Slayer – World Painted Blood
American Recordings, 2009
Godverdomme, het heeft lang genoeg geduurd. En maar tobben en maar over en weer ijsberen. Neem jij hem, neem ik hem. Met een horde licentiaten Slayerologie tussen de lezers sta je zowiezo tegen een grote overmacht aan criticasters. Gezellig is anders. Nu, Slayer is zonder meer een monument, een levende legende. Reign in Blood maakte ze al onsterfelijk, sindsdien doen ze maar wat ze willen. Persoonlijk ben ik groot fan van God Hates Us All, waarschijnlijk één der meest gehate albums aller tijden, ik wou het even meegeven. Christ Illusion werd door de metalmassa al meer gewaardeerd, wegens “minder catchy” en “meer thrash”. Allemaal goed en wel, World Painted Blood is er, heel metalminnend België en Nederland staan op z’n kop.
Met reden? World Painted Blood heeft iedereen al wel gehoord. Het verschil met Christ Illusion ook. World Painted Blood klinkt minder gejaagd, meer berekend. Het lijkt wel of Slayer het rustiger aan doet. Ook de mensen in de studio doen niet teveel moeite om de sound op te blazen, zo klinken de gitaren oppervlakkig en de drums realistisch en nuchter. Bij het nummer Snuff blijkt die combinatie helemaal te kloppen. Het lijkt wel een live-opname rechtstreeks uit de studio. Aan de ene kant zijn we stilaan zo gewoon geworden om een vette productie te horen bij thrashbands als Exodus, dat de gemiddelde thrash en mainstream metal-fan zich nog moeilijk kan vinden in die “oude” sound. Aan de andere kant is dit gewoon pure essentie. Is het dan een kwestie van smaak? Deels wel waarschijnlijk. Blijft natuurlijk een feit dat aan de andere kant van de moderne “klinische” productie ook zoiets bestaat (en bestond) als een droge productie.
Allemaal goed en wel, met het nodig gepruts aan je stereo-installatie vindt eenieder wel een behoorlijke afstelling om dit World Painted Blood te kunnen verteren. Hoe zit het nu met de nummers? Public Display of Dismemberment, schitterend! Human Strain, oersaai! En al de rest ligt er tussenin. Van opgedreven crossover punk tot pure vettige thrash, van kwaliteit tot saaie schijt. Tom Araya klinkt nog steeds als Tom Araya, Dave Lombardo redt regelmatig de kwaadaardige meubelen, King en Hanneman lijden onder de sound (alleen de solo’s hebben een intense old school vibe). In de agressieve stukken doet Slayer het nog steeds geweldig goed (Snuff), maar een “evil” sfeer creëren als op Seasons in the Abyss, dat lukt echt niet meer (check maar eens Beauty Through Order en Playing With Dolls). Geen onverdeeld succes dus.
Dit kan en zal nooit de geschiedenis ingaan als één van de succesvolste platen van Slayer. Hoeft ook niet. Fans zullen ze hiermee niet winnen en dat zal zeker niet de bedoeling geweest zijn. Gewoon een Slayer-album, nog een geloofhatend, rebellerend Slayer-album. In vergelijking met de laatste Metallica zeker en vast geslaagd. En dan nu het woord aan de pro’s en contra’s…
Tracklisting:
- World Painted Blood
- Unit 731
- Snuff
- Beauty Through Order
- Hate Worldwide
- Public Display of Dismemberment
- Human Strain
- Americon
- Psychopathy Red
- Playing With Dolls
- Not of This God
Line-up:
- Tom Araya – Vocals, Bass
- Jeff Hanneman – Guitar
- Kerry King – Guitar
- Dave Lombardo – Drums
Links: