Interview met Kingcrow
De Italiaanse progband Kingcrow bestaat twintig jaar en heeft voor de gelegenheid een zesde album uitgebracht met de naam Eidos. Een plaat waar ik erg van onder de indruk was en waar ik gewoon even wat vragen over moest stellen. Gitarist Diego stond me te woord.
Dag Diego, eerst en vooral gefeliciteerd met jullie laatste werk Eidos, wat jullie zesde album reeds was. Jullie doen dit nu al twintig jaar, dus je zou het gevoel krijgen dat alles op een specifieke manier draait bij jullie en dat jullie een vast schema hebben voor het schrijven en opnemen. Is dit het geval? Is alles precies zo gebeurd als bij het voorgaande album In Crescendo?
Eigenlijk is de band 19 jaar geleden begonnen, maar dat waren toen eigenlijk maar drie kinderen die samen in een kelder instrumenten bespeelden. Het was rond 2010 dat de band echt van start ging en sindsdien zijn we ook volledig van line-up veranderd, met uitzondering van Thundra en mezelf. Ik bekijk onze eerste albums als lange demo’s en Phlegethon is volgens mij ons eerste album. Dus ja, we spelen twintig jaar ongeveer maar Kingcrow staat eigenlijk maar pas sinds 2010 op haar poten. We wisselden in stijl en line-up. Sinds Phlegethon is de regelmaat er wel, en zijn er niet echt veel grote veranderingen.
Het is inderdaad sinds jullie laatste albums dat ons team in België en Nederland echt op de hoogte is van jullie muziek. Misschien is dit één van de voordelen van jullie deal bij Sensory Records? Was de switch van label belangrijk voor jullie band?
Ja, Sensory Records is een bekend label en is prog-georiënteerd, dus ik denk dat we pas aandacht kregen binnen de progscene vanaf dat we tekenden bij hen. Daarvoor zaten we op een ‘generisch’ metallabel en dit was de voornaamste reden voor de switch. We zochten iemand die wist wat hij met onze muziek moest doen.
Voor de mensen die jullie muziek niet kennen, kan ik makkelijk er wat invloeden opkleven zoals Katatonia, Opeth, Riverside en Porcupine Tree. Ook die warmte en professionele sound geven jullie albums deze mainstream en emotionele stijl. Was dit altijd iets dat aanwezig was in jullie band of zijn deze invloeden er pas gekomen in de laatste jaren?
Ik denk dat we wel raaklijnen hebben met de bands die je opsomt, maar het is niet zo dat we er rechtstreeks door beïnvloed zijn. Onze emotionele stijl is beïnvloed door bands als Pink Floyd, Radiohead, Sigur Rós, The Beatles, Massive Attack, Nick Drake, The Who, Nine Inch Nails en vele andere. Al deze bands maken deel uit van onze muzikale achtergrond en deze invloeden komen alsmaar sterker naar voren met elk nieuw album. We zijn gestart als klassieke metalband met progressieve rockinvloeden, maar met elk nieuw album kwamen er invloeden van buiten de ‘prog metal’-cirkel bij. Ik denk dat dit ook geldt voor bands als Opeth, Porcupine Tree, Katatonia, enzovoorts.
Natuurlijk zijn al die invloeden er wel, maar toch is Kingcrow lang geen kopie van al die bands. Hoe zou je jullie stijl omschrijven? Wat is datgene wat Kingcrow anders maakt dan andere progbands?
Wel, om eerlijk te zijn, vind ik niet dat we een progmetalband zijn. Uiteraard hebben we prog-invloeden van bands als Rush, Pink Floyd of King Crimson, maar op hetzelfde moment zijn we ook beïnvloed door andere bands als Massive Attack, Radiohead, Meshuggah, Nine Inch Nails en The Beach Boys. Ik zie de band niet als metalband omdat metal gewoon een deel van het geluid is. Ik vind dat Kingcrow een rockband is waarbij de muziek een overlapping van verschillende stijlen is. Niet één bandlid is echt geïnteresseerd in progmetal, niemand is bijvoorbeeld fan van een band als Dream Theater.
Ik vind het zelf ook wel vreemd dat jullie te vinden zijn op een site als Metal Archives, aangezien jullie muziek niet echt zwaar klinkt en mooi in evenwicht is. Maar ja, Katatonia is natuurlijk ook terug te vinden daar. Het gaf wel geen informatie aan over de dingen waarover jullie zingen. Wat zijn de zaken die jullie inspireren in de wereld en die jullie vorm geven met jullie muziek? Over wat gaat Eidos bijvoorbeeld?
Onze inspiratie komt van het leven en het pad dat we volgen. Dat is het hoofdthema van de trilogie waarmee we van start gingen op Phlegethon en eindigen op Eidos. Eidos focust op het laatste deel van het leven en het terugkijken naar de keuzes waardoor het leven vorm kreeg. Er is geen verhaallijn, maar elk nummer is wel terug te koppelen aan dat onderwerp.
Eén van jullie nummers, The Moth, hebben jullie gebruikt voor een music video. Een erg eigenaardige clip wel, als je het mij vraagt. Het doet me wat denken aan een mix van Salad Fingers en kindertekeningen. Waarom kozen jullie dit nummer en deze vormgeving?
We kozen The Moth als eerste single omdat het vrij direct en tegelijkertijd complex is en het is naar onze maatstaven vrij kort. Dus was het ook de ideale keuze om als single te gebruiken.
De clip is gemaakt door Gaston Vinas, een man die ik vond via YouTube. Ik beluisterde een Radiohead-playlist en de video voor het lied 2+2=5 verscheen plots (met animatie door Vinas). Ik was erg onder de indruk van dit werk. Ik contacteerde hem en we hebben wat geconverseerd. Hij vertelde me dat hij onder de indruk was van onze muziek, dus besloten we samen te werken. Deze video is enkel en alleen door Gaston gemaakt. We spraken over het concept van het album, het artwork en de lyrics en hij heeft deze clip gemaakt. Echt een geweldige artiest.
Uiteraard is dit maar één voorbeeld van jullie stijl, op andere nummers pakken jullie het compleet anders aan. Ik zag zelfs interviews voorbij komen waarbij de plaat nummer per nummer overlopen werd. Wat zouden de andere opties geweest zijn voor een clip, of wat vind jij op deze plaat een goede representatie voor jullie stijl? De ideale nummers voor mensen die jullie nog niet kennen?
De tweede single was At The Same Pace, maar ik denk dat een andere goede keuze voor een single ook wel Adrift geweest zou zijn. Zoals je zegt zijn onze nummers inderdaad erg verschillend, zo hebben we het graag. Aangezien ons album gratis en volledig te streamen is op Bandcamp, kan je het best eens een keer volledig beluisteren om een goede indruk op te doen.
Wellicht is het nu de bedoeling om dit album te presenteren voor een live-publiek. Hebben jullie al veel van de wereld gezien met deze band? Wat zijn de plannen voor de presentatie van Eidos?
We hebben al enkele Europese tours gedaan in de voorbije jaren, als opener voor bands als Fates Warning of als headliner en we deden ook een Noord-Amerikaanse tour met Pain of Salvation. Je kan dus wel stellen dat we op deze planeet al wel wat plezier gehad hebben. Er komt zeker en vast een tour aan om Eidos voor te stellen, die bespreken we momenteel nog met ons management.
Zijn het dan vooral de nummers van Eidos die voorbij komen of zijn er specifieke nummers die deel uit maken van jullie favorieten? Wat zijn de nummers die mensen echt kennen van jullie? Of geven jullie er telkens een andere draai aan?
We spelen altijd zoveel mogelijk nummers van het laatste album, maar we hebben wel een paar klassiekers. Onze shows zijn dus steeds een mix van het oude en het nieuwe. We spelen meestal niets van onze drie eerste platen, want ik vertelde je al dat ik die meer zag als demo’s. In elk geval geven we er elk optreden een andere wending aan, vooral op basis van de tijd die we krijgen. Er is voor ons een immens verschil tussen het vullen van een half uur als opener, of het voorbereiden van een show van twee uur.
Hopelijk komt een van die shows tot bij ons. Uiteraard behoren die shows in België en Holland tot jullie ambities, maar hebben jullie nog andere ambities? Nog plaatsen waar jullie eens willen spelen? Zaken die jullie willen bereiken als band?
Absoluut, we hebben een pak ambitie! Nogmaals, we zijn nog maar halverwege de dertig, dus we zijn geen oude mannen. We zijn met het schrijven gewoon erg jong begonnen. We speelden reeds in België en Nederland een paar jaar geleden en we kunnen niet wachten tot we er terug staan!
Links: