Interview met death metal veteranen Incantation
In hun 15-jarig bestaan hebben bandwisselingen en problemen met platenmaatschappijen Incantation geteisterd. Maar bandleider John McEntee is altijd blijven knokken. Na het optreden op het Harvest festival te Hardenberg spreekt deze death metal veteraan uitvoerig over zijn carrière tot dusver. ‘Ik waak voor het behoud van de Incantation sound.’
Maar voordat we het verleden induiken, eerst de vraag waarom deze veteranen vanavond op het Harvest Festival als openingsact speelden? ‘Tja…, zucht John, ‘de andere bands zijn blijkbaar populairder dan wij. Alhoewel de volgorde niet echt bepaald wordt door verkoopcijfers van de albums. Er wordt meer gekeken naar je staat van dienst met tournees. Als je al vaak op tournee bent geweest, dan klim je op de ladder. En wij hebben niet zo vaak in Nederland gespeeld, dus staan we onder aan de bill. Tijdens deze tournee wisselen we overigens wel met Belphegor als openingsact.’ (Zie ook het Harvest concertverslag elders op ZwareMetalen.)
Incantation merkte dat het een lastige klus is om de zaal op te warmen. ‘We kregen niet echt veel reacties uit de zaal vanavond. Nou hebben wij het Nederlandse publiek altijd al lastig gevonden. Ze gaan niet echt uit hun dak en klappen tussen de nummers beleefd een paar keer in hun handen. Golf-applaus, net als het publiek bij golfwedstrijden.’
Het publiek in Hardenberg kon vanavond kennismaken met de zangkwaliteiten van John. Hij is namelijk tegenwoordig naast de gitarist ook de zanger van Incantation. ‘In 2001, vlak nadat het album Blasphemy uitkwam, verliet zanger/gitarist Mike Saez de band’, legt John uit. ‘Ik wist meteen dat het moeilijk zou worden om een nieuwe zanger te vinden, die past bij de Incantation sound. Toen dacht ik: ik probeer het gewoon zelf; ik weet immers als geen ander hoe een zanger in Incantation moet klinken.
En dus ben ik begonnen met oefenen. Ik heb onze albums erbij gepakt en ben gaan zitten meebrullen. Nou heeft Incantation altijd geweldige zangers gehad, en ik wilde dan ook recht doen aan de oude songs. Niet zomaar een brute stem, maar één die het echte Incantation gevoel bevat. Maar dat viel behoorlijk tegen; de eerste resultaten vond ik nogal ontmoedigend. Gelukkig begon het gaandeweg steeds beter klinken. In 2003 was ik er klaar voor en zijn we wat live shows gaan spelen. Dat ging allemaal goed, dus vanaf nu neem ik plaats achter de zangmicrofoon.’
Maar dat is niet de enige verandering in het Incantation-kamp. ‘We hebben besloten om geen tweede gitarist aan te trekken als vervanger van Mike. We gaan dus voorlopig als drietal verder. Het loopt momenteel erg lekker binnen de band; zowel persoonlijk als muzikaal zitten we op één lijn. Die chemie willen we niet verstoren door een vierde man erbij te vragen. Tenzij we toevallig tegen de perfecte kandidaat aanlopen.’
Ook live zal Incantation als drietal opereren. ‘We gaan dus vooralsnog geen sessie gitarist inhuren voor optredens. Er zijn zat bands die het als drietal waarmaken op de planken: Kijk naar Sodom, Krisiun, Hate Eternal. Je hoeft dus niet per se een tweede gitarist te hebben om een vette live show neer te zetten. Nadeel is wel dat onze nummers altijd meerdere gitaarpartijen bevatten. Live moeten we dan maar uitvogelen hoe we daar uitkomen. Maar we gaan daar geen rekening mee houden bij het schrijven van nieuwe songs. We willen onszelf niet beperken tot slechts één gitaarpartij. We doen geen concessies aan de Incantation sound.
kutlabel
Incantation heeft altijd een eigen sound gehad en hun speelstijl is dan ook herkenbaar uit duizenden. De slepende, donkere doom stukken, afgewisseld met snelle agressieve riffs, de dissonante gitaarharmonieën, de ultra lage stem, het old school gevoel, de vette rauwe sound, waarin toch alle details en nuances te horen zijn. Allemaal onmiskenbare Incantation ingrediënten.
Als we John vragen om terug te blikken op de albums die hij met Incantation heeft gemaakt, blijkt dat hij in de woelige geschiedenis van zijn band behoorlijk wat strijd heeft moeten leveren om de echte Incantation sound te behouden.
Laten we beginnen met het overdonderende debuutalbum Onward to Golgotha (1992). ‘Het was een mooie periode’, vertelt John. ‘Ik heb goede herinneringen aan die tijd. Het was ons eerste album en alles was nog nieuw voor ons. We waren nogal verrast dat het album het zo goed deed. Wij waren zelf nogal sceptisch. In die tijd was het cleane Morrissound geluid erg populair. Wij hadden juist een rauwe barbaarse sound, dus we dachten dat het niet aan zou slaan.
Op dit album had John een paar getalenteerde strijdmakkers aan zijn zijde. ‘Jim Roe was destijds onze drummer. Vooral in de langzame gedeelten was hij waanzinnig goed. Ik ben erg blij met zijn bijdrage aan Incantation. En achter de microfoon hadden we Craig Pillard. Ik had het daarnet over mijn moeizame vorderingen als zanger, en dat is voornamelijk de schuld van Craig. Hij heeft echt de standaard bepaald van hoe een Incantation zanger moet klinken. De line up van dit album, dus Jim, Craig én bassist Ronny, waren later actief in Disciples of Mockery. Maar daar zijn ze inmiddels weer mee gestopt.’
‘Ik heb die gasten laatst nog gezien. We hadden namelijk een vergadering om te praten over de geplande heruitgave van Onward to Golgotha. Ik vond het belangrijk om hun input te krijgen; zij hebben immers ook hun bijdrage geleverd aan het album en moeten dan ook iets te zeggen hebben over het eindresultaat van deze re-release. We willen er in ieder geval een DVD bij doen van een oude show uit 1991 ofzo. En veel foto’s en verhaaltjes uit die tijd. Als het goed is komt de re-release begin 2006 uit.’
‘Voor het tweede album Mortal Throne of Nazarene (1994) schreven door Jim, Craig en ik samen de nummers. Maar dat verliep nogal stroef; we hadden behoorlijk verschillende ideeën. De frustraties daarover zijn in de songs terechtgekomen. Dit album bevat zeer duistere, onorthodoxe, soms zelfs abstracte death metal. Het is een uitdaging om ernaar te luisteren, haha.’
‘Dit album is een jaar later opnieuw uitgebracht door Relapse onder de naam Upon the Throne of the Apocalypse. Daarop is het geluid anders; deze versie bevat een ruwe mix van de studiobanden. Relapse heeft ons daarme genaaid, we wisten er niets van. Verder is de voorkant anders en hebben ze de volgorde van de nummers omgedraaid. Hoe dan ook, de Relapse uitgave heeft ook goeie kanten. Het gitaargeluid vind ik zelfs beter dan op Mortal Throne…’
‘Door dat gezeik wilden we onder onze deal met Relapse uit. We hadden wat nummers liggen en besloten die op te nemen, samen met een cover van Death. Dat werd de mini-CD Forsaken Mouring of Angelic Anguish (1997). Op dit album is onze drummer Kyle, inmiddels een vaste waarde in Incantation, voor het eerst van de partij.’
‘Het was ook de eerste keer dat we met Bill Korecky opnamen in zijn Mars Recording Compound. Een vriend van me heeft hem aangeraden. Hij had hardcore bands gedaan, zoals Integrity en Earth Crisis. Maar met onze death metal kon hij ook uit de voeten. Het beviel zo goed, dat we sindsdien met hem blijven werken.’
Net als het tweede album, is ook Forsaken Mouring… opnieuw uitgebracht. En alweer door Relapse. ‘Er was een deal tussen Relapse en het Spaanse label Repulse over de release van deze mini-CD. Maar Repulse kwam zijn afspraken niet na, waarna Relapse het album zelf ook uitbracht. De Relapse versie bevat vier rehearsal tracks als bonus.’
Rond deze tijd werd ook een studio sessie uitgebracht onder de naam Tribute to the Goat (1997). ‘Ik was Rob van Elegy Records nog wat geld schuldig, en we besloten om bij wijze van betaling een live album op te nemen voor Elegy. Maar dat liep in de soep, omdat de gast die de opnames zou maken op de avond van de show niet kwam opdagen. Toen hebben we er maar een ‘live in the studio’ sessie van gemaakt. Ik vind het eerlijk gezegd niet helemaal geslaagd. Onze demo uit 1990 staat trouwens ook op deze CD, en dat is wel geinig voor de fans.’
‘We wilden na het enigszins mislukt Mortal Throne… de enige echte Incantation sound presenteren. Een dat is behoorlijk goed gelukt op de derde volledige CD Diabolical Conquest (1998). In die periode was black metal erg populair. Met dit album zeiden we ‘fuck you, this is death metal!’ Begrijp me goed, ik heb niets tegen black metal, maar wij zullen altijd trouw blijven aan brute old school death metal. En dit was ons statement.’
‘We hadden Daniel Corchado (The Chasm) aangetrokken als zanger/bassist. We moesten hem wel behoorlijk coachen om in de juiste stijl te zingen. Van nature klinkt hij behoorlijk anders, luister maar naar The Chasm. Maar uiteindelijk heeft hij 100 procent gegeven.’
‘Volgens een enquête op onze homepage is het vierde album The Infernal Storm (2000) het populairste Incantation album. Maar persoonlijk vind ik het ons minste album. Hij mist het echte old school gevoel. De andere gasten in de band, Mike Saez en Rob Yench wilden moderner en technischer klinken, meer richting Angelcorpse of Nile. We hebben een compromis gesloten. Achteraf heb ik spijt dat ik me heb laten overhalen om water bij de wijn te doen.’
‘Daarbij kwam dat Kyle in deze periode de band had verlaten om zijn drugsproblemen te overwinnen. We hebben Dave Culross (Malevolent Creation, ex-Suffocation, ex-Gorgasm) bereid gevonden om ons in de studio te helpen. Het is een geweldige drummer, maar zijn stijl paste niet bij Incantation; het klinkt op de een of andere manier niet zwaar genoeg.’
‘Het was voor mij belangrijk om met het volgende album terug te keren naar de echte Incantation sound. Ik wilde de fout van het vorige album goedmaken. Ik had een visie voor ogen: een demonisch, recht toe recht aan death metal monster in de beste Incantation traditie. En dat is gelukt op het vijfde album Blasphemy (2002)’.
‘Persoonlijk vind ik dit ons beste album; het bevat alle essentiële Incantation-ingrediënten. Voor sommigen was de rauwe old school sound van dit album een verrassing; ze verwachtten dat we verder zouden gaan met de moderne sound van The Infernal Storm. Nou mooi niet!’
‘Kyle was inmiddels clean en was teruggekeerd op de drumkruk. Het was heerlijk om hem er weer bij te hebben. Het klikte meteen weer. Ik realiseerde mij dat Kyle’s drumstijl een onlosmakelijk onderdeel van de Incantation-sound was geworden. Daarnaast speelt Joe Lombard, onze huidige bassist, voor het eerst op dit album. We zijn erg blij met hem, hij is een betrouwbare kracht gebleken.’
‘Voor Blasphemy is overigens absoluut geen promotie gedaan. Het ligt niet eens in de winkels! Necropolis had aan Candlelight de rechten verkocht om het album in Europa uit te brengen. Maar het hele album interesseerde Candlelight geen ene moer. Ze lieten het album gewoon verrotten en wilden helemaal geen contact met ons. Ons beste album, maar niemand die het kan krijgen vanwege zo’n kutlabel…’
‘Voor het nieuwe album Decimate Christendom hebben we bij Listenable Records uit Frankrijk getekend. En dat bevalt erg goed. Laurant, de baas van het label, is altijd een fan geweest van Incantation. Eigenlijk wilden we voor het vorige album al bij hem tekenen, maar dat ging toen niet door.
‘Op Decimate… wilden we weer iets muzikaler voor de dag komen. De songs op Blasphemy zijn heel pakkend, maar deze keer wilden we weer wat onorthodoxe ideeën uitproberen. We hebben ook veel aandacht besteed aan de drums van Kyle. Vooral erg veel roffels die perfect bij de riffs passen.’
De hoezen van de Incantation albums zijn bijna allemaal gemaakt door dezelfde kunstenares: Miran Kim. ‘Haar afbeeldingen zijn half figuratief, half abstract en hebben een soort verwrongen, demonische uitstraling. Wij geven haar een idee van hoe de hoes eruit moet zien en zij slaagt er steeds in om precies te maken wat wij voor ogen hadden.’
‘Ook de hoes van de laatste CD Decimate Christendom is weer goed gelukt. Het is een soort brandende engel, en dat past perfect bij het concept en titel van het album. Wij hebben het overigens niet alleen gemunt op het christendom, maar op alle religies. In het artwork kun je dan ook verwijzingen terugvinden naar andere godsdiensten. Religie is naar mijn mening de pest voor de mensheid. Mensen denken zelf niet meer na. Ze leven en sterven in naam van een godheid, die helemaal niet eens bestaat…’
Zwart geverfde piemels
Vóór Incantation speelde John in de death metal band Revenant uit New Jersey. Daarmee nam hij een paar demo’s en 7”EP’s op. Maar tegen de tijd dat het debuutalbum Prophecies of a dying world werd opgenomen, had hij de band al verlaten. De reden voor de split klinkt inmiddels bekend: ‘We hadden een verschil van mening over muzikale koers.’
‘Toen ben ik samen met drummer Paul Ledney Incantation begonnen. Het nummer Unholy Massacre (dat verscheen op het debuut Onwards to Golgotha) heb ik geschreven in mijn Revenant tijd. Ik heb het meegenomen naar Incantation, omdat die song in het Revenant kamp als te heavy werd beschouwd. Nou, als je bandleden iets té heavy vinden, dan word het wel tijd om afscheid te nemen haha.’
Helaas waren er binnen Incantation al gauw weer muzikale smaakverschillen. ‘Paul en de andere bandleden in Incantation raakten besmet met het black metal-virus. Vervolgens zijn ze uit Incantation gestapt om Profanatica te beginnen.’
Volgens John waren ze erg gefascineerd door het evil image van black metal. Ze wilden corpse paint dragen en evil bandfoto’s maken. Op de hoes van de 7”EP As tears of blood stain the altar of christ kun je het resultaat zien; de heren van Profanatica hebben hun broek uitgetrokken en poseren met ontblote en zwart geverfde piemels! ‘Niet echt mijn ding…’ zegt John voorzichtig.
Ongeveer vijftien jaar later is Incantation nog steeds actief. John vertelt over zijn motivatie om het zo lang vol te houden. ‘Het is in eerste plaats de liefde voor de muziek; ik vind het gewoon te gek om death metal nummers te maken. Daarnaast hebben we het gevoel dat we iets bijdragen aan het genre. Als je niet het gevoel hebt dat je iets waardevol creëert, kun je net zo goed stoppen. Al met al levert het ons veel voldoening op.’
‘Gelukkig hebben wij de rechten van onze eigen muziek in handen, zodat we er nog wat geld aan overhouden. Maar desondanks kunnen we er niet van leven. Dus hebben we allemaal een baantje erbij. Zo heb ik een eigen bedrijfje in computerreparaties en werkt drummer Kyle in de bouw.’
‘Helaas hebben we ook te maken met de zakelijke kant van de muziekbusiness. En dat is alleen maar gelazer. Je wordt links en recht genaaid als je niet oppast. Maar we gaan gewoon door zolang we het nog leuk vinden. En voorlopig hebben we nog inspiratie genoeg.’