vanavond horen dat ze op technisch gebied goed geoefend zijn en met A Memberschip of Violence and Bloodlust, tevens afsluiter van album Omerta, zwaaien de Nijmegenaren af na een prima en enthousiast optreden.
Dan is het – helaas nog steeds met vertraging – tijd voor de Limburgse grootmeesters van het horrorsprookje: Carach Angren. Een optreden van deze blackmetalband is niet alleen een lust voor het oor, maar ook voor het oog. Voor anderen, zoals de ChristenUnie, is de band vooral een doorn in het oog al laat de partij deze keer niets van zich horen. (Eind 2016, aan de vooravond van Kerstmis, probeerde de partij een optreden van Carach Angren en The Monolith Deathcult in hetzelfde Amstelveen te verbieden. Zonder succes.)
De bandleden van het gezelschap uit Landgraaf maken één voor één hun opwachting op het podium en worden enthousiast onthaald door het publiek. Het intro van de vijfde boreling Dance and Laugh Amongst the Rotten klinkt en dan gaat het los. De zaal siddert bij de eerste noten van Charlie en bij de eerste klanken van de solide en ietwat griezelige stem van zanger Seregor. Een grote spiegel, zo eentje uit grootmoeders tijd, toont de hologram van een meisje. Het keyboard van bandlid Ardek maakt gekke capriolen schijnt een ‘eigen wil’ te hebben. Ardek zelf lijkt doordoor tijdens het optreden verwikkeld in een sinistere en innige dans met zijn zwevende instrument. Kortom, er gebeurt van alles op het podium bij Carach Angren, maar de presentatie als geheel is in balans en nergens over de top.
De band gaat verder met Lingering in an Imprint Haunting, Sir John en When Crows Tick on Windows. Veruit de meeste aanwezigen kennen de verhalende teksten uit hun hoofd en scanderen deze uit volle borst mee. Seregor vergist zich even in de locatie waar hij zich bevindt wanneer hij enthousiast roept ‘kom op Zaandam!’, maar herstelt zich dan al snel: ‘Kom op Amstelveen!’ (al die optredens ook.) Dan volgt Blood Queen, één van de persoonlijke favorieten van uw anonieme verslaggeefster als het gaat om het nieuwe album. En er is nog tijd. Veel tijd voor nog meer nummers zoals There’s No Place Like Home, Departure Towards a Nautical Curse en Bitte Tötet Mich. Carach Angren geeft hier weer eens een goed en sterk optreden weg.
Jammer dat het programma is uitgelopen en een deel van de aanwezigen het optreden van Carach Angren eerder moet verlaten om een trein of bus te halen. Ook uw anonieme verslaggeefster moet halverwege het laatste nummer Bloodstains of the Captain’s Log op huis aan.
Het was een mooie avond. En als we straks eenmaal op één oor liggen kunnen we ons met een gerust hart overgeven aan onze favoriete nachtmerries en demonen. Met dank aan Carach Angren.
Foto’s:
Datum en locatie:
7 september 2017, P60, Amstelveen
Link: