Interview met Apocalyptica
Vanwege de verjaardag van de bekende componist Wagner gaf Apocalyptica onlangs een aantal speciale voorstellingen waarin het zijn visie op Wagners muziek lieten horen. In november kwam de concertregistratie van deze bijzondere evenementen op de markt. In Amsterdam vertelden de heren mij over de ontstaansgeschiedenis van de band, toekomstige plannen en dure hobby’s.
Jullie hebben net jullie nieuwste live-album uitgebracht, gevuld met Wagner-covers. Vanwaar de keuze voor Wagner?
Het idee was oorspronkelijk niet van ons. We werden door een choreograaf gevraagd om de muzikale begeleiding van een dansspektakel te verzorgen dat georganiseerd werd voor Wagners jubileumjaar, nu drie jaar geleden. De dansvoorstelling ging uiteindelijk niet door, maar we zijn verder gegaan met het idee. De muziek die we speelden op deze shows is speciaal voor deze evenementen geschreven. Het was mooi om dat uit te kunnen voeren in Leipzig, waar Wagner geboren is.
In eerste instantie begonnen jullie als een Metallica-coverband. Hoe zijn jullie op het idee gekomen om Metallica te gaan spelen op cello’s?
We speelden eerst echt van alles, van klassiek tot rock en metal, ook veel oude bands zoals Deep Purple. Er kwam steeds meer metal in, muziek als Pantera en Sepultura. Ons eerste album is toen Metallica geworden, omdat de platenmaatschappij daarom vroeg. We waren eigenlijk niet van plan om een album op te nemen, we deden gewoon wat we leuk vonden, maar we hebben het toch maar geprobeerd. Metallica bleek een slimme keuze te zijn, ineens werden we enorm bekend. Het eerste album verkoopt nog steeds, dat is toch wel bijzonder voor zo’n oud album.
Jullie zijn inderdaad enorm bekend geworden, jullie hebben zelfs hoger in de hitlijsten gestaan dan Metallica zelf. Hoe voelt het nou om zo beroemd te zijn?
Het voelt heel goed. Het was nooit echt ons doel om door te breken, we focusten vooral op hard werken en dingen die we leuk vinden. We zijn wel echt dankbaar dat het zo gelopen is, het is een privilege. We hebben onze fans ook altijd gewaardeerd.
Ik denk dat het belangrijkste is dat we onze stijl steeds een beetje veranderden. We hebben drums toegevoegd, we hebben verschillende zangers gebruikt, en de belangrijkste verandering is natuurlijk dat we van covers overstapten op eigen werk. Er is eigenlijk nooit echt een overkoepelend plan geweest, we leven heel erg in het moment. Het kan ook best wel eens voorkomen dat fans een nummer van ons niet leuk vinden, maar onze muziek is tenminste eerlijk. Wagner bijvoorbeeld ook, dat deden we niet omdat we dachten dat mensen het wilden horen, maar omdat we het cool vinden. Dat is voor ons het belangrijkste, het moet iets zijn waar wij achter staan, niet gewoon de regeltjes volgen. Dus eigenlijk zijn we een beetje anarchisten. Wist je dat? Dat je een anarchist bent?
Jullie hebben met veel mensen samengewerkt. Welke samenwerking was het indrukwekkendst?
Eigenlijk zijn alle muzikanten waarmee we hebben samengewerkt uniek. Ze hebben allemaal hun eigen kwaliteiten, allemaal wel iets bijzonders. Nina Hagen was wel erg memorabel, zij is buitenaards goed. Het is ook afhankelijk van de tijd die we met iemand doorbrengen, het gaat er vooral om dat het leuk is. Het maken van Repressed was ook cool, toen waren we in Numica, en ik produceerde Max Cavalera!
Wat hoor je liever, rock/metal of klassiek?
Volgens mij is er eigenlijk geen verschil. Ik heb het liefst serieuze muziek, met een donkere stemming. Het hangt ook heel erg af van de dag, maar ik voel niet echt een verschil tussen de soorten muziek. Dat komt ook door mijn jeugd, al van jongs af aan luisterden we naar alle soorten muziek door elkaar. Is stijl zo belangrijk voor mensen? Ik heb dat nooit begrepen, dat het zo belangrijk is voor mensen om bij een bepaalde stijl te horen, dat ze er ‘metal’ uit moeten zien. Jij ziet er trouwens ook niet echt uit als een metalhead?
Mensen houden van simpele regels, ze willen dat ze verteld wordt watvoor soort muziek iets is. Dat is voor ons ook wel lastig, niemand kan precies uitleggen wat Apocalyptica is. Als je aan iemand vertelt dat je een nieuwe band hebt ontdekt, dan probeer je het uit te leggen aan de hand van namen die vergelijkbaar klinken, maar bij ons is dat bijna niet te doen. Dat zorgt wel voor veel problemen bij de marketing.
Voordat jullie met Apocalyptica begonnen zijn jullie eigenlijk allemaal klassiek geschoold. Wat vinden jullie oude docenten en collega’s van de muziek die jullie nu maken?
Sommigen van onze docenten begrijpen het niet, maar de meesten hebben er respect voor. Perttu’s docent is zelfs naar een aantal concerten geweest. De oudste professor op het conservatorium hoorde onze muziek, en hij zei dat het niet zijn soort muziek was, maar dat hij wel hoorde dat het goed was. Respect moet ook van kwaliteit komen, niet van het genre. Wat dat betreft is de klassieke wereld wel echt een bubbel. Veel mensen zijn heel elitair, het moet volgens de oude regels, alles moet kloppen, en als het anders is is het niet goed. Mijn oude docent was wel open-minded, hij schrijft altijd de meest positieve recensies over onze cd’s.
Jullie gaan binnenkort ook optreden met een volledig orkest. Hoe is het om met een orkest te werken, in plaats van alleen de band?
We spelen daar vooral oud materiaal. Sommige nummers hebben we jaren niet gespeeld, als we ze al ooit live uitgevoerd hebben. Het zijn wel nieuwe versies van de nummers, met een heel ander gevoel. Meer concertgebouw, en minder feest. Echt nieuwe stukken componeren voor een orkest zou ook wel leuk zijn, maar dan zou het meer een symfonie worden, en minder Apocalyptica. Dat zit er voorlopig nog niet in, we richten ons nu eerst op een nieuw studio-album. We willen een echt rockalbum maken, een beetje met het band-gevoel. Misschien ook weer gastartiesten, maar dat is nog niet zeker.
De muziek die jullie maken is nogal anders dan wat men normaal met een cello doet. Betekent dat dat jullie ook op een andere manier met de instrumenten omgaan?
Door de jaren heen hebben we een geheel eigen techniek ontwikkeld, heel anders dan de klassieke stijl. De melodieën in de solo’s speel je vergelijkbaar, maar de riffs lijken niet eens meer op normaal cello-spel. We staan, we headbangen, en dan heb je ook nog de strijktechniek. We hebben er ook op maat gemaakte strijkstokken voor, met zwart haar. Net als bij mensenhaar is het zwarte haar steviger, en daarbij gebruiken we dan ook de meest plakkerige hars. Hoe zwaarder je instrument, hoe plakkeriger de hars die je gebruikt, en wij gebruiken hars die eigenlijk voor de contrabas bedoeld is. Daarmee hebben we nog een keer een prachtige grap uitgehaald met een dirigent, we hadden contrabashars op de strijkstok van de eerste violist gedaan. Bij het begin van het eerste stuk moest hij meteen beginnen met een heftige uithaal, maar door de plakkerige hars trok hij zo de kam van zijn viool eraf!
Hebben jullie nog grote plannen voor de komende tijd?
We zijn nu op zoek naar een permanente zanger, zodat we niet steeds gastartiesten mee hoeven te nemen. Eerst willen we ons richten op het werk in de studio, waar we tegen het eind van de lente mee willen beginnen. Daarna gaan we weer op tour. We willen concertshows gaan doen, hier in Amsterdam in het concertgebouw zou ook mooi zijn. Daar willen we in de herfst mee gaan beginnen. We gaan ook nog een aantal Wagner-shows doen, maar daar is zo veel materiaal voor nodig, het past nergens. Het zijn interessante tijden voor Apocalyptica, we hebben nu eigenlijk drie concertconcepten die we kunnen afwisselen, om het leuk te houden.
Is er nog iets dat je tegen de lezers wilt zeggen?
We houden van onze fans. We zijn ook heel actief op facebook, fans hebben daar echt de kans om met de band te praten. Soms staan er wel commerciële aankondigingen van het management, maar het grootste deel van de berichten komt van ons zelf. We maken ook veel van de foto’s daar zelf, fotografie is een grote hobby van ons. Het is wel duur, we nemen voor bijna zesduizend euro aan apparatuur mee om foto’s mee te maken. Van de andere kant, een kennis van ons is helemaal gek van paardrijden, dat is nog veel duurder..
Links: