Sylar – To Whom It May Concern
Razor & Tie, 2014
Zou het kunnen, een posthardcore-band in mijn jaarlijst? Zeker is het nog niet, maar dit Sylar zal toch aardig in de buurt komen. Het debuut van deze band uit New York is namelijk een heel sterk schijfje, eentje die je onder de noemer post-hardcore kunt plaatsen, en eigenlijk ook onder vele andere.
Neem de industriële sound van oudere Spineshank, de catchiness van Linkin Park en de speelstijl van Emmure, met afwisselende “clean en mean”-vocalen en je bent al een heel eind op weg om een aanstekelijke plaat in elkaar te steken. Het klinkt bij Sylar allemaal fris en jong, en toch stoort het een ouder wordende zeurzak als mezelf voor een keertje niet. De rapregeltjes en springerige ritmes zijn goed verteerbaar en meestal kun je ook netjes blijven headbangen als je geen zin hebt in zijlingse of springveer-bewegingen. Grootste pluspunt voor de hevige metalfan is dat Sylar echt pissed klinkt (als een Hatebreed zo nu en dan), en dat de gitaren laag gestemd staan. Daarnaast is het ook een bijzonder lawaaierig boeltje dat zeker niet weggelegd is voor alternatieve rockertjes die al staan te trillen bij een beetje Foo Fighters.
Het is glad, trendy, voor de hand liggend zelfs, allemaal waar. Alleen kan Sylar wel een moderne overgeproduceerde sound combineren met agressie en brutaliteit en toch binnen de grenzen van hitgevoelige mainstream (nu)-metal(core) blijven. Dit moet zelfs TMF kunnen halen als je het mij vraagt. Hoeft niet natuurlijk, maar het kan. Tot het zover is zet ik dit plaatje wel knetterhard op in de wagen, nu niemand het nog herkent (o wee dat dat zou gebeuren…).
Tracklisting:
-
To Whom It May Concern
- Prescription Meditation
- Mirrors
- Two-Timer
- Live/Breathe
- Interlude I
- Golden Retreat
- Spitting Image
- Interlude II
- Never Let It Go
- Substance (feat. Doriano Magliano)
- Yours Truly
Line-up:
- Jayden
Panesso – Zang - Miguel Cardona – Zang, gitaar
- Dustin Jennings – Gitaar
- Travis
Hufton – Bas - Thomas Veroutis – Drum
Links: