Robert Soeterboek is voor veel lezers wellicht vooral bekend vanwege zijn vocale bijdragen diverse projecten van Arjen Lucassen. Maar al voordat hun eerste samenwerking te horen was op het album The Final Experiment, werkten Lucassen en Soeterboek al samen aan nummers voor een band met de naam Plan Nine. Uiteindelijk stokten die plannen en gingen Robert en Arjen ieder hun eigen weg. Ruim dertig jaar later hebben de heren de oude demo’s afgestoft en de nummers opnieuw opgenomen. Marco ‘zoomt’ namens Zware Metalen met Robert, die tussen allerlei bedrijvigheid door vanaf een parkeerplaats in zijn auto de tijd neemt om het verhaal achter dit album te vertellen.
Goedemiddag Robert, ik, en veel lezers met mij, zullen jou vooral kennen als vocalist bij Ayreon en Star One, maar jullie geschiedenis samen gaat verder terug begrijp ik. Hoe is jullie samenwerking tot stand gekomen?
Zo… Dan moet ik erg ver terug in de tijd. Ik zat heel vroeger in een thrashmetalband genaamd Vulture, maar ik was eigenlijk op zoek naar wat anders. Ik was erg geïnteresseerd in bands met melodieuze zangers, zoals Rainbow, Deep Purple en Whitesnake. Ik werd op een dag gebeld door Gerard Haitsma van Bodine met de vraag of ik niet bij hun wilde komen repeteren. Daar leerde ik Oscar Holleman kennen, die toen gitarist was in Bodine. Oscar deed een optreden mee tijdens de afscheidstour van Vengeance waar ik kwam kijken en daar kwam ik voor het eerst in contact met Arjen. Later kwamen we elkaar weer tegen toen ik een try-out deed met Bodine, zijn oude band, en toen spraken we af om samen eens aan wat ideeën te werken. En dat ging eigenlijk zo gemakkelijk dat we binnen de kortste keren enorm veel ideeën hadden. We hebben toen wat nummers opgenomen in de Wisseloord Studio’s, waarmee we in gesprek gingen met platenmaatschappijen. Helaas was het de tijd waarin de grunge opkwam en maatschappijen het niet aandurfden met ons. We zijn toen ook nog uitgenodigd door het management van Accept, maar die bleken uiteindelijk vooral geïnteresseerd om Arjen als gitarist in te lijven in de band.
Toen al die gesprekken op niets uitliepen, hebben we Plan Nine in de koelkast gezet. Arjen was ondertussen al bezig met zijn eerste rockopera, waar ik ook nog wat demootjes inzong, en ik ben ook mijn weg gegaan. We zijn wel altijd in contact gebleven en ik heb natuurlijk nog diverse dingen voor Arjen ingezongen.
Vele jaren later had ik het plan opgevat om een soloalbum te maken, waarvoor ik al een aantal nummers had geschreven. Voor dat album wilde ik ook graag Annie Moore, een nummer dat we samen hadden geschreven voor Plan Nine, opnieuw opnemen. Daarvoor nam ik contact op met Arjen, die daarop reageerde dat hij dat nummer wel opnieuw wilde inspelen daarvoor. Nou ja, en van het een kwam het ander en voor we het wisten waren een heleboel ideeën van vroeger helemaal opnieuw uitgewerkt.
Er was ondertussen interesse van een Italiaans platenlabel om een album uit te brengen. Helaas voelde de deal die zij boden niet goed en ik had geen zin om op mijn leeftijd nog bij een maatschappij onder contract te komen waar misschien in de toekomst gezeur van komt. We hebben de nummers ook aan Mascot laten horen en die waren gelukkig ook heel enthousiast om het album uit te brengen. De samenwerking met hen is geweldig.
The Long Lost Songs is een divers album geworden en zal zeker voor de fans van het werk van Arjen Lucassen even wennen zijn, al zijn diverse van zijn stijlelementen wel terug te horen op dit album.
Toen we 35 jaar geleden bij elkaar zaten, schreven we gewoon waar we zin in hadden, of het nu een bluesballad of heavy nummer was. Zoals veel van de bands waar Arjen en ik van houden dat doen. Luister maar eens naar albums van Deep Purple of Led Zeppelin, daar staan meerdere stijlen muziek op.
Ik koop nog steeds veel muziek, maar ik blijf toch wel een beetje hangen bij de oude bands. Bij veel nieuwe bands weet ik het na twee of drie nummers wel en mis ik de variatie.
Ter voorbereiding van ons gesprek ben ik me in jouw carrière gaan verdiepen en albums die je met andere bands hebt gemaakt. Zo kwam ik het album Reflected van Wicked Sensation tegen, en daarop stond een aantal erg bekende songtitels op.
