Thy Art Is Murder – Holy War
Nuclear Blast, 2015
Het Australische deathmetal/-core geweld Thy Art Is Murder is niet te stoppen. De jongens hebben in mei Trix nog kapot gespeeld, hebben daarna op de Mayhem tour in de VS gestaan en konden tussendoor nog een album uitbrengen. Ondertussen zitten ze weer in Europa voor de laatste zomerfestivals, met een passage op Pukkelpop dit jaar. Als dat voorbij is zullen ze het thuisland ook nog eens platwalsen als support voor Parkway Drive. Ja, je mag het misschien niet voor -core bands hebben, maar ze gaan er wel keihard voor. Zo hard dat ze in Londen zelfs twee sets op dezelfde avond speelden, gescheiden door een halfuur pauze.
Niet enkel hun tourgedrag toont hoe hard ze werken, de muziek op Holy War doet dat ook. Er werd al lang naar dit album uitgekeken dus de verwachtingen waren hoog, maar jammer genoeg werden die niet voor iedereen ingelost toen de eerste single Light Bearer verscheen. Technisch is het nummer dik in orde. Drummer Lee Stanton lijkt wel springveren in zijn benen te hebben zitten en armen te veel te hebben. Brulboei CJ McMahon’s stem buldert mijlenver en de sfeer die door beide gitaristen wordt gecreëerd, beeldt de thematiek van het album goed uit. Maar wat maakt dit album anders dan Hate, de plaat die hen wereldwijde roem heeft bezorgd? Het antwoord is simpel: al de overige nummers. De dynamiek in titeltrack Holy War bijvoorbeeld is geheel anders als op pakweg The Purest Strain Of Hate. Wat ook opvalt is dat elk nummer verschilt. Waar op Hate enkel Reign Of Darkness er als een atypische track uit sprong, biedt Holy War meer verscheidenheid. Een nummer als Violent Reckoning toont dat de band ook gewoon lekker vette deathmetal kan schrijven. Er is meer aandacht richting het algemene thema gegaan en dat vertaalt zich ook in de sfeer van de muziek. Hate moest gewoon zo brutaal mogelijk zijn.
Op één vlak blijft de band wel steeds hetzelfde: er mag geen enkel nummer zonder een tiental breakdowns op de schijf staan. Persoonlijk vind ik het ook steeds fijn om guestvocals te horen, dus ik werd aangenaam verrast door Parkway Drive’s Winston McCall op Coffin Dragger te horen. Het is steeds een fijne noot op een plaat en laat ook zien hoe goed bands met elkaar overeen komen.
Met de controversiële albumhoes heeft Thy Art Is Murder heel wat opschudding veroorzaakt, maar veel hebben ze zich daar niet van aan gertrokken. Ze deden er nog een schepje bovenop met bovenstaande clip. Over de gehele lijn heeft de band deze plaat prima gepromoot en kan het op muzikaal vlak zeker een tweede mijlpaal in hun carrière worden. Hate heb ik al liggen, Holy War ga ik me binnenkort ook eens afschaffen!
Tracklisting:
- Absolute Genocide
- Light Bearer
- Holy War
- Coffin Dragger
- Fur And Claw
- Deliver Us To Evil
- Emptiness
- Violent Reckoning
- Child Of Sorrow
- Naked And Cold
Line-up:
- CJ McMahon – Vocalen
- Andy Marsh – Gitaar
- Sean Delander – Gitaar
- Kevin Butler – Bas
- Lee Stanton – Drums
Links: