Yakuza – Beyul
Profound Lore, 2012
In 2010 lag ik dagenlang achterover weg te dobberen op Of Seismic Consequence, een album dat zijn 90 punten dik verdiende. Natuurlijk weet je nooit bij Yakuza wat het wordt, telkens zit er een element van verrassing in. Ook nu weer.
De jazzy sax zijn we ondertussen wel gewoon, de post-rock ook. Wat dit album heel erg typeert zijn echter de vele stonerrock- en stoner metal-partijen met uitlopers naar grunge en post-rock. Sommige catchy riffs en tunes deden me zelfs aan Silverchair denken, maar evenzeer aan Led Zeppelin (alomtegenwoordig dezer dagen lijkt het). Beyul refereert naar Tibet en Boeddhistische toestanden, wat ook duidelijk hoorbaar is in de bijna sacrale (en nasale) gezangen die her en der opduiken, net als de bezwerende en zwoele blaas- en strijkinstrumenten en het esoterische getokkel.
Los van het feit dat dit best wel goede muziek is moet ik zeggen dat dit veel minder impact op mij heeft dan het voorgaande werk. De rockerigheid, het ontbreken van “extreme” muziek en contrasten, het ver weg zijn in de thematiek… het zorgt er voor dat de afstand te groot is om Beyul te kunnen absorberen. Misschien lukt het u beter.
Tracklisting:
- Oil and Water
- On the Last Day
- Man is Machine
- Fire Temple and Beyond
- Mouth of the Lion
- Species
- Lotus Array
Line-up:
- Jim Staffel – Drums
- Bruce Lamont – Vocals, Saxophone
- Matt McClelland – Vocals, Guitar
- Ivan Exael Cruz – Bass
Links: