Minus – The Great Northern Whalekill
One Little Indian, 2008
Beetje hardrock, beetje sleaze en een heel klein beetje hardcore. Zo kun je de muziek van Minus wellicht het best beschrijven. Het vierde album van de uit IJsland afkomstige band is (naast, qua titel, een duidelijk politiek statement en een vette knipoog naar Pantera‘s The Great Southern Trendkill) een enerverende plaat geworden in het genre en een logische volgende stap op het muzikale pad van de heren.
In een kleine veertig minuten jast Minus er een elftal compacte songs door; met een gemiddelde drieëneenhalve minuut per song lukt dat namelijk wel. De band heeft het tempo er aardig in zitten en blaast gedurende de speelduur van de plaat met een behoorlijke vaart van song naar song. Met een beetje Kyuss, een vleugje Motörhead en een snufje Black Flag is een som van die delen gemakkelijk: het is een zeer rechtlijnige rockplaat geworden. Zo rechtlijnig, echter, dat ondergetekende het vanaf de vierde song, Kiss Yourself wel weer een beetje gehoord heeft. De individuele tracks variëren onderling namelijk zo weinig dat de effectiviteit van de an sich krachtige muziek geheel verloren gaat. Dieptepunten zijn er echter nergens te herkennen; echte hoogtepunten helaas evenmin.
Minus speelt een zeer aardig potje muziek, maar levert over de gehele linie van The Great Northern Whalekill te weinig variatie om de volledige, toch al beknopte, speelduur te blijven boeien. Met iets meer afwisseling zou de band er bij een volgende plaat dan ook een stuk beter van afkomen. Talent hebben de heren namelijk zeker.
Tracklist:
- Cat’s Eyes
- Black and Bruised
- Shoot the Moon
- Kiss Yourself
- Throwaway Angel
- Not Afraid
- Rip It Up
- Rhythm Cure
- Futurist
- Shadow Heart
- Weekend Lovers
- Krummi – Vocals
- Siggi – Bass
- Bjarni – Guitar
- Bjossi – Drums