Red, de Amerikaanse rock/metalband, wist ik in 2011 nog hard aan te bevelen toen het enorm aanstekelijke en stevige album Until We Have Faces uitkwam. De christelijke band bracht sindsdien twee matige albums uit waar de commerciële neigingen steeds meer naar voren kwamen en dat vonden we niet erg aangenaam. Nu is er album nummer zes, ingeblikt met behulp van Rob Graves.
Nu, ik was niet zo tevreden met de vorige albums, omdat het metalgehalte keer op keer zakte, maar het nieuwe album is zowaar nog erger. Red klinkt als een mix van Linkin Park en pakweg Imagine Dragons. Het is niet minder dan verschrikkelijk geworden. David Guetta-achtige trancetroep, autotune en neppe gitaargeluiden. WTF Red?! Platter dan plat op de buik gegaan voor puur commerciële doeleinden. Complete sellouttoestanden en dat zonder dat ze enige vorm van catchiness bieden die langer dan een minuut blijft hangen. En dan die handjeklap stadionrock met kitscherige epische keys erbij… het lijkt wel een boyband! Serieus, dit is zo slecht dat een minscore zich opdringt. Ultra-simpele-po(e)pmetal die enkel goed is om je testesterongehalte te decimeren. Meteen doorspoelen en je stereo desinfecteren. Bah!
Score:
33/100
Tracklisting:
- Step Inside, the Violence
- Still Alive
- Losing Control
- Gone
- Coming Apart
- Unstoppable (Sia cover)
- Fracture
- Chasing Your Echo
- A.I.
- Singularity
Line-up:
- Michael Barnes – Zang
- Anthony Armstrong – Gitaar
- Randy Armstrong – Bas
- Dan Johnson – Drums, percussie
Links: