“You know I’ve never been good at anything
Except for fucking up and ruining everything”
Aan het einde van Old Wounds, halverwege The Dream Is Over, weet zanger Stefan Babcock zijn rol binnen PUP uitstekend samen te vatten. In navolging van het succesvolle, zelfgetitelde debuutalbum toerde het Canadese PUP tot de instrumenten ermee ophielden. Binnen één wending rond de zon stond dit viertal tweehonderd keer op de planken en aan het einde hielden de stembanden van de frontman het niet meer. The Dream Is Over, aldus het oordeel van de betreffende dokter. Weer een veelbelovende poppunkgroep die zijn uithoudingsvermogen in één keer heeft opgebruikt. Althans, zo leek het.
“You wanna know if I’m still a prick?
Well, I am and you’re not gonna change me”
Als PUP zich door één woord laat omschrijven, dan is het koppigheid. Let wel: een speciale vorm van koppigheid. Het type koppigheid waarbij doelgericht en met het volle verstand keer op keer de verkeerde keuzes gemaakt worden. Te beginnen met het inruilen van problematische thuissituaties voor een krap busje dat gedeeld moet worden met een paar andere onzekere adolescenten. En wanneer je dan eindelijk het Noord-Amerikaanse continent rondreist blijkt dat het kwijtraken van je emotionele connectie met vrienden en familie en het gebrek aan hygiëne en financiële bezittingen zijn tol eist. Het uitzichtloze vooruitzicht van ooit terugkeren naar een normaal bestaan lijkt op dat moment de meest onmogelijke uitkomst. Dan nog liever een permanent verloren stem.
“This business ain’t for the faint of heart
I fell for the bullshit
Then I started falling apart”
Zodoende biedt The Dream Is Over genoeg denkmateriaal, meer dan wat de irritant verveelde zang met Noord-Amerikaans college-accent in ieder geval doet vermoeden. In lyrisch opzicht weet deze plaat dankzij de frisse en unieke invalshoek extreem te overtuigen. Eerlijk, vlot, en direct. Catchy, meteen herkenbaar en toch divers. Het is het geluid van een groep twintigers die opgegroeid is met Blink-182, maar tijdens het ouder worden stuitte op dezelfde problemen als The Wonder Years en dezelfde onzekerheden meemaakte als Brand New. Het overkoepelende concept van de ultieme afkeur voor het eigen bestaan raakt het vlak van relaties, alcoholgebruik, overleden huisdieren en eenzaamheid.
“For a second, let’s be honest
Nothing will clean your filthy conscience
Everything you do makes me wanna vomit
And if this tour doesn’t kill you, buddy, I’m on it”
De boodschap zou een nuchtere Hollander als ik natuurlijk niet weten te overtuigen wanneer de muziek niet minstens zo imponerend was. In deze zin mogen we in onze handjes knijpen: PUP brengt de meest verfrissende en innovatieve poppunk van de afgelopen jaren. De blije gitaarleads contrasteren heerlijk tegen de pessimistische lyrics en de spannende tempowisselingen zorgen voor de nodige hardcore-urgentie. De luchtige productie blaast leven in de composities en de slimme inzet van gang vocals zorgt ervoor dat bij momenten het kippenvel in de nek staat en de neiging ontstaat om euforisch mee te schreeuwen. En dat alles met genoeg meezingbare refreintjes voor de millennial-generatie om het kleinste podium van de aankomende Groezrock editie te doen uitpuilen met pile-ups en stagedives. Subliem.
Label:
SideOneDummy Records, 2016
Tracklisting:
- If This Tour Doesn’t Kill You, I Will
- DVP
- Doubts
- Sleep in the Heat
- The Coast
- Old Wounds
- My Life Is Over and I Couldn’t Be Happier
- Can’t Win
- Familiar Patterns
- Pine Point
Line-up:
- Stefan – zang/gitaar
- Zack – drums
- Steve – gitaar
- Nestor – basgitaar
Links:
Score: 86/100