Amorphis, Swallow the Sun en Insomnium in Tivoli
Een heldere maan, een koude wind en drie Finse bands in een zaal van duizend bieren. Het is de drieëntwintigste november, de dag dat Amorphis samen met ‘special guests’ Swallow the Sun en Insomnium onze vaderlandse grond onveilig komt maken.
De eersten die vanavond het podium zouden betreden waren de heren van Insomnium. Tien jaar al timmert dit Finse viertal met hun melodische deathmetal aan de weg, en met succes. Nadat ze eerder dit jaar al met onder andere Katatonia door de VS trokken, gaan ze nu, als special guest van Amorphis, mee op tour door Europa. Het uitverkochte Tivoli was nog lang niet volgelopen terwijl de vier heren, aangevuld met Swallow the Sun toestenist Aleksi Munter achter het keyboard, de avond openden. Finse deathmetal bleek inderdaad de meest juiste omschrijving toen de eerste trillingen door de rokerige ruimte vlogen. Stevig gitaargeluid, karakteristieke riffs en, haast onhoorbare, toetspartijen zorgden samen voor een degelijk geluid dat geen twijfel liet over de nationaliteit van deze heren. Jammer was wel dat het geheel, en in het bijzonder de vocalen, wat gedempt overkwam, waardoor de agressie en kracht van de muziek niet volledig tot uiting kon komen. Desondanks hadden de heren een aardige performance, werkten een prima setlist door en konden bij vertrek dus ook rekenen op een verdiend applaus. Prima show van Insomnium.
Uit een iets ander vaatje tapt de tweede band van de avond, Swallow the Sun. De genremeter schiet namelijk van death naar doom, van snel naar traag op het moment dat dit Finse sextet het podium betreed. Sinds 2000 maken de heren van Swallow the Sun de wereld al een stukje duisterder en ook Tivoli ontkomt niet aan de inktzwarte en melancholische sferen rond deze band. Vooral het loodzware geluid dat nagenoeg gedurende het gehele optreden uit de boxen dreunde, zal geen bezoeker ongemoeid hebben gelaten. Prachtig. Hoewel Insomnium zeker geen slecht geluid had, overtrof Swallow the Sun zijn voorganger met ruime mate met een zwaar, melancholiek en bovenal sfeervol doomgeluid. Het eiste alleen wel een prijs.
De vocalen van zanger Mikko Kotamäki waren, vanuit de positie linksvoor het podium, indien hij clean zong nauwelijks te horen, laat staan dat de fluisterstukken boven de muziek uitkwamen. Alleen met zijn rauwe stem was de Fin met enige moeite goed verstaanbaar. Zonde, want zonder deze beperking had Swallow the Sun een meer complete, en dus beter, optreden neer kunnen zetten. Maar ondanks dat was deze Finse band voor ondergetekende toch een groot succes, met name door de kracht van de instrumentale gedeelte. Die mening was overigens niet aan ieder toebedeeld, gezien de wat lauwe reactie van het publiek en de stemming van de gesprekken nadat de heren het podium hadden verlaten. Voor wie niet van doom metal houdt, had Swallow the Sun vast thuis mogen blijven, voor de overige aanwezigen was het een genot voor het oor en voor sommigen misschien wel een onmisbaar aspect voor een geslaagde avond.
Vervolgens was het opruimen en afbreken geblazen voor de hoofdact van de avond, Amorphis. Ruim anderhalf jaar geleden waren de heren voor het laatst in ons kikkerlandje, destijds ter promotie van hun vorige album Eclipse. Nu maanden later zijn de heren terug in Nederland om nummers van hun laatste meesterwerk, Silent Waters, ter gehore te brengen. Het was even over tienen toen de microfoon klaar lag voor de heer Joutsen en het tijd was voor de Finnen van Amorphis om onder applaus hun opwachting te maken in het Utrechtse Tivoli. Voor een uitverkochte zaal werd vervolgens eerst Silent Waters-nummer I of Crimson Blood ingezet. Helemaal tot z’n recht kwam het nummer echter niet door het wederom in het gebreke blijven van het geluid, wat overigens ook gold voor enkele nummers die op de opening volgden.
Het ijzersterke gitaargeluid van Swallow the Sun kon helaas niet geëvenaard worden door de heren gitaristen van Amorphis. Het was een stapje terug naar het niveau van Insomnium, waardoor vooral de helderheid en felheid van het geluid aan kracht verloren. Maar, of door gewenning, of door geschuif met knoppen, naarmate het optreden vorderde werd de kwaliteit van het geluid beter. Voornamelijk de harde nummers uit het vroege Amorphis-tijdperk profiteerden van de verbetering. Want ook voor tracks uit het pre-Tomi Joutsen tijdperk was ruimte gereserveerd, tot groot genoegen van veel aanwezigen. Weliswaar waren de laatste twee albums, Eclipse en Silent Waters, in redelijke mate oververtegenwoordigd, maar ook de oude albums kwamen aan bod, waarbij zanger Tomi Joutsen eenmalig ondersteuning kreeg van zijn Swallow the Sun-collega Mikko Kotamäki.
Qua performance zat het deze avond wel goed met Amorphis. Vooral frontman Tomi Joutsen, met zijn lange dreadlocks, maakte wederom een sterke indruk zowel vocaal als qua podiumuitstraling. Wie niet beter zou weten zou denken dat deze Fin al vanaf begin af aan de microfoon in zijn hand heeft. Er is voor hem geen onderscheid tussen nieuw en oud werk, noch kost het hem enige moeite om van zijn emotionele cleane zang over te schakelen naar het ruwe gruntwerk. Het instrumentale aspect, wat voor rekening van de overige bandleden valt, werd tot aan het einde netjes ten uitvoer gebracht, jammergenoeg was niet alles even goed te horen.
Het was al na elven toen het tijd was voor Amorphis om het toegift in te zetten. Aanvankelijk leek het te bestaan uit enkele klassiekers(Paranoid, Master of Puppets, e.a.), maar men hield het uiteindelijk toch op eigen werk. Met de Towards and Against, van het nieuwe album, de (hit)single House of Sleep, afkomstig van Eclipse, en tot slot de (Amorphis)klassieker Black Winter Day, werd de avond besloten.
Het was een avond met de nodige schoonheidsfoutjes, maar desondanks zeer vermakelijk.
Links