(Begint te lachen…) O jee… Ja… Ik werd indertijd gevraagd bij die band te komen zingen en ik zat daar eens met Arjen over te praten. We hadden de teksten van Plan Nine liggen waar we niets mee deden. Konden we die misschien in de muziek van Wicked Sensation passen? Uiteindelijk ben ik met Arjen aan de slag gegaan en hebben we drie nummers in elkaar geplakt (Highspeed Chase, The Preacher en Get Down The Business, red.). Daarmee zijn we, samen met de jongens in die band naar een label in München gegaan en kregen we een deal. Daaruit is dat album Reflected ontstaan. Maar de versies van de nummers op The Lost Songs zijn zoals ze oorspronkelijk bedoeld waren.
Komen alle nummers op The Long Lost Songs uit de sessies van jou en Arjen van dertig jaar geleden? Je had immers ook materiaal zelf geschreven voor je soloalbum.
Ja, alle nummers komen uit die oude sessies. Het materiaal dat ik zelf heb geschreven past ook eigenlijk niet bij dit album. En daarnaast heb ik nog veel ander materiaal liggen waar ik nog iets mee moet. Vlak voor corona was ik in Alabama om een album op te nemen, maar daar werd dus een stokje voor gestoken. Dat materiaal ligt er nu allemaal nog. Als ik dat voor Plan Nine zou willen gebruiken, dan moet het wel helemaal opnieuw gearrangeerd worden om bij het huidige materiaal te passen. Maar wie weet, als we er zin in hebben en tijd voor hebben… Kijk, Arjen is altijd druk met zijn projecten en zonder hem zou Plan Nine niet klinken zoals het klinkt.
Kun je een toelichting geven op de line-up van de band. In de informatie bij mijn promo lees ik andere namen, dan de personen die ik zie in jullie eerste videoclip en bij de aankondiging van de albumpresentatie in Zoetermeer zie ik wéér andere namen. Hoe zit dat?
Het eerste nummer dat we opnamen, Annie Moore, hebben we opgenomen met de bandleden waarmee we dertig jaar geleden ook werkten, Peter Vink en Cleem Detemeijer. Verder hebben Joost van den Broek, Willem Hoving en Marcel Singor solo’s ingespeeld en hebben Rob van der Loo en Koen Herst respectievelijk bas en drums ingespeeld. Arjen heeft de slaggitaar en hammondorgel ingespeeld verder.
Ik wil ook graag met de band gaan optreden en toen de platenmaatschappij vroeg of wel een releaseshow gingen spelen heb ik heel snel ‘ja’ gezegd. Toen moest ik wel heel snel een liveband bij elkaar zoeken, want zoals je weet gaat Arjen niet optreden, Rob van der Loo is druk met Epica en Koen Herfst heeft ook een drukke agenda en zat toen ook nog met een rugblessure. Daarom heb ik Ed Warby gevraagd, waarmee ik samen in ons eerste bandje heb gespeeld, en andere vrienden waarmee ik vaker speel. Het was voor mij ook wel belangrijk dat Irene Jansen meedeed als zangeres. Zij drukt zo’n stempel op de plaats, daar wilde ik niet een ander voor vragen.
We hebben al een paar keer gerepeteerd met deze bezetting en dat klinkt wel erg goed moet ik zeggen.
Het lijkt me wel lastig om optredens te plannen, aangezien de mensen in je liveband ook nog hun andere projecten hebben.
Nou, dat valt best mee want ze spelen eigenlijk allemaal in projecten die ik ook doe, dus als ik kan, dan kunnen zij ook en andersom. De begeleidingsband van Rock Party Of The Year, bijvoorbeeld, is eigenlijk ook Plan Nine.
Heb je behalve de release show al andere optredens staan?
Ja, we hebben inmiddels vijf shows staan en hopelijk komen er daar nog een paar bij. En hopelijk kunnen we volgend jaar ook nog wat doen in het buitenland.
Maar eerst de release show, daarvoor heb ik mooie dingen in petto. Het wordt zeker geen gewoon optreden kan ik je zeggen. Zelf heb ik er geen geduld voor om ‘gewoon’ naar een bandje te kijken. Ik wil dat er wel wat gebeurt op het podium. Ik ga je nog niet zeggen wat we gaan doen, maar als je naar de titels en teksten van de nummers van het nieuwe album kijkt, dan krijg je wellicht een idee.
The Long Lost Songs komt op 17 mei uit via Mascot Label Group en op 7 juni is de release show in De Boerderij in Zoetermeer.
Links: