Mechina – Empyrian
Eigen Beheer, 2012
Ik heb een haat- liefdeverhouding met de Verenigde Staten. Ik vind bijvoorbeeld de sporten als american football en honkbal die daar populair zijn veel leuker om naar te kijken dan het saaie voetbal waar de meeste mensen aan deze kant van de oceaan geen genoeg van lijken te krijgen. De films en series zijn vaak beter en er zijn weinig landen met zo’n verscheidenheid aan natuur. Echter, als het om metal gaat dan hebben de bands uit de nieuwe wereld mij meestal niet kunnen overtuigen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen zoals Nile en Between The Buried And Me die aan deze generalisatie weten te ontsnappen, maar ik heb altijd het idee dat het wat te gepolijst klinkt allemaal. Net als dat je bij Starbucks dertig verschillende koffievarianten met melk, chocola, slagroom en andere rotzooi kan krijgen en voor de mensen die wel koffie lusten maar één matige espresso, zo vind ik de muziek die uit de V.S. ook vaak wat te zoet en mis ik soms dat scherpe randje wat muziek juist zo uitdagend kan maken.
Wat heeft dit allemaal met de muziek van Mechina te maken? Ten eerste komen ze natuurlijk uit Amerika, om precies te zijn uit Chicago. Het viertal speelt een combinatie van industrial death metal en symfonische muziek die bij tijd en wijle doet denken aan een kruising van Epica en het latere werk van Septic Flesh. Het metalgedeelte van deze mix steekt over het algemeen prima in elkaar. Een flinke portie blastbeats, grunts en een scala aan stevige en ritmische riffs worden van stal getrokken. Alles is vakkundig ingespeeld en behalve de enigszins steriele drums is ook de productie in orde. Waarom, vraag ik mij dan toch met enige wanhoop af, is het dan nodig om er vervolgens een dikke laag aan slecht gearrangeerde orkestpartijen overheen te druipen? Ik heb al een lekkere hamburger met sla, augurk, uitjes, tomaat en ketchup. Waarom zou ik daar nog een plakje vieze plastic kaas overheen willen?
Het zal geen verrassing zijn dat de band, waarschijnlijk uit budgettaire belemmeringen, er niet voor heeft gekozen om een echt symfonie-orkest op te nemen voor dit album. De samples zijn echter tegenwoordig van zo’n hoge kwaliteit dat iemand die het het programmeren ervan goed beheerst een op zijn minst indrukwekkend resultaat kan bereiken en de band maakt hiervan dan ook gretig gebruik. Vooral de intro’s en intermezzo’s die de nummers aan elkaar lijmen doen vaak denken aan soundtracks van sciencefiction films, met name Inception, of games als Halo.
Helaas is het allemaal simpelweg niet van hetzelfde niveau. Ik heb de uiterste bewondering voor gitarist Joe Tiberi die waarschijnlijk vele weken achter zijn PC heeft moeten doorbrengen om het geheel te programmeren, maar er wordt teveel gebruikgemaakt van de clichés uit het genre om echt memorabele momenten te veroorzaken. Het nummer [cryostasis_simulation_2632_01] is het enige moment van afwisseling tussen een album wat voor de rest ook na ettelijke keren luisteren geen enkele blijvende indruk heeft achtergelaten. Alle nummers klinken in grote lijnen hetzelfde en de penetrant cleane zang gaat na een paar nummers flink irriteren.
Het zal allemaal heel “epic”, bombastisch en imposant bedoeld zijn, maar omdat er geen contrast is met andere sferen wordt het uiteindelijk één groot ondoordringbaar oerwoud aan taiko drums, futuristische effecten en repetitieve orkestpartijen. Weinig bands zijn erin geslaagd om op een originele manier het verband tussen metal en symfonische muziek te verwezenlijken op een album, Communion van het eerder genoemde Septic Flesh is er één van, maar Mechina zal ik hier niet toe rekenen. Empyrian is zeker geen slecht album, maar laat te weinig innovativiteit horen om echt gedenkