Krijgt Weed Demon last van het ‘derde album syndroom’?
Het uit Columbus, Ohio afkomstige kwartet Weed Demon komt met Crater Maker met zijn derde album op de proppen. Een derde studioplaat kan spannend zijn voor muzikanten, want heeft deze last van het zogeheten ‘derde album syndroom’? Het eerste album wordt in dit scenario goed ontvangen en scoort soms een bescheiden (of grote) hit. De tweede plaat borduurt daar dan meestal op voort. Het derde album bevindt zich op een creatief kruispunt en kan alle kanten opgaan: veel bands bestaan dan al een aantal jaar. Ze hebben een eigen vorm gegeven aan de muziek, een eigen identiteit en typerend geluid ontwikkeld. Dan komt nummer drie uit en ineens is daar het conceptalbum dat niemand snapt behalve de band zelf. Oké, ik geef het toe, het is niet zijn derde, maar St. Anger van Metallica is hier een uitstekend voorbeeld van. Green Day’s Dookie is een goed voorbeeld van hoe het derde album ineens een commercieel succes werd. Of dit ook de bedoeling was, betwijfel ik ten zeerste. Ook kan het een totaal andere richting ingaan en verliezen of behouden ze daarmee fans en krijgen er nieuwe fans bij. Denk aan Vulgar Display of Power van Pantera: van glamrock naar ongeveer de uitvinders van groove metal. Rammstein’s derde, Mutter, liet horen dat hij de juiste afslag had genomen. Soms heeft een band helemaal geen last van dit alles en blijft de band gewoon doorgaan met waar hij goed in is. Met Slayer als ware ambassadeur.
Maar voordat ik nog verder afdwaal: hoe zit het met Crater Maker?
Het album heeft zes nummers en haalt nėt niet de drie kwartier. De plaat begint met een instrumentaal stuk (bestaande uit twee nummers) dat al een derde van de totale speelduur in beslag neemt; over een lang intro gesproken… Tijdens het beluisteren van het eerste instrumentale nummer, Atmospheric Drag, dacht ik: “Hierna gaat het los”. Net als bij The Great Unfurling, de intro op Jason… The Dragon van Weedeater. Maar niet dus: het tweede, tevens instrumentale, nummer Birthquake duurt bijna negen minuten en kabbelt vanaf het begin tot het einde een beetje door. Niet heel spannend, maar wel lekker. Ik krijg over de hele plaat het gevoel dat de naald van mijn pick-up een enorme grijze baard had. Wat raar is, want ik had alleen de mp3-versie van Crater Maker tot mijn beschikking.
Serpent Merchant, het derde nummer, begint kort met het geluid van een vervormde bas en vrijwel meteen brult zanger Jordan Holland mee op het blues-achtig ritme, maar dan op een lager toerental. Die stoffige baard aan mijn naald klinkt inmiddels wel erg prettig. In nummer vier, tevens het titelnummer, Crater Maker, hoor je negen minuten lang waar Weed Demon zijn wiet vandaan heeft gehaald. Je hoort duidelijk de invloeden van Electric Wizard, Sleep en Weedeater. Wel met een eigen smoelwerk, dat moge duidelijk zijn. Jordan Holland gromt als de beste namelijk. Tegen het eind lijkt het viertal flink wat wit poeder in zijn reet te krijgen en ramt hij er flink op los. De wiet is vervanger door speed. Tijdens het luisteren van The Elder Tree Pyre had ik even het idee dat El Duce uit zijn graf was herrezen en ik naar een nieuw nummer van The Mentors aan het luisteren was: galmende zangpartijen, simpele riffs en iel gitaargeluid. Ik laat in het midden of dit positief of negatief is.
Ik kan inmiddels de conclusie trekken dat Crater Maker wat mij betreft zeker niet lijdt aan het ‘derde album syndroom’. Sterker, Crater Maker is tot nu toe het beste wat de heren hebben voortgebracht. Ze hebben een nieuw geluid eigen gemaakt en zelf houd ik wel van dergelijke lo-fi producties.
Laat in de comments hieronder weten welke plaat jij vindt dat heeft geleden aan het ‘derde album syndroom’!
Score:
82/100
Label:
Electric Valley Records, 2020
Tracklisting:
- Atmospheric Drag
- Birthquake
- Serpent Merchant
- Crater Maker
- The Elder Tree Pyre
- Sporelord
Line-up:
- Jordan Holland – Basgitaar, zang
- Andy Center – Gitaar, zang
- Brian Buckley – Gitaar, zang
- “Big Nick” Carter – Drums
Links: