Nog niet eens zo gek lang geleden kreeg ik een telefoontje van een vriend. Een vriend die met mij in menig bands gespeeld heeft en toch niet zo direct meer heel veel extreme metalplaten beluistert. Tot die dag dan. Ik kreeg hem ongelooflijk enthousiast aan de lijn want wat was er gebeurd? Hij had het Nederlandse Shylmagoghnar ontdekt. Meer nog, hun meest recente release, met name Convergence. Net een paar dagen eerder liet een collega-redacteur weten dat hij, ondanks het feit dat de plaat bij hem op het lijstje stond, deze review niet kon maken wegens wat gezondheidsproblemen. En ziehier: uw bovengeschrevene dacht, laat ik het in de hand nemen, twee vliegen in één klap. Ik mag er nog gerust bijschrijven dat, ondanks het feit dat Shylmagoghnar toch al jaren meedraait en kan beroepen op een uitstekende samenwerking met het Oostenrijkse Napalm Records, ook geen klein pierke, de muziek me nog niet had bereikt. Het kan toch verkeren.
Reeds eerder schreef ex-collega Bok over het vorige album Transience, dat de muziek van deze band kan bestempeld worden als epische, atmosferische metal. Hij schreef eveneens en ik citeer: “Het is geen black metal, het is geen death metal, het is geen symfonische metal maar toch hoor je het allemaal terug.” Of nog duidelijker gesteld: “Het lijkt wel alsof Summoning en Opeth samen een metalalbum zouden maken.” Van waar ieders enthousiasme denk ik dan?
Wat hoor ik? In ieder geval zou het een berg moeten zijn die zijn tranen laat en dat zou zo ook maar eens kunnen. Een meanderende gitaarpartij aan de voet van de berg levert het water aan terwijl verschillende soorten bomen de verschillende drumdynamieken en spanningsbogen vertegenwoordigen. I Hear The Mountain Weep is alzo meteen een bijzonder stevige opener. Stevig niet in de betekenis van hard, snel, ranzig, vies en vuil maar eerder in de betekenis van lang, afwisselend, melodieus en divers. Je mag in dit tien minuten durende atmosferische, symfonische epos gerust op zoek gaan naar vocalen, maar bij mijn weten werden deze niet geïntegreerd in het geheel. Het zal zijn redenen wel hebben. Nu en dan krijg ik de indruk dat die verantwoordelijkheid gelegd wordt bij de synthpartijen en de erg vertellende gitaarlijnen.
En sprak ik net niet over een meanderende waterpartij? Je kan in dit opzicht gewoon de stroom volgen. Follow The River is het eerste nummer op deze nieuwe plaat waarop we de schurende screams en de diepere grunts te horen krijgen. Dit, in combinatie met de erg strak uitgevoerde gitaar- en baspartijen, mag je gerust erg sterk noemen. Threshold, net als Strata, heeft wat weg van moderner klinkende melodische death- of blackmetalnummers. Zeker die typische breakdowns, overgangen, solopartijen en vocalen doen het hem hier wel.
Convergence is een ware reis doorheen multipele extreme metalstijlen. Je hoort echter vooral atmosferische, symfonische elementen die zo nu en dan worden opgesmukt met heavymetalthema’s en met maar een weinig black- of deathmetalinvloeden. Dat kan echter geen kwaad. Shylmagoghnar schrijft zijn eigen geschiedenis en doet dit door middel van zijn eigen handtekening.
Score:
80/100
Label:
Napalm Records, 2023
Tracklisting:
- I Hear The Mountain Weep
- Follow The River
- Threshold
- Strata
- Gardens Of The Erased
- Egregore
- Infinion
- Convergence
- The Sea
- Becoming
Line-up:
- Nimblkorg – Zang, alle instrumenten
Links: