Even tijd voor iets helemaal anders. Gnarwolves, een melodische punkrockband uit Engeland, geeft ons zomaar haar tweede album cadeau. Om te reviewen weliswaar. Hun thuishaven is Brighton en dat hoor je aan hun accent. Nuja, vanaf heden ga ik ervan uit dat men klinkt als Gnarwolves in Brighton. Handig. Ze zijn met z’n drieën, en dit is hun tweede album zoals gezegd, na hun debuut Gnarwolves uit 2014.
Geen typische punkpop, dit plaatje, dat is meteen duidelijk. Het openingsnummer heeft iets folky over zich, iets wat je eerder van een Dropkick Murphys zou verwachten. Daarna klinkt het wat emotioneler en romantischer zelfs, zonder plat op de buik voor commerciële doeleinden te gaan. Het blijft grotendeels wat men benoemt als skate punk, met een emo/melo-insteek en een klein beetje grote-mensen-thematiek, die zorgt voor diversiteit en diepgang, zowel muzikaal als emotioneel. Nog iets meer melancholie of kwaadheid op eender wat was geen overbodige luxe, maar dan nog is Gnarwolves een aardige poging om van punkrock iets te maken dat ons beeld kan wegnemen van al die waardeloze pretpunkpoepbands waar de zogenaamd alternatieve jeugd naar luistert op weg naar de ramp.
Score:
70/100
Label:
Big Scary Monsters Records, 2017
Tracklisting:
- Straitjacket
- Car Crash Cinema
- Wires
- Paint Me A Martyr
- English Kids
- Argument
- The Comedown Song
- Talking To Your Ghost
- Channelling Brian Molko
- Shut Up
Line-up:
- Thorn – Gitaar, Zang
- Charlie – Bas, Zang
- Max – Drumshred
Links: