Meshuggah is een instituut in de metalen wereld. Niet alleen bestaat de band dit jaar alweer vijfendertig (!!) jaar, maar daarnaast heeft de band eigenhandig een ‘’genre’’ voor zichzelf gecreëerd. Daarmee heeft dit Zweedse monster wereldwijd toch een zekere bekendheid en respect vergaard, maar is daarnaast van grote invloed geweest op het geluid van talloze bands tot aan vandaag de dag. Denk aan bands als Jinjer, Periphery, Vola, Textures en Animals As Leaders. Ik heb het natuurlijk over djent. En als we het hebben over djent, dan mag het woord onomatopee niet ontbreken. Als je de kans hebt om dat in een recensie te gebruiken, dan moet je dat gewoon met beide handen aangrijpen, snap je? Een onomatopee is een woord dat fonetisch het geluid dat het beschrijft nabootst. Niet helemaal duidelijk? Zo heet een oehoe dus een oehoe, omdat die het geluid oehoe maakt. Djent heet dus djent, omdat de gitaren nu eenmaal dit geluid maken. Althans, dat vond Meshuggah-gitarist Fredrik Thordendal, die daarmee ook meteen de naamgever voor het genre was. Eens kijken wat deze oudgedienden ons met hun negende langspeler Immutable weten voor te schotelen.
Zoals gezegd is Meshuggah een instituut. Vaak bestaan instituten al lang en zijn expert in de dingen de ze doen. Dat kan ook over deze Zweden gezegd worden. Van instituten moeten we ook niet verwachten dat ze ineens grote veranderingen gaan doorvoeren. Als je dan je album ook nog eens Immutable noemt (onveranderlijk), dan kunnen we ons al gaan klaarmaken voor wat er komen gaat. Polyritmische passages, kolossale riffs, ingewikkelde patronen en staccato grunts om al het leven uit je beuken. Repetitief, ontluisterend, verwarrend en verdovend. Het vergt een getraind oor om de muziek van Meshuggah op waarde te schatten. In eerste instantie lijkt de ene passage op de vorige en ook weer op de volgende. Nummer na nummer beukt het oorsmeer los in je gehoorgang, zonder een blijvende indruk achter te laten. Of toch niet? Als een boosaardig mantra brengt de muziek je in een staat van vervoering. Een soort hypnotiserende droogtrommel in een te kleine ruimte, die vol metalen schroot al het andere om je heen naar de achtergrond weet te verdrukken. Maar net als met alles in de spirituele wereld, moet je hier wel voor open staan. Anders kan het zomaar zijn dat je halverwege het tweede nummer bent afgehaakt.
En zo beuken we door bijna zeventig minuten aan brute, onverstoorbare logheid, die af en toe wordt onderbroken door industriële 8-bit-achtige solo’s. Herkenningspunten raken zoek en de vertwijfeling slaat toe. Waar zijn we inmiddels aanbeland? Wie zijn we? Maakt het uit? Nee, want Meshuggah dreunt net zo lang door totdat alle hersenactiviteit is verdwenen. Geef je er aan over en je komt herboren terug. Zie het als een flitscursus mindfulness, maar dan met iets andere muziek op de achtergrond. Alleen niet de meest makkelijke muziek.
Score:
78/100
Label:
Atomic Fire Records, 2022
Tracklisting:
- Broken Cog
- The Abysmal Eye
- Light The Shortening Fuse
- Phantoms
- Ligature Marks
- God He Sees In Mirrors
- They Move Below
- Kaleidoscope
- Black Cathedral
- I Am That Thirst
- The Faultless
- Armies Of The Preposterous
- Past Tense
Line-up:
- Jens Kidman – Zang
- Mårten Hagström – Gitaar
- Fredrik Thordendal – Gitaar
- Dick Lövgren – Basgitaar
- Tomas Haake – Drums
Links: