Tungsten Axe – Swedish Iron
Iron Shield Records, 2013
Werkelijk alles aan Tungsten Axe schreeuwt cliché. De titel van het album, het lettertype en natuurlijk de muziek. Het komt allemaal over als een wanhopige poging om de grote NWOBHM-artiesten uit de jaren ’80 te evenaren. Een gefaalde poging, werd helaas al snel duidelijk.
Al bij de prelude van de cd gaat het mis. De gitaarsound klinkt nog best aangenaam, maar bijna drie minuten hetzelfde, weinig innovatief en riffje herhalen wordt op den duur toch vervelend. Ook de verdere nummers brengen weinig vermaak. Zo af en toe komt er wel een aangename riff voorbij, maar het zijn juist die stukjes die verdacht bekend klinken.
En dan nog de zang. Zanger Dick Mattsson klinkt voortdurend alsof hij erg nodig moet poepen, hij heeft een heel bedrukt en nasaal stemgeluid dat na een paar tracks echt vervelend wordt om naar te luisteren. De “emotioneel” bedoelde samenzang in Divided, is ook eerder lachwekkend dan emotioneel te noemen.
Tungsten Axe klinkt als Iron Maiden op een uitzonderlijk slechte dag en daar dan een slap aftreksel van. Mocht je de neiging hebben het toch te gaan luisteren, bespaar je de tijd, en zet lekker een heavy metalplaat uit de echte jaren ’80 aan.
Tracklisting:
- Prelude
- Star of Mount Paekdu
- Heavy Metal
- Divided
- Devil’s Children
- Swedish Iron
- The Steel is Sacred
- Elna K. Eriksson
- Times
Line-up:
- Dick Mattsson – Gitaar, Zang
- Andreas Mattsson – Drums
- Robbin Wännström – Bass
- Johan Sjögron – Gitaar
Links: