Monolith – Mountain
Final Gate Records, 2016
Als bandnaam is Monolith nou niet een erg originele, getuige ook de andere 23(!) bands die er zijn met exact dezelfde naam. Om nog maar te zwijgen over het gebruik van het woord Mountain in een albumtitel. Laten we maar zeggen dat het wel een beetje bij de muziek past, die nou ook niet erg origineel is te noemen.
Doomrock met de benen stevig in de jaren zeventig zogezegd, met op het eerste deel van dit nog geen veertig minuten durende album een wat steviger gitaargeluid dan wat de meeste andere bands in dit genre uitbrengen. Dat is hoogstwaarschijnlijk het gevolg van de banduitbreiding naar vier man. Zanger Ralf speelde nog bas op het vorige album Dystopia, maar heeft nu de tweede gitaar ter hand genomen. Op de solo’s en zang na, zijn de nummers volgens eigen zeggen volledig live ingespeeld. Dat verklaart in ieder geval wel het live gevoel dat je bij dit album krijgt. Een album met met meerdere gezichten. De eerste drie nummers hebben een behoorlijk doomgehalte en mede door de stem van Ralf, die wel wat weg heeft van Ozzy, is een vergelijking met Black Sabbath-light snel gemaakt. Vanaf High Horse komen er eerst twee redelijk simpele, maar wel lekker rockende rampestampers aan, alvorens het een stuk psychedelischer wordt. Als afknappende afsluiter is er met Blackbird (geen cover van The Beatles overigens) een akoestisch nummer met toevoeging van een mondharmonica. Gelukkig is dit met ruim drie minuten wel het kortste nummer.
In schaatstermen kunnen we zeggen dat Mountain een album is met een aflopend schema. Dat kan met schaatsen positief uitpakken, maar muzikaal eigenlijk nooit. Een prima begin, dat naarmate het album vordert uiteindelijk om zeep geholpen wordt, is nou eenmaal niet bevorderlijk voor het eindresultaat.
Tracklisting:
- Mountain
- Vultures
- Standing Tall
- High Horse
- Moonshine Dedication
- Lies and Deceide
- Tide
- Blackbird
Line-up:
- Ralf Brummerloh – Zang, Gitaar
- Ron Osenbrück – Gitaar
- Jann Wortmann – Bas
- Andre Dittmann – Drums
Links: