Psychonaut – Violate Consensus Reality

Geschreven door op 27-10-2022 om 18:55 uur.

Dit is er eentje waar een hoop fans naar hebben uitgekeken. In de eerste plaats natuurlijk door fans van de band, aangezien voorganger Unfold the God Man alweer in 2018 in eigen beheer (later in 2020 bij Pelagic Records) werd uitgebracht. In de tweede plaats door fans van post-metal en fans van de betere muziek in het algemeen. Want dat moge duidelijk zijn, die eerder genoemde plaat was toch wel een pareltje. Destijds voldoende reden voor het (behoorlijk grote) Pelagic Records om dit trio Mechelaren een krabbel te laten zetten. Nu dus het eerste wapenfeit onder de hoede van een groot label. De verwachtingen zijn hooggespannen. Vandaag bespreken we Violate Consensus Reality.

Voor de lezers die wellicht wat minder bekend zijn met deze Belgische mentale ontdekkingsreizigers, zal ik even kort toelichten hoe de vork in de steel zit. Psychonaut maakt dus post-metal. Makkelijke referenties kunnen bij The Ocean en Cult of Luna gevonden worden, maar ook fans van Dvne zijn hier op hun plek. Maar goed, zoals gezegd, de bandnaam suggereert al dat het universum van de geest geëxploreerd zal worden. Verwacht dus een forse dosis aan psychedelische invloeden. Hierbij komt King Buffalo direct in gedachten, al is Psychonaut een stuk ruiger. Daarnaast vinden we een grote dosis progressieve elementen terug in de muziek. Laten we dan Tool en Pink Floyd meteen even noemen, dan hebben we dat ook gehad, maar ook zeker Mastodon mag daar aan toegevoegd worden. Jeetje, wat een ‘’name dropping’’ hier zeg. Dat maakt die verwachtingen er niet minder op.

Om maar meteen met de deur in huis te beuken, die verwachtingen worden ruimschoots waargemaakt. Daar liggen enkele belangrijke redenen aan ten grondslag. Het geluid van de band is namelijk in alle opzichten sterk verbeterd. Waar Unfold the God Man af en toe nog wat dunnetjes door de speakers kwam sijpelen, heeft dit nieuwe werk een onwijs vol geluid. Dat je met drie muzikanten zo’n imposante muur aan geluid kunt produceren, indrukwekkend. Dat geldt natuurlijk voor de kamer vullende rauwe passages, maar ook in de atmosferische stukken voelt het alsof er wel zes muzikanten aan het werk zijn. Daarnaast hebben de vocale prestaties, zowel de heldere als verstoorde zang, een flinke upgrade gekregen. Stefan de Graef klinkt daarbij venijniger dan op eerder werk, maar vooral bassist Thomas Michiels heeft zijn bereik flink weten te vergroten. Ook muzikaal is er wederom voldoende te genieten.

Het bewijs is ontegenzeggelijk te vinden in bovenstaande video. Had Psychonaut dit nummer simpelweg zes keer achter elkaar op het album gezet, dan had ik daar best vrede mee kunnen hebben. Wat een prachtig nummer. De bijdrage van Colin H. van Eeckhout (Amenra), maar bovenal die van Stefanie Mannaerts (Brutus) tillen het nummer daarbij naar nog grotere hoogtes. Het rustige atmosferische begin, de draaikolk aan progressieve gitaren en de uitspatting aan vocaal geweld. Mocht dit het songfestival zijn, dan zouden de douze points zeker naar Psychonaut gaan. Gelukkig krijgen we overigens niet zes keer het titelnummer, aangezien er op de overige uitingen ook veel te genieten valt.

Zo opent het album met een zware trilogie. A Storm Approaching leunt daarbij op flink progressieve toonladders die constant blijven rondcirkelen, maar telkens weten te aarden door de mokerharde aanslagen van de percussiesectie. Grotenmensengrunge is het woord dat hier het meest toepasselijk lijkt te zijn. De storm komt inderdaad na dit eerst nummer pas echt opzetten in All Your Gods Have Gone. De band zelf geeft hierover aan dat het een van meest korte, maar tevens stevige nummers is die hij ooit geschreven heeft. Dit voelt bijna als tech-death zonder de daadwerkelijke death en bijbehorende snelheid. Bezwerend, drukkend en vol agressie. Age of Separation is duidelijk meer gelaagd, maar bevat wederom muzikale spierballentaal. Een taal die Psychonaut vloeiend blijkt te spreken.

Na dit dreunende drieluik komt met het eerder benoemde Violate Consensus Reality een duidelijk keerpunt in het album. De directheid in de muziek maakt plaats voor uitgesponnen psychedelica. Simpelweg geniaal. Hope voelt vervolgens als een langdradig intermezzo, al zijn de toegevoegde toetsenpartijen erg lekker om even bij weg te zweven. Al had de helft van de doorlooptijd hier wellicht volstaan. Met Interbeing vinden we vervolgens weer van die bezwerende gitaarlijnen, die je steeds dieper in een sonische k-hole laten belanden. Langzaam word je steeds verder in de trip getrokken die Psychonaut voor je in gedachten heeft. Daar word je dan weer bruut uitgerukt door A Pacifist’s Guide to Violence. Pacifistisch mijn aars. Je wordt knakenhard om de oren geslagen met agressieve progressiviteit en djenty ritmes. Het vormt de opmaat naar Towards the Edge, waar Psychonaut in een krap kwartier nog even een demonstratie geeft van zijn grote klasse.

Violate Consensus Reality is in alles een betere voortzetting ten opzichte van Unfold the God Man. Is dat album je bevallen, dan zal dit nieuwe werk je ook bevallen. Makkelijk is de muziek zeker niet, maar ook niet dermate ingewikkeld dat het een eindeloze ontdekkingsreis is. Daar zorgen de hallucinogene arrangementen wel voor en anders heeft Psychonaut genoeg peper in de reet om je eens flink door elkaar te schudden. Ben je dus fan van de band, van post-metal of goede muziek in het algemeen, dan kun je zeker uit de voeten met deze nieuwe schijf van Psychonaut.

Score:

86/100

Label:

Pelagic Records, 2022

Tracklisting:

  1. A Storm Approaching
  2. All Your Gods Have Gone
  3. Age of Seperation
  4. Violate Consensus Reality
  5. Hope
  6. Interbeing
  7. A Pacifist´s Guide to Violence
  8. Towards the Edge

Line-up:

  • Thomas Michiels – Zang, basgitaar
  • Stefan de Graef – Zang, gitaar
  • Harm Peters – Drums

Links: