Satyricon – Satyricon
Roadrunner Records, 2013
Tijd voor een zware bevalling. Vijf jaar na The Age of Nero lanceert de Noorse legende Satyricon haar achtste studioplaat. Het is er een self-titled geworden die al flink wat controverse teweeg gebracht heeft, want het werd menig fan reeds duidelijk dat ook Satyricon haar deel van de progressieve koek nu opeist in het metalmilieu.
Toch lijkt het straatje waarin de band zich begeeft vol hindernissen, want de stijl van deze Noren is nu eenmaal een behoorlijke trademark geworden. Van stoffige symfonische black naar hoogstaande techniciteit ten tijde van Nemesis Divina en met vanaf Rebel Extravaganza dan die typische black ‘n’ roll insteek met een pak venijn en zwier gebracht. Dat verleden klinkt zeker nog door op deze nieuwe plaat, maar over het algemeen komt het duo braaf uit de hoek en ligt er veel meer klemtoon op harmonie. Smaken verschillen, maar het voelt bij mij aan alsof de band maar wat aanmoddert en het wel erg langgerekt uitsmeert. Opener Tro Og Kraft is op die manier al meteen een love-it-or-hate-it nummer met de zomerse melodietjes en kontschuddende ritmes. Niet mijn kopje thee en in dat rijtje plaats ik ook meteen het taaie Nocturnal Flare.
Het grote debat wordt vandaag uiteraard gevoerd rond de track Phoenix die werd opgenomen met zang van Sivert Høyem van de voormalige Noorse rockband Madrugada. Ik behoor tot de partij die vindt dat deze song absoluut niet past bij deze Noren, het lukt me ook gewoon niet om deze song te waarderen in contrast met de rest van het album. Cleane, melige popzang op melodieuze gitaargolven en de drumpartijen van Frost: catchy is het zeker, maar het plaatje klopt gewoon niet. Dan ligt de progressieve insteek van The Infinity of Time and Space me veel beter, met voldoende afwisseling en ook met gedurfde stiltes gebracht. Hier bereikt Satyricon wat mij betreft op dit album de meest ideale verhouding tussen progressie, rust en het oudere venijn. Die track wordt ook opgevolgd door de sterke outro Natt die met sterke opbouw en heerlijke melodieën gepresenteerd wordt en zo ook zonder twijfel tot één van de hoogtepunten op deze plaat behoort.
Voorlopig is het dus nog wat zoeken voor deze Noren, en dat is vooral te wijten aan het lak aan energie en afwisseling op heel wat van deze songs. Satyricon wil er duidelijk wat meer progressie, akoestiek en harmonie inproppen, maar paradoxaal genoeg maakt dat deze plaat op bepaalde momenten behoorlijk droog om naar te luisteren. De Noren hebben zeker nog nood aan hun stevigere tracks zoals Our World, It Rumbles Tonight of Walker Upon The Wind, maar idealiter zou die stijl verweven moeten worden met de progressieve stunts die de band tracht uit te voeren. Op deze manier wiegt de plaat je soms in slaap om je dan weer even later op te wekken met wat venijn en power. Ieder gaat er zeker het zijne van vinden, ik hoop wel dat de band in de toekomst je als luisteraar terug naar de keel weet te grijpen zoals dat op pakweg Volcano zo schitterend gebeurde, maar misschien met een zekere prog-insteek. Ik ben er zeker niet vies van, maar het moet wel beter uitgewerkt worden. Phoenix mag wat mij betreft dan een eenmalig probeersel blijven. Excuses ook voor de score heren, maar we zijn echt veel beter van jullie gewend. Dan maakt het echt niet uit dat jullie elders in de hitparade komen met jullie nieuwe songs.
Tracklisting:
- Voice of Shadows
- Tro Og Kraft
- Our World, It Rumbles Tonight
- Nocturnal Flare
- Phoenix
- Walker Upon The Wind
- Nekrohaven
- Ageless Northern Spirit
- The Infinity of Time and Space
- Natt
Line-up:
- Satyr – Vocals, Guitars, Keyboards, Bass
- Frost – Drums
Links: