Zware Metalen zoekt weer een apart optreden op, opnieuw in het Duitse centrum waar dit mogelijk is: Keulen. Op het programma staat het Japanse Band-Maid, een meidenband die erg in populariteit is gegroeid door de storm van Babymetal door het metallandschap en nu ook toe is aan een eerste Europese tour. En dat willen we niet missen. Het kawaii-element is aanwezig, mede door het voorkomen van deze dienstmeisjes, maar op hun drie langspelers en ep laten de meiden horen dat ze ook vakkundige, catchy rock kunnen brengen. De vraag is nu wat de meerwaarde live is, want kan Band-Maid ook een show brengen die onvergetelijk is?
Het moge duidelijk zijn dat deze band nog lang het aanzien niet heeft van de tienermeisjes in die andere band. Toch zijn er bij aankomst in de ondergrondse, donkere zaal/kelder overeenkomsten te merken met de concerten van Babymetal. Een merch die shirts aanbiedt met een soortgelijk artwork en uiteraard een stand met de twee laatste full-lengths, die de liefhebbers maar al te graag aankopen. Enkel het debuut Made in Japan en de mini vonden we niet terug en die eerste blijkt ook niet meer verkrijgbaar, buiten voor een 500-tal euro’s op het net. Fijn dat je als relatief beginnende rockband reeds zo in de smaak ligt.
Terecht ook, want om klokslag negen uur komen de meiden op en al meteen wordt duidelijk dat dit heel anders is dan een perfect afgemeten groep à la Babymetal. Wie denkt dat deze band slechts een rockgimmick is door de interessante pakjes, krijgt met openers REAL EXISTENCE en Thrill meteen ongelijk. De zaal heeft er zin in en frontdame Saiki heeft met een gebaar genoeg om iedereen mee te krijgen. De kwaliteit van de samenzang met kernlid Miku was een van de dingen waar ik me vragen bij stelde voor deze avond, maar live klinkt het werkelijk goed. Wat rocken deze dames ook verdraaid stevig door, met nummers waarbinnen elk van de dames haar talent kan presenteren. Zo wordt duidelijk op FREEZER dat Akane geweldig (doch ietwat houterig) kan drummen en dat (de erg droge) bassiste Misa de show steelt met haar baskwaliteiten op ORDER. Gitariste Kanami blijft wat op de achtergrond, maar als er een solo opduikt steelt ze de show.
Wat wel mist deze avond is materiaal uit de oudere doos, als je het bij deze jonge band althans zo kan noemen. Made in Japan komt helemaal niet voorbij en dat vind ik best jammer. Vroeger hadden de nummers van de meiden heel wat meer funk- en punkrock-invloeden (denk Greenday tot Blink182), terwijl het sinds de cd New Beginning heel wat steviger doorrockt. Het erg fijne Beauty and The Beast van op die plaat, dat eveneens deze avond gebracht wordt, vormt op die manier nog een aangename afwisseling. Een erg speels nummer waarbij de band zonder problemen de ganse zaal meekrijgt. Niet dat dit op andere momenten een probleem vormde, maar het huppelgehalte lag duidelijk hoger door de punkvibe.
Eigenlijk volgt het ene hoogtepunt op het andere en komt alles erg goed uit de verf, mede door het prima geluid. Een rockband waarbij de stemmen prima in de mix staan, de bas erg goed hoorbaar is en de drumversterking ervoor zorgt dat je gedwongen bent om mee te bewegen: het bestaat dus echt in zulke typische ondergrondse blackmetalkrochten. Het maakt dat de opener van de laatste plaat, non-fiction days, ook live een van de betere nummers van Band-Maid is. Catchy as hell, maar ook verdraaid stevig gebracht, net als topper Don’t Let Me Down met de ietwat stoute tekst die door menig fan meegezongen wordt aangezien dit het enige nummer is dat volledig in het Engels gezongen wordt.
Stoute teksten dus, maar deze band komt totaal niet stout over. Zangeres Miku zorgt voor erg schattige bindteksten tussen de nummers. Je verstaat ze amper, maar dat maakt het publiek niet uit. Ze meldt dat haar naam ‘kleine duif’ betekent en iedereen daarom luidkeels ‘Korruopo’ moet roepen. Een boodschap die duidelijk blijft hangen, want het duivengekoer komt meermaals terug. Binnen deze band is het contrast met de andere leden ook erg fijn om te aanschouwen. Saiki krijgt er amper een woord Engels of Duits uit en krijgt voor elke uitspraak een aangenaam applaus van de aanwezigen. Het moge duidelijk zijn dat deze band geen beroep doet op afgemeten perfectie en ingestudeerde pasjes/interactie, gewoon rocken is de boodschap en af en toe even een schattig en zeer eigen accent leggen. De chemie zit gewoon goed en alles past, inclusief het feit dat Miku even in een appel bijt tussen de nummers.
Na een set van anderhalf uur (wat ook wel anders is dan wat we nu gewend zijn van die andere band) nadert het einde, maar de band wil nog wel in de verf zetten hoe goed die laatste nummers klinken. Het publiek heeft duidelijk gewacht op de nieuwste song YOLO en de kers op de taart wordt geleverd met het erg sterke Alone. Aan encores doet deze meidenband duidelijk niet mee, maar het publiek wordt wel uitdrukkelijk gevraagd om af te zakken naar Hamburg of Parijs om nog eens mee te rocken. Een ervaring die ik enkel maar kan aanraden, want wat is het knap wat deze meiden presteren: een niet-alledaags, Japans en best wel schattig concept verweven met stevige en catchy rock waar eigenlijk niets op aan te merken valt. Deze eerste Europese tour lijkt in elk geval een succes te worden.
Datum en locatie:
13 oktober 2016; MTC, Keulen
Links: