Interview met Marc Euvrie van The Eye of Time
Op z’n zachtst gezegd werd ik eerder dit jaar van mijn sokken geblazen door de ijzersterke combinatie van ambient, triphop en andere elektronische sfeeraangelegenheden die vastgelegd waren op The Eye of Time, het debuutalbum van jawel, The Eye of Time. Hoog tijd voor een interview met de mastermind achter dit eenmansproject, de Fransman Marc Euvrie.
Allereerst, gefeliciteerd met het prachtige pakketje, zowel de audio als de visuele kunst is fantastisch!
Dankjewel!
Tenzij je live speelt is The Eye of Time een solo project. Waar kwam het idee vandaan om een project op te starten als solo-artiest?
Hoe langer je in een band zit, hoe minder persoonlijk het wordt. Het is interessant en leuk, maar het is een andere vorm van kunst. Alleen werken zorgt ervoor dat je veel dichter bij je persoonlijke gevoelens kan komen.
Ik vind beide manieren van muziek maken leuk, het is gewoon een andere vorm van experimenteren. Ik heb ook een tweemansband, waarbij de muziek andere richtingen opgaat omdat we met zijn tweeën iets neerzetten.
Je komt uit de Franse DIY punk/hardcore scene, hoe heb je de stap gemaakt naar de muziek van The Eye of Time? Die muziek ligt daar namelijk behoorlijk ver vanaf!
Ik ben jaren terug al begonnen met componeren, maar het is vooral concreet geworden in dezelfde tijd dat ik in andere bands zat. Het is allebei muziek, ik hou er gewoon van om te experimenteren met wat er in mij opkomt.
Welke artiesten inspireren jou?
Third Eye Foundation, DJ Shadow, Philip Glass, Neurosis, Chopin, van alles en nog wat, veel klassieke en hip-hop artiesten.
Waar komt die specifieke, niet zo heel vrolijke, sfeer op The Eye of Time vandaan?
Ik haal mijn inspiratie uit de wereld waarin ik geboren ben. Het hoeft niet zo te zijn als het nu is, ik probeer mijn luisteraars de zwartste kant van de mensheid te laten zien. Ik hoop daarmee wat ogen te openen.
Is er hoop voor de mensheid?
Dat is een eeuwig gevecht in mij. Ik vertrouw niet in de toekomst, maar aan de andere kant kan ik niet opgeven. Er is nog altijd een klein beetje hoop, diep in mijn ziel, denk ik. Ik zou geen muziek meer maken als ik dacht dat het allemaal voorbij was.
En het grootste gevaar voor de mensheid?
Zoals ik met de plaat zeg, het feit dat we geen risico’s meer nemen. Alles is gemaakt om ons te beschermen tegen de dood, gevaar en alles wat je pijn kan doen. Leven is experimenteren, en dat houdt in dat je risico’s moet nemen. Als je dat niet doet, dan blijf je vastzitten, je bevriest als het ware onder het gewicht van tonnen beveiliging. Risico’s nemen betekent tegenwoordig het uitproberen van een ander systeem. Ga eens relschoppen!
Alle kleine details wijzen erop dat we in een dode wereld leven. Handelingen die je zou willen doen, maar niet doet, laten zien dat de onbekende toekomst zwaar weegt bij mensen. De meeste mensen hebben een voorkeur voor de veiligheid van een dode wereld, omdat ze weten wat ze kunnen verliezen, en niet weten wat er te winnen valt.
Hoe ontstaat een The Eye of Time-nummer?
Dat hangt ervan af. Sommige nummers zijn erg snel geschreven, anderen hebben me een week zonder slaap gekost. Als ik in een nummer zit, kan ik niet stoppen en er later op terugkomen. Ik moet ‘m afmaken, het voelt alsof de wereld ten einde komt als ik zou stoppen. Soms heb ik mazzel en vind ik precies wat ik zoek. Soms moet ik langer zoeken naar wat ik eigenlijk in het nummer wil stoppen.
Je hebt zes jaar over dit debuutalbum gedaan, zijn er plannen voor een vervolg en neem je daar evenveel tijd voor?
Ik ben nog druk bezig met het schrijven van nieuwe nummers. Tijdens het uitbrengen van het debuut was ik al bezig met nieuw werk. De oudste nummers die ik al heb zijn vier jaar oud. Ik heb geen idee hoe lang het nog gaat duren, ik heb geen deadlines gesteld voor mezelf. Ik neem de tijd.
Het debuut is een dubbel-cd, een ambitieuze keuze. Het werkt erg goed, omdat het materiaal fantastisch is en de verveling slaat dan ook nooit toe. Is het plan vanaf het begin geweest om een dubbel-cd te maken?
Ik zocht een label voor mijn laatste plaat, Jail. Denovali vond het wel wat en uit nieuwsgierigheid naar wat ze ervan vonden heb ik ook wat ouder werk opgestuurd. Ze smulden ervan en wilden het ook uitbrengen. Omdat ik Lily on the Valley en After Us nooit echt had uitgebracht leek het ons logisch om alles tot een uniek album samen te voegen. After Us en Lily on the Valley zijn grotendeels elektronisch, maar Jail heeft veel echte opgenomen instrumenten. Als ik het oudere deel van The Eye of Time hoor, denk ik dat ze het nog steeds verdienen om beluisterd te worden.
Wat staat er op de planning, nu het debuut uitgebracht is?
Een nieuwe plaat ergens eind dit jaar en een Europese Tour in oktober!
Bedankt voor je tijd, het laatste woord is aan jou.
Hartelijk dank voor de interesse, geen enkel probleem. En nog een bedankje naar alle mensen die mijn muziek weten te waarderen.
Links: