Sonata Arctica – Pariah’s Child
Nuclear Blast, 2014
Jeugdliefdes, ze weten je als geen ander te vervullen met nostalgie en schaamte. Samen met landgenoten Apocalyptica en Nightwish speelde Sonata Arctica een essentiële rol in mijn muzikale ontwikkeling en ontdekking van hardere stijlen tijdens mijn tienerjaren. Urenlang achter elkaar luisterde ik naar de meeslepende zangstem van Tony Kakko, de dubbele bassdrums en de eindeloze stroom aan gitaar- en keyboardsolo’s. Nooit zou ik gedacht hebben dat ik ooit behoefte zou krijgen naar steviger materiaal, maar ik kon er niet verder naast zitten.
Ondanks dat het na Reckoning Night allemaal wat in de soep liep hebben de Finnen altijd een speciaal plekje in mijn muzikale hart behouden, maar het is niet altijd makkelijk geweest om de ondoorgrondelijke wegen die de band soms insloeg te volgen. Het absolute dieptepunt kwam in 2012 met Stones Grow Her Name, een draak van een plaat die ik na een paar luisterbeurten voor eeuwig uit mijn collectie heb verbannen. Nu is er een nieuw album en dus een kans om mij te overtuigen dat de band nog steeds meer is dan alleen een relikwie uit een tijd dat je je nog met een wolven T-shirt in het openbaar kon begeven.
De opener The Wolves Die Young lijkt in eerste instantie terug te grijpen naar de klassieke Sonata-meezingers; vier minuten lang catchy melodieën, een lekkere solo en op het eind wordt het refrein nog even een toontje omhoog gemoduleerd voor extra songfestivalpunten. Zo horen we het graag, maar de oplettende luisteraar zal merken dat er stiekem toch wat van de progressieve tintjes in geslopen zijn die de band de laatste jaren wel vaker toevoegt. Vooral de maatwisselingen voelen soms wat kunstmatig aan en zorgen dat het nummer niet zo lekker loopt.
De rest van het album vervolgt eigenlijk grotendeels in dezelfde trant, met hier en daar uitschieters naar de meer “experimentele” kant van de band. Zo begint het nummer Take One Breath met een iets te vergezocht harp-intro, terwijl de rest van het nummer prima in elkaar steekt (behalve waar het intro terugkomt dan) met goed uitgevoerde koortjes en een heerlijk schizofrene overgang van het couplet naar pre-chorus. Bij Blood komt de duistere kant van de band wat meer naar voren, maar ook dat nummer lijdt onder één slechte beslissing; in dit geval de robotstem die de Wikipedia-pagina over bloed voorleest.
Naarmate we verder komen neemt de wisselvalligheid verder toe totdat we uiteindelijk de afgrond van slechte smaak induiken met X Marks the Spot en Love. Beide nummers zijn zo slecht geschreven dat je je afvraagt waarom niemand van de studio of het label geprobeerd heeft ze te schrappen. Zonder deze tracks was het album misschien wat aan de korte kant geweest, maar het algehele niveau had er een flinke boost van gekregen. Om het een klein beetje goed te maken een “epische” afsluiter van een kleine tien minuten die bij tijd en wijlen doet denken aan het soortgelijke Deathaura van vijf jaar terug, soms misschien zelfs iets teveel. Maar zolang je niet echt naar de veel te zoetsappige tekst luistert dan heeft het nummer best een lekkere opbouw en doet het enigszins de eerder gemaakte fouten vergeten.
Pariah’s Child is zeker geen album dat de luisteraars die een paar jaar geleden zijn afgehaakt terug zal winnen. Daarvoor is de algemene kwaliteit simpelweg te wisselvallig en zijn er teveel momenten waar je je daadwerkelijk afvraagt waarom de band in hemelsnaam dacht dat het een goed idee was om het op een album te zetten. Naar mijn mening heeft bandleider Tony de laatste tijd teveel vrijheid gekregen van de mensen om hem heen en wordt zijn creatieve experimenteerdrang niet vaak genoeg teruggeroepen. Het is juist de overdaad aan ideeën die uiteindelijk het album naar beneden halen maar onder al die krankzinnigheid zit nog steeds de potentie voor zeer goede muziek. Toch zie ik het in grote lijnen wel als een stap in de goede richting en dat geeft mogelijk hoop voor een beter toekomst. Pariah’s Child is in ieder geval het beste album van Sonata Arctica sinds Days of Grays, beetje jammer alleen dat er maar één album tussen zit.
Tracklisting:
- The Wolves Die Young
- Running Lights
- Take One Breath
- Cloud Factory
- Blood
- What Did You Do in the War, Dad?
- Half a Marathon Man
- X Marks the Spot
- Love
- Larger Than Life
Line-up:
- Tony Kakko – Zang, toetsen
- Elias Viljanen – Gitaar
- Tommy Portimo – Drums
- Marko Paasikoski – Basgitaar
- Henrik Klingenberg – Toetsen
Links: