Het is nog vroeg op de woensdagmiddag van 16 augustus wanneer ik me richting de Baroeg begeef. Ik ben er lang niet geweest, eigenlijk niet meer sinds Rotterdam Lombardijen geen intercitytreinen meer onthaalt. Vandaag heb ik er in ieder geval erg veel zin in, want voor zo’n monsteraffiche als deze reis ik graag anderhalf uur door de milde zomerspits. De steunpilaar van de Zuid-Hollandse metalscene (zo mag je de Baroeg wel noemen) biedt vandaag huisvesting aan een uitgebreide tourbezetting van vijf bands. Het tourconcept is vrij uniek: Gorguts, Havok, Fallujah en Revocation spelen iedere avond in een andere volgorde en zodoende is er niet echt te spreken van een onbetwistbare headliner vanavond. De kwaliteit is echter dik uitgespreid, wat er voor zorgt dat in dat opzicht het gemiddelde hoog ligt en de standaarddeviatie laag. Zo hebben we het graag.
Voordat dat roterende circus mag beginnen, levert Venom Prison de amuse terwijl de rest van de bandleden en crewleden aan de voorzijde van de Baroeg gretig haar avondmaal nuttigt. Buiten schijnt de zon nog volop en wordt kleding gedroogd aan de ruitenwissers van de imposante Road Crew nightliner. Kortom: we zijn vroeg. Met goede reden, dat wel. Venom Prison mag dan de vreemde eend in de bijt zijn die met een verroeste Mercedes Sprinter achter de indrukwekkende nightliner aan moet rijden, diens mix van old school death metal en hardcore die tegen de beatdown aanschuurt, weet me op plaat volledig in te pakken.
Natuurlijk springt frontvrouw Larissa Stupar met haar tengere bouw en doodse vocalen meteen in het oog. Een tijd terug zong ze nog voor de toffe hardcoreband Wolf Down, maar helaas bleek die band wat minder tof te zijn toen aan het licht kwam dat de mannelijke bandleden infantiele sexisten zijn (en dat was ook meteen de reden dat Larissa het daar voor gezien hield). Buiten dat sappige drama om vertelt deze anekdote ons dat Venom Prison eerder een hardcoreband is dan een death metalband. Debuutplaat Animus mag dan vol staan van de vlezige old school death metal die wat moderniteit in Autopsy ademt, flink doorgroovet en weinig technisch gebracht wordt, maar in het echt bruist dit van de hardcore. Zo gaat mijn hart sneller kloppen van de wijze waarop het vijftal onheilspellend vanuit een blastbeat sectie vertraagt, alsof men in een woeste draaikolk gezogen wordt, en omschakelt naar een ordinair harde breakdown. Met een drummer die een Black Flag-tattoo over z’n hart heeft staan en beatdowns die van Code Orange en Desolated hadden kunnen zijn, wordt duidelijk dat Venom Prison vooral een product is van de Zuid-Walese hardcorescene (denk Brutality Will Prevail).
En dat is eigenlijk best fascinerend, want met die gedaantetruc is Venom Prison waarschijnlijk de enige hardcoreband die gearchiveerd staat in de database van de metaalautistjes van Encyclopeadia Metallum. Echter, het optreden van vandaag is op z’n best gezegd wat rommelig. Het gruizige gitaargeluid en de schelle cymbalen overstemmen de zangeres haast volledig en de a-strakke tempowisselingen zijn wat storend. Desondanks is deze band qua niche op het juiste pad en is het leuk om te zien dat een paar jonge, ogenschijnlijk hardcore kids deze sound willen afstoffen. Het is duidelijk dat haar beatdown-achtige grooves het natuurlijkst over komen, alsof de band zich moet concentreren om death metal te zijn en af en toe zichzelf los kan laten met een paar genadeloze breakdowns. Geef dit vijftal echter nog een album om door te ontwikkelen en haar geluid bij te schaven en dan zal dit Venom Prison nog eens wat potten en pannen kunnen gaan breken.
Na een rappe soundcheck betreedt het ervarene Revocation het podium, en dat is meteen te merken. Vanaf de eerste noten wordt de Baroeg getrakteerd op een headlinerwaardige verschijning. Zo zorgen de grimassen van zanger/gitarist David Davidson (sympathiek gehuld in een shirt met de albumcover van Obscura er op) en een vlekkeloze dichttimmering van de technische deaththrash er voor dat menigeen uit z’n plaat gaat. Het geheel doet Amerikaans aan en dat weet de enthousiaste menigte te waarderen. Revocation brengt muzikale klasse die door het gebrek aan scherpe randjes waar je aan kan blijven haken haast lieflijk, plezierig en aangenaam klinkt. Zeker een nummer als Scorched Earth Policy (van het nieuwe Deathless) is hier een duidelijk voorbeeld van, met haar plezierige tempowisselingen en harmonieuze gepingel dat doet denken aan Protest The Hero.
De bekwaamheid is zo groot dat het hele optreden haast ongemerkt voorbij vliegt. De band vindt hier precies de juiste balans in haar stortvloed aan noten en snaaraanslagen en gaat niet over de scheef zoals veel technische death metalbands dat doen. Zodoende blijft een volle Baroeg aan de lippen van Revocation hangen en bewondert het met luid applaus de imposante solo’s van Crumblin Impurient, die met één hand door de frontman en met een openhangende Kermit de Kikker mond gespeeld worden. Tussendoor wordt Madness Opus opgedragen aan alle H.P. Lovecraftfans in de zaal (hopeloos gedateerde en luie weird fiction wat mij betreft, maar bij het lezen van zijn fantasieverhaaltjes wordt duidelijk wat voor impact hij heeft gehad op de metalscene, qua esthetiek als ook de schrijfwijze die afgegeven heeft op de songteksten) en zorgt de bescheiden klassieker Dismantle The Dictator voor een knallend einde. Hoogtepuntje!
Dan trekt Fallujah toch een stuk minder bekijks, waarschijnlijk omdat het moderne (hetzij progressieve) deathcore brengt. Lekker boos kijken met ultralage grunts à la Whitechapel, drums die getriggerd klinken en bassboosts die djenterige breaks inleiden (wie gebruikt die dingen anno 2017 nog?), maar dan toch ineens met een plotselinge opklaring in de vorm van gevoelig gitaargepingel. Dat is Fallujah in een notendop: het kan mee op kiddycoretour met Thy Art Is Murder en Carnifex en daarnaast openen voor The Devin Townsend Project en Between The Buried And Me. De brute deathcorestukken beuken lekker door, maar het zijn vooral de melodische tussenstukken die opvallen en een welkome adempauze verzorgen. Ordinaire breaks, die zo maar van Betraying The Maryrs hadden kunnen komen, worden omhelsd door proggy interludes die gespeeld worden op veelsnarige (bas)gitaren zoals The Contortionist dat zou doen.
The Void Alone, van het recent uitgebrachte Dreamless, is hier de beste uitvoering van en komt vandaag gelukkig ook voorbij. Het moet gezegd worden dat het optreden van vandaag enorm intens is. Alles lijkt op standje elf te staan, waardoor de robotisch klinkende geluidsmix wat vermoeiend is om naar te luisteren. Het helpt ook niet dat de eentonige, lage deathcorevocalen de enige elementen zijn die niet dynamisch tussen de verschillende subgenres schuiven. Initieel trekt dit vijftal daarom wat minder bekijks, maar naarmate de set vordert stroomt de zaal toch wel vol. Dankzij een overtuigd gebracht optreden en een interessant geluidsbeeld zal Fallujah vandaag zeker wat conventionele metalfans overtuigd hebben.
Na het theatrale Fallujah komt de liefhebber van de wat meer lichthartige en luchtige metal flink aan zijn trekken bij Havok. En dat is maar goed ook, want welk feestje wordt er niet beter van een stel thrashfanaten die met hun spijkerjacks met patches erop de boel op stelten komen zetten? Helaas bewijst Havok vanavond wat mij betreft echter het tegenovergestelde. Het opkomen onder bombastische filmmuziek, de ingestudeerde loopjes over het podium van de gitaristen, de jurk van zanger/gitarist David Sanchez (die hem niet eens zo slecht staat): het is allemaal niet aan mij besteed. De basgitaar van Nick Schendzielos (die ik beter ken van Cephalic Carnage en Job For A Cowboy) mag dan fijn rond blubberen, deze furieus proberende thrash bevat in esthetisch en muzikaal opzicht geen greintje originaliteit. Als ik zin heb in Exodus, Municipal Waste of Slayer ga ik wel naar een optreden van Exodus, Municipal Waste of Slayer, en niet naar een van Havok.
Het zal echter wel allemaal aan mij moeten liggen, want de hakkende thrash metal levert toch een gezellig duw- en trekpitje op en een enkeling durft zelfs te crowdsurfen. Ik blijf me achterin de zaal verwonderen over hoe de band haar onderbroekenlolimago probeert te verenigen met haar flauwe, politiek getinte songteksten (zoals het Ingsoc dat geïnspireerd is door Orwell’s 1984) en luister met een gereserveerde glimlach naar het verhaal van de frontman over de wc’s van de Baroeg. Klaarblijkelijk speelde Havok hier haar eerste Europese show ooit en herinnert de zanger zich vooral de voetstukken in de wc’s waarop je output te bewonderen is. Op spontane wijze wordt daarom het korte Shitshelf ingezet, wat tussen alle slappe songs van het onlangs uitgebrachte Conformicide (F.P.C., Hang ‘Em High, Claiming Certainty) als hoogtepunt fungeert.
Van Gorguts kan ik me nog vaagjes de show van Neurotic Deathfest 2012 herinneren, toen nog niet duidelijk was of de wederopstanding van Gorguts toekomstbestendig was. Er was nog geen nieuw materiaal uitgebracht en er werd nagenoeg volledig geteerd op de klassiekers van Obscura, The Erosion Of Sanity en From Wisdom To Hate. Toch werd toen al het nieuwe Le Toit Du Monde gespeeld, wat een glimp liet doorschijnen van de kwaliteiten van de hedendaagse Gorguts, waarvoor meesterbrein Luc Lemay een groep verse kwaliteitsmusici had aangetrokken. Vandaag krijg ik eindelijk een tweede kans om haar nogmaals in die moderne hoedanigheid te bewonderen, met invalbassist Dominic Lapointe in plaats van Colin Marston.
Het optreden van vanavond trapt verrassend genoeg op vergelijkbare wijze af als die show op Neurotic Deathfest, namelijk met klassiekers van From Wisdom To Hate en Obscura. De iconische complexiteit van de labyrintische death metal waar je jezelf in kunt verliezen heeft de Baroeg meteen in haar macht. Het viertal straalt senioriteit en kunde uit en speelt ingetogen, geconcentreerd, streng, zonder fratsen en oerstrak. Ook de invalbassist houdt zich prima staande, maar aangezien hij voor Beyond Creation en First Fragment speelt, is dat niet verbazingwekkend. Wat prachtig in ieder geval om al dat instrumentvernuft van zo dichtbij te aanschouwen! De staccato tempowisselingen van nummers als Nostalgia maken headbangen levensgevaarlijk. Je breekt namelijk zo je nek. Het is onmogelijk om in dergelijke composities niet de invloed terug te horen die deze groep gehad heeft op bands als The Dillinger Escape Plan en Discordance Axis, beiden toonaangevende acts in de hardcore- en grindcorescene.
Uiteindelijk is het dan toch tijd voor een reeks recentere nummers en dit is ook het moment dat zanger/gitarist Luc Lemay uit zijn schulp kruipt. Inmiddels baadt hij in het zweet nadat hij ruim twintig minuten lang hypnotiserend als de python Kaa uit Jungle Book naar zijn gitaarhals gestaard heeft. Hij wordt gevoed door de waardering van alle aanwezigen en zet, nadat hij het publiek, de overige bands en de geluidsman heeft bedankt, Le Toit Du Monde in, opener van Colored Sands. Daarna volgen An Ocean Of Wisdom en tot slot Forgotten Arrows om het eerste drieluik van die nieuwe plaat compleet te maken. Deze versere nummers zijn wat meer sfeergericht, meer uitgesponnen en ontvouwen zich langzamer. Gorguts weet de hele zaal te overrompelen met haar in trance vervoerende gelaatstrekken. Deze death metal behoort tot de Hogere Kunsten.
Datum en locatie:
16 augustus 2017, Baroeg, Rotterdam
Link: