Seagrave – Stabwound
Art of Propaganda, 2015
Vandaag een review van een band uit een land waar ik niet erg bekend mee ben als het op muziek aankomt: Oostenrijk. Eigenlijk zijn de enige bands die ik uit dit land ken Summoning, Belphegor en Pungent Stench. En nu Seagrave dus. Deze band heeft maar één lid, genaamd Jay Trainwreck, een naam die aansluit op de onderwerpen die de teksten behandelen: depressie, drugsgebruik en meer van dat soort ongein. Deze onderwerpen worden begeleid door een mix van blackmetal en post-rock/–metal.
Het album trapt af met Pillage de Tombe, dat erg in-your-face begint en dat hardcore gevoel vasthoudt. Als dan Pistanthrophobia (de fobie om te vertrouwen, jaja) begint, kruipen er meer en meer blackmetalinvloeden in door middel van blastbeats en epische riffs. Deze elementen worden afgewisseld met structuren die bekend zijn uit de post-metal en dat betekent veel breaks in de riffs, wat deze muziek overigens niet misstaat. Opvallend wordt in dit nummer dat de vocalen erg overtuigend zijn. Persoonlijk doen ze mij aan Cult of Luna denken en dat is een goed iets. Na Pistanthrophobia krijgen we Harvest in June voorgeschoteld, een erg sterk nummer. Door middel van epische riffs die meanderen van blackmetal naar post-rock en een sterke melodie voor de vocalen wordt een krachtig nummer neergezet dat muzikaal gezien wel een beetje aan oude Alcest doet denken, maar dan tien keer zo agressief. Minpuntje is dat tegen het einde, na een sample, een wel heel poppunk-verantwoorde riff wordt ingezet. Doet het momentum dat is opgebouwd toch een beetje teniet.
Het verlies van kracht lijkt zich even door te zetten in Manifest XII, maar dat blijkt gelukkig niet het geval. Na de zeurderige vocalen in de intro wordt een d-beat-drumpatroon ingezet en krijgen we een sterke mix van blackmetal en hardcore voorgeschoteld, die, samen met wat post-rock, het nummer aardig weet recht te trekken. Down With the Wolves gooit het daarna over een heel andere boeg: symfonische blackmetal met totaal andere vocalen dan tot nu toe gehoord werden. Ook hier zijn sterke invloeden van Alcest aanwezig, vooral in het gebruik van toetsen, die sterke overeenkomsten vertonen qua melodie. Het blijkt een heel veelzijdig nummer te zijn, dat regelmatig de nodige rust pakt. Op ongeveer driekwart bevindt zich de climax, met serieus snel drumwerk, waarvoor ik mijn petje af neem. Stabwound eindigt met Bonjour Tristesse, dat de bekende elementen van de rest van het album combineert tot een uitgesponnen track. Een sterke afsluiter voor een sterk debuutalbum van deze Oostenrijkse band.
Het moge duidelijk zijn dat Seagrave een band is om in de gaten te houden, want van deze veelzijdige band mogen we nog wat leuke albums verwachten. Origineel is het allemaal niet, goed uitgevoerd is het wel, zeker als je bedenkt dat de band uit één persoon bestaat. Een paar slippertjes zijn aanwezig, maar de rest van het album compenseert hier ruimschoots voor.
Tracklisting:
- Pillage de Tombe
- Pistanthrophobia
- Harvest in June
- Manifest XII
- Down With the Wolves
- Bonjour Tristesse
Line-up:
- Jay Trainwreck – Alle instrumenten, Vocalen
Links: