These Paths We Tread is, na een EP in 2015, de eerste langspeler van het Engelse Morass Of Molasses en ook mijn eerste kennismaking met deze band. De band heeft in ieder geval getracht om een goede eerste indruk af te geven met het schitterende artwork van deze plaat, dat zeker op de gatefold LP-hoes goed tot zijn recht komt.
Uiteraard gaat het echter vooral om de inhoud. Op These Paths We Tread laat Morass Of Molasses een vette kruisbestuiving horen van fuzzy blues, doom, stoner en sludge, waar de geest van Black Sabbath duidelijk in voortleeft. Ook Monster Magnet is in muzikaal opzicht een referentie die zich opdringt.
Opener My Leviathan leunt op een lome, groovende riff, vergezeld door in wahwah verzopen solo’s die het karakter hebben zo uit een spontane jamsessie op tape te zijn geknald. Ook op de navolgende nummers wordt deze aanpak gretig en met prima resultaat gehanteerd, ware het niet dat na een aantal nummers het gebrek aan afwisseling wat opbreekt. Daar komt pas verandering in op het moment dat Morass Of Molasses op het een-na-laatste nummer Maenads, een van de betere nummers van het album, het tempo flink naar beneden schroeft. Ook het afsluitende Wrath Of Aphrodite wordt gekenmerkt door veel afwisseling in tempo’s en riffs.
Het zwakke punt van deze band wordt duidelijk zodra Bones ‘The Beard’ Huse begint te zingen. Zijn schurende, brullende zang, afgewisseld met cleane vocalen mist overtuiging en komt niet helemaal uit de verf op dit album. Al met al klinkt Morass Of Molasses op dit album niet zo veelbelovend als de hoes doet vermoeden. Toch klinkt er zeker potentie door op These Paths We Tread. Ik ben dan ook benieuwd hoe deze band zich gaat ontwikkelen.
Score:
71/100
Label:
HeviSike Records, 2017
Tracklisting:
- My Leviathan
- So They Walk
- Serpentine
- The Ritual
- Centralia
- Maenads
- Wrath Of Aphrodite
Line-up:
- Bones ‘The Beard’ Huse – Baritongitaar, Zang
- Phil ‘The Mountain’ Williams – Gitaar
- Chris ‘The Beast’ West – Drums
Links: