Necare – Ruin
Firebox, 2004
Als we de geruchten mogen geloven gaat doom het weer helemaal worden in metalland. Zo borrelen er in verschillende landen steeds meer doombandjes op. De mannen van Necare zijn sinds 1999 bezig en brengen met deze plaat hun eerste volledige cd op de markt. De twee heren die samen de band vormen hebben duidelijk veel naar bands als My Dying Bride, Anathema en Paradise Lost geluisterd. Waarschijnlijk zoveel dat ze vergaten dat je ook eigen ideeën in je muziek kunt verwerken.
De cd opent met een gitaartokkeltje van het soort waar Anathema ten tijde van ‘The Silent Enigma’ furore mee maakte. Heden ten dage gaan de oren er echter niet meer zo van klapperen. De verdere nummers op de cd bevatten allen dezelfde ingrediënten. Een laag tempo, logge gitaarpartijen, breed uitgesponnen toetsenpartijen, lage grunts en een diepe spraakstem zoals we die kennen van Darren White (ex-Anathema, ex-The Blood Divine). Dat kan op iets heel moois uitdraaien, maar bij Necare klinkt het allemaal te gekunsteld. Er straalt weinig van de muziek af. In enkele nummers zitten aardige passages. ‘Desire (the Dawn & the Chrysalis)’ bevat bijvoorbeeld een sfeervol middenstuk met een mooie pianomelodie.
De productie van dit album is zeker goed. De heren willen klinken als hun voorgangers en zijn daar zeker in geslaagd. Er is veel aandacht besteed aan detail in het geluid. Subtiel ingemixte feedback, verschillende effecten over de stem, een warm clean gitaargeluid; alles lijkt te kloppen. Helaas valt hierbij ook alles te herleiden naar bovengenoemde bands.
‘Ruin’ is gevuld met songs die de cd’s van de ‘groten’ in het genre niet zouden halen. Soms nog best om aan te horen, maar door gebrek aan spelkwaliteit en identiteit weinig toevoegend.
Tracklist: 
- Stillborn Twilight
- Rite of Shrouds
- Desire (The Dawn & The Chrysalis)
- Canto XXXIV
- Ruin
- Celia
- Gethsemane
- Waters of Quiet
- Touching Eternity
Line-up:
- R.H. – Guitar, Bass, Keys, Vocals
- G.C. – Drums, Guitar, Keys
Links: