Odium – The Science of Dying
Noisehead Records, 2014
Duitse thrash is wat de klok slaat bij dit vijfkoppige Odium, maar helaas niet die uiterst degelijke variant van Kreator of Tankard. Zoals de titels van de nummers al doen vermoeden zijn de teksten op The Science of Dying precies wat je verwacht van een middelmatige thrashband, en zo klinkt de muziek ook.
De eerste drie nummers gaan het ene oor in en het andere oor uit. Nee, het stoort niet, maar het weet ook niet bij de strot te grijpen. Als Die With Pride aanbreekt valt meteen op dat dit nummer de gemiddelde snelheid van de plaat met een aanzienlijk aantal BPM naar beneden haalt. Zodra gastzanger Paul Di’Anno zijn strot open trekt vraag ik mij meteen af waar de beste man stond tijdens het opnameproces. Een sporthal? De badkamer uit Saw? De koelcel van zijn favoriete snackbar? Het geluid is zó abominabel dat het werkelijk lachwekkend is. Bovendien zijn de gitaarlijnen in dit nummer zo saai en voorspelbaar dat het mij bijzonder veel moeite kost mijn aandacht er de volle vijf minuten bij te houden. De nummers die volgen vallen weer onder de categorie dertien in een dozijn en passeren de revue zonder op te vallen.
De gitaristen zouden er goed aan doen eens wat lessen songwriting te volgen. Het duo houdt zich veel te braaf aan de toonladders en akkoordenschema’s en zorgt op die manier dat het een hele opgave is het album uit te zitten. Liefhebbers van thrash, en dan vooral de Duitse variant, kunnen zich hier eens aan wagen. Wellicht dat zij wat kleine hoogtepuntjes op The Science of Dying horen. In mijn geval is dit album echter gedoemd om in een vergeten map digitaal stof te gaan vangen.
Tracklisting:
- The Science of Dying
- Who I Am
- The Standard Operation Procedure
- Die With Pride (feat. Paul Di’Anno)
- Pain
- War
- A Tragedy
- Princess of Death
- The Answer
Line-up:
- Ralf Runkel – Vocalen
- Rochus Pfaff – Gitaar
- David Hübsch – Gitaar
- Belinda Ann Smaka – Bas
- Jan Heusel – Drums
Links: