Interview met The 11th Hour
Sinds 2009 heeft Ed Warby de metalwereld getoond meer te kunnen dan alleen maar hard meppen in death metal-verband. Met zijn solo-project The 11th Hour toont Warby zich van een andere, melancholische kant. Inmiddels is album nummer twee, Lacrima Mortis, verschenen en is het nog maar de vraag of we nog van een solo-inspanning van de Rotterdammer kunnen spreken. Zware Metalen voelde Ed aan de tand.
Gefeliciteerd met Lacrima Mortis! Het album klinkt coherent en strak. Waarin verschilt deze plaat van zijn voorganger uit 2009?
Qua stijl is het naar mijn idee een logische voortzetting van het debuut, ik ben immers niet echt gestopt met schrijven sinds Burden Of Grief uit is gekomen. Nummers als We All Die Alone en The Death Of Life zijn er dan ook al even. Ik denk wel dat de nieuwe plaat over het algemeen meer lef en zelfvertrouwen uitstraalt. Dat heeft te maken met de live ervaring die ik inmiddels heb opgedaan als gitarist/zanger en met de over het algemeen erg positieve reacties op het debuut. Lacrima Mortis is wat gevarieerder in z’n arrangementen en tempo’s en de sound is nog een stuk vetter.
The 11th Hour is in eerste instantie begonnen als solo-project. Kunnen wij daar anno 2012 nog wel van spreken? Je hebt al aangegeven in de toekomst met de lieden die je live terzijde hebt staan een plaat te willen opnemen.
Niet echt nee, hoewel ik ook dit album weer helemaal in mijn eentje heb vol gespeeld zie ik The 11th Hour inmiddels zeker als een volwaardige band. De line-up is super en het voelt al lang niet meer als Ed & zijn huurlingen. Ik blijf wel alle muziek en teksten schrijven, maar de volgende plaat wordt zeker een groepsalbum. Het zal wel raar voor me worden om niet zelf te drummen en we zullen even moeten zoeken naar een manier om drie gitaren in de mix te plaatsen, maar op die manier gaat een volgend album sowieso anders klinken dan de eerste twee. Live klinken we nog een stuk heavier dan op plaat, dus dat belooft nog wat!
De thematiek (zowel muzikaal als tekstueel) is niet bepaald vrolijkmakend… Is The 11th Hour jouw muzikale uitlaatklep om die gevoelens te uiten? Betekent dat tegelijkertijd dat je in andere metalgenres waar je actief in bent je dat ei minder kwijt kan?
Bij Hail Of Bullets hoor ik al snel “kappen met die melancholische zooi, huilebalk!” wanneer ik iets droevigs schrijf. Daar beperk ik me dan ook tot incidentele stukken tussen de brute death metal door. En dat is prima, ik ben net zo gek op lomp gebeuk als op treurnis. Op On Divine Winds staan al een hoop melodieuze dingen, maar zo ver als ik daar bij The 11th Hour mee ga zou natuurlijk niet werken. Ik verwacht dat een volgende Hail Of Bullets ook minder melodieus uit zal pakken, ik heb me wat dat betreft flink uit kunnen leven op Lacrima Mortis.
Qua teksten is The 11th Hour mijn enige uitlaatklep. Bij Gorefest schreef Jan Chris (de Koeijer) alles en bij Hail Of Bullets is het Martin (van Drunen) zijn afdeling. De The 11th Hour-teksten zijn natuurlijk enorm persoonlijk en zouden nooit bij death metal passen. Het verrast me trouwens een beetje hoe ik me thuis voel binnen het doom genre, ik heb er altijd wel van gehouden, maar twee hele albums vol zwartgalligheid zag ik mezelf een paar jaar geleden niet maken en de inspiratie is nog lang niet op.
In mijn review vergelijk ik je zanglijnen af en toe met die van Devon Graves (aka Buddy Lackey) van Deadsoul Tribe, Psychotic Waltz. Herken jij jezelf daarin? Heb jij überhaupt voorbeelden van zangers waardoor je geïnspireerd raakt?
Ik hoor die vergelijking vaker en ik kan me er zeker in vinden, het is bepaald geen belediging! Er zijn een hoop zangers die ik goed cq inspirerend vind en Devon is er zeker een van. Ik ben dan ook apetrots dat hij op mijn favoriete Ayreon-album (The Human Equation) meezingt. Qua timing en frasering zou ik Steve Walsh van Kansas noemen. Hier en daar heb ik geprobeerd de “human bagpipe” techniek van country-zanger George Jones toe te passen. Bij die techniek zet je zacht in en dan geef je steeds meer volume. Niet dat ik mezelf met zo’n grootheid wil vergelijken, maar hopelijk snap je wat ik bedoel. In het algemeen ben ik sowieso een enorme zang-freak. Het is doorgaans het eerste waar ik op let wanneer ik andere muziekstromingen dan death metal beluister.
Wanneer ontdekte je dat je kon zingen? Hoe was je “eerste keer” als zanger op het podium?
Ik zing al heel lang, ten tijde van Valkyrie (1985) zong ik al de demo’s voor nieuwe nummers in (één van die nummers staat op de onlangs uitgebrachte Deeds Of Prowess CD als bonustrack). Na Valkyrie heb ik zelfs een paar maanden als zanger bij de band Tempter gezeten, maar dat lag me uiteindelijk niet zo. Als “de zanger van de band” is met The 11th Hour natuurlijk vrij nieuw voor me. De eerste keer dat ik met een microfoon voor mijn neus op het podium stond had ik het behoorlijk zwaar, niet in de laatste plaats vanwege de zenuwen die door mijn keel gierden. Gaandeweg gaat het steeds beter en hoewel er nog steeds mensen zijn die vinden dat ik beter mijn mond kan houden worden dat er gelukkig minder en minder, haha!
Van wie heb je gitaar leren spelen? Heb je les gehad of ben je “self taught”?
Zoals iedereen in mijn omgeving wel zal beamen ben ik vreselijk eigenwijs en ik neem niet snel iets van een ander aan. Het drummen heb ik mezelf helemaal aangeleerd en met de gitaar ben ik op dezelfde wijze te werk gegaan. Ik doe ongetwijfeld van alles fout, maar ik ben heel tevreden met mijn vaardigheden. Vooral op sologebied ben ik behoorlijk vooruit gegaan. Toen ik met andere “echte” gitaristen ging samenspelen heb ik uiteraard wat dingen opgepikt en ik leer nog steeds van alles met vallen en opstaan, maar les is niks voor mij. Ik moet zeggen dat ik momenteel meer geniet van mijn versterker flink open draaien en een akkoord aanslaan dan van de trommels geselen, hoewel dat uiteraard ook leuk blijft.
Kan je iets vertellen over je werkwijze? Hoe komt een plaat van The 11th Hour tot stand? Is dat beetje bij beetje tussen je andere klussen door of focus je je maar op één ding?
Het schrijven gaat tussen alles door wanneer ik inspiratie heb, maar als ik echt aan een album werk dan moet alles ervoor wijken. Bij elkaar ben ik zo’n acht maanden bezig geweest met Lacrima Mortis en het is zo’n intensief proces dat ik er nauwelijks andere dingen bij kan doen. Mijn sociale leven staat in zo’n periode dan ook op een heel laag pitje. Uiteraard gaan de Hail Of Bullets-shows wel gewoon door. 2011 was ook nog eens een bijzonder druk festivalseizoen dus dat was vrij zwaar, maar elke seconde die ik thuis ben wordt in de “studio” doorgebracht. De opnames zijn wel met een maand of drie uitgelopen, maar dat is niet anders.
Death metal, doom metal en symfonische rock/metal… het zijn allemaal stijlen die je beheerst als drummer dan wel als zanger/gitarist/toetsenist. Ga je ons in de toekomst nog verrassen met een andere muzikale kant?
Power metal staat nog wel op het verlanglijstje, hoewel ik geen idee heb welke rol ik mezelf dan moet geven. En dan bedoel ik niet de vrolijke Efteling-variant, maar gewoon goede zware metal à la Masterplan. En ik heb mezelf beloofd dat ik op mijn 50e de country in ga, maar dat zien we dan wel weer… (ik wacht het jaar 2018 in spanning af, Dirk de Boer).
Is het niet raar dat live iemand anders ‘jouw’ partijen speelt terwijl je zelf op het podium staat?
Omdat ik een enorme controlfreak/perfectionist ben had ik inderdaad verwacht dat vooral Dirk (Bruinenberg, drummer) het zwaar zou krijgen met me, maar het valt me 100% mee. Nou is Dirk ook bepaald geen rottige drummer natuurlijk; hij heeft me destijds al bij Elegy vervangen en mept grotendeels in dezelfde stijl en daarnaast, ook niet onbelangrijk, net zo hard. Aan de andere kant ontgaat me niets. Maar als er al een fout gemaakt wordt dan vindt hij het volgens mij een stuk erger dan ik. Voor de rest van de band geldt eigenlijk hetzelfde. Ze interpreteren een partij soms iets anders, maar dat vind ik prima, zolang het dezelfde sfeer blijft houden. Het zijn allemaal ervaren muzikanten die gelukkig snel leren, dus met een paar repetities staat het doorgaans als een huis.
Hoe ziet de korte, middellange termijn eruit voor The 11th Hour? Optredens, festivals? Zelfde live line-up of zijn er veranderingen te melden?
Het is lastig voor een doom band om optredens te vinden, maar we hebben al wat leuke dingen staan voor de komende tijd, te beginnen met de Asphyx/The 11th Hour cd-presentatie op 9 maart aanstaande in Arnhem. De line-up is alweer even hetzelfde en wat mij betreft blijft dat ook zo. Dus Pim Blankenstein achter de microfoon voor de grunts, Bram Bijlhout en Frank Harthoorn op gitaar, Daniel Huijben op bas en Dirk Bruinenberg op drums. Ik zei de gek achter de gitaar en microfoon.
Wat staat er voor Ed Warby dit jaar nog meer op het muzikale programma? Welke klussen staan er op stapel en waar ga je je in 2012 mee bezig houden?
Rogga (Roger Johansson, grunts op eerste plaat) begon me laatst al voorzichtig te polsen voor een nieuwe Demiurg en daarnaast zal het jaar grotendeels in het teken staan van de derde Hail Of Bullets-plaat. We zijn ons ervan bewust dat we twee respectabele albums moeten zien te overtreffen dus daar gaan we even de tijd voor nemen.
Nog een boodschap aan de lezers?
Bedankt voor het lezen en hopelijk kunnen jullie wat met Lacrima Mortis!
Links: