Interview met Necrophobic
Met hun vorige album Hrimthursum eindigde Necrophobic hoog in de ranglijsten bij menig black, death én thrash metalliefhebber. De band klimt ook op de affiches steeds hoger en hoger en heeft zijn eindpunt, zo blijkt, nog niet bereikt. Met Death To All
klinken ze allesbehalve medemenslievend, maar gitarist Sebastian Ramstedt was absoluut spraakvaardig en bereidwillig tot het plegen van communicatie rond het album, de band en zijn visie op metal.
Dag Necrophobic! Ook al willen jullie ons allemaal dood (inclusief mezelf), toch mijn gelukwensen met dit nieuwe album. Een klassiek Necrophobic-album, in jullie gekende stijl.
Hallo, dit is Sebastian. Bedankt! Pure Necrophobic stijl is het zeker, naar het schijnt. Vreemd eigenlijk, want ik heb geen flauw benul van wat dat dan wel moge zijn. Blijkbaar klinkt iedere riff die we spelen als Necrophobic… nuja, niets op tegen hoor. Ik houd niet van bands die teveel veranderen.
Ja, we weten natuurlijk wel dat Necrophobic een band is die nieuw materiaal brengt alsof het niets is, en dat het er uitgestroomd komt als was het lichaamsvocht. Dat was nu niet anders waarschijnlijk.
Ja dat klopt wel. Het is geen kwestie van songwriting. Ik plug mijn gitaar in en de riffs krijgen vorm. Normaalgezien zit ik wat te jammen, en sommige tonen blijven gewoon vastzitten in mijn hoofd. Dan weet ik hoe de rest van het nummer moet klinken. Het is precies een soort visioen van een verdraaide organische entiteit die in een concrete geluidsmatige materie omgezet moet worden, door middel van chords en leads. Vraag me niet hoe het werkt, maar op het ene moment heb ik niets… een paar momenten later heb ik ideeën voor een gans album. Jaren geleden hadden we een pak riffs die we in elkaar zetten in de oefenruimte, tegenwoordig komen de nummers er al van in het begin uit als concepten.
Death To All heeft een paar mega-catchy refreinen en leuzen. For Those Who Stayed Satanic gaf me het zelfde gevoel als een For Those about to Rock (AC/DC, red.) bijvoorbeeld, maar dan op een demonische en bezeten wijze. Ondanks de bitsigheid en agressie wordt de luisteraar toch aangespoord en betrokken in de nummers. Is dat een eigenschap die een steeds grotere rol speelt in jullie muziek?
Het klopt dat Necrophobic vrij catchy is. Er is echter een fijne lijn tussen een donkere evil atmosfeer creëren en overgaan in commerciële troep. Ik denk dat een van de belangrijkste eigenschappen van Necrophobic‘s geluid ligt in het feit dat we onze inspiratie vooral halen uit heavy metal en niet zo zeer uit death en black metal. We schrijven in een zelfde stijl als Accept, of Saxon bijvoorbeeld. Ik veronderstel dat onze muziek op een zelfde manier blijft plakken in het hoofd van de luisteraar.
Was je er op een bepaald moment van het creatieve proces mee bezig dat er geen tweede Hrimthursum zou komen?
Wel, toen we de studio verlieten na de Hrimthursum opnames zeiden Tobias en ik tegen elkaar: laten we de volgende keer een meer rechtdoor black/thrash album maken. Hrimthursum groeide uit tot iets wat muzikaal en atmosferisch groter was dan we gewoon waren. We wilden eigenlijk terugkomen op de pure agressie en niet zozeer aanleunen tegen het atmosferische. We hebben ons dan ook ontdaan van effecten en dergelijke. Ik houd nog steeds van Hrimthursum, maar Death to All leunt veel dichter aan bij mijn oorspronkelijke visie op de muziek die ik wil brengen. We dachten ook wel na over de reacties van de fans, maar we zitten daar niet echt mee in. Je begrijpt wel wat ik bedoel, we laten ons niet leiden door de wensen van de fans, dat limiteert teveel. Een chef-kok laat zijn klanten ook niet in de keuken komen. Als ik eerlijk ben met mezelf en kritisch luister en daarna tevreden ben over het resultaat, dan zullen anderen dat waarschijnlijk ook zijn. Dat houd ik mezelf voor.
Naast de nummers Celebration of the Goat en For those who Stayed Satanic, laat vooral het nummer The Tower mijn hoofd spinnen. Waar gaat dat nummer over?
The Tower handelt over de feniks. Je moet je ziel tot as herleiden vooraleer je vrij kunt verrijzen. We worden geboren in een wereld met Christelijke overtuigingen, moraal en ethiek. Om het allemaal echt te kunnen bevragen, jezelf kritisch te bekijken, daarvoor moet je jezelf eerst opofferen. Ik denk dat de tekst black flame rise within, black flame burn eternal samenvat wat ik bedoel. Eens je voorbij de lijn gaat, is er geen weg terug.
Death to All is een nieuw hoofdstuk in jullie muzikale carrière, is het dat ook in andere onderdelen van jullie leven? En wat met de vorige hoofdstukken? Zijn die finaal afgesloten, of zou je er graag op terugkomen en veranderingen aanbrengen?
Niets is ooit afgesloten. Alles kan verbeterd worden. Het gaat er gewoon over dat je op een moment moet stoppen en vooruit kijken. Natuurlijk zouden de oudere albums anders klinken als we ze vandaag zouden opnemen. Ze zouden net zo klinken als Death to All.
Necrophobic zet nooit fillers op een album, dus ganse nummers weglaten, dat niet. We zijn extreem kritisch naar wat we maken, wat niet voldoet vliegt in de vuilnisbak. Als ik terug luister naar oude albums vraag ik me wel af waarom we bepaalde nummers op een desbetreffende manier hebben opgenomen. Maar dat is omdat we veranderen. We durven dan ook wel eens live nummers op een andere wijze spelen. De wijze verandert dus wel eens, maar de nummers zelf niet. Begrijp je?
Absoluut, je hebt het over de uitvoering. Inhoudelijk blijft het bijvoorbeeld ook gaan over centrale thema’s. De angst die religie creëert bijvoorbeeld. Dat is sinds dag en dauw een bron van agressie en haat voor jullie. Groeit dat eigenlijk nog aan? Slaat die agressie nooit om in cynisme, blijft die agressie constructief?
Ik verspil geen energie of gevoel aan iets als het niet constructief is. Ik gebruik mijn energie om te overwinnen, om kracht bij te krijgen of om ervaring op te doen. Wat ben je met bloedende vuisten als je tegenstander zijn gezicht ongeschonden blijft? Ik vind dat zeuren, klagen en kankeren over dingen in het leven die je niet aanstaan achterlijk en stom is. Dat is pas echt christelijk gedrag. De andere wang en zo… dat is waar suicide black metal over gaat. Uuhh, I have to kill myself cause life’s so unfair…. Idioten! Kill everyone else!.
Dat getuigt van visie en overtuiging alleszins. Bekijk jij de muziek die je brengt ook als een vorm van kunst? Vele bands spelen metal als een soort sport, een anti-stress middel als het ware. Nog andere bands pretenderen pure kunst te brengen. Hoe bekijk jij het? Occulte kunst?
Songwriting zelf kan zowel een artistiek gegeven zijn als een ritueel. Het hangt er van af met welke motivatie de nummers gemaakt worden. Soms geven de nummers een boodschap weer die je zelf wilt vertellen, soms zijn ze een soort van kanaal die je doet reizen doorheen de duisternis. Ik zou zeggen dat Revelation 666 een artistieke creatie is, en Death to All an sich als album een pure magisch ritueel is.
Een band hebben en live spelen, dat is dan weer iets gans anders. Veel bands zeggen dat ze enkel live spelen om hun boodschap te verspreiden, maar ze vergeten dat mensen hoofdzakelijk naar optredens komen kijken om geëntertaind te worden, om bier te zuipen en nadien te neuken. Ik vind een optreden dan ook een verkeerd platform om je boodschap te gaan verspreiden weet je. Optredens zijn er om je nummers in een zaal te laten ontploffen met een kracht die een cd niet kan brengen.
De grootste knaller in jullie genre dit jaar, samen met Death To All natuurlijk, lijkt het nieuwe Unanimated album te gaan worden. Al gehoord? Of ben je niet zo bezig met andere releases?
Ja, het is echt super! We zijn dichte vrienden en ik ben zelfs de studio binnen gegaan tijdens hun opnames om enkele solo’s in te spelen. Sommige van de demo tunes zijn zelfs door Peter en mezelf opgenomen in mijn home studio!
jullie trekken binnenkort weer op toer. Hoe bereiden jullie je voor? Hebben jullie een vast stramien, of bepaalde rituelen voor jullie vertrekken?
Nee, meestal vinden we onze vorm terug na een optreden of twee. We hebben bijzonder hectische levens en we hebben eigenlijk geen tijd om ons bezig te houden met een soort voorbereiding op een tournee, behalve voor de oefensessies dan. We zijn een sterke eenheid als band, we vinden snel onze draai eens we op het podium staan.
Jullie zien er allemaal uit alsof jullie een hoop onschuldige kindertjes gaan afslachten als ik jullie promotiefoto’s zo bekijk. Ik vraag me eigenlijk wel af of jullie een constructief sociaal leven hebben, en of jullie bijdragen tot de economie op een traditionele wijze.
Wel, er zijn natuurlijk verschillende tradities… criminaliteit, prostitutie, geestesverruimende middelen verkopen, dat zijn zowat de meest traditionele vormen van een bijdrage leveren aan de economie. In die zin zijn we zeer traditioneel.
Blij om dat te horen. Bedankt voor de energie. Moge de kracht satanisch blijven!
Death To All! (koop eerst het album, daarna pas sterven aub)
We doen ons best.
Links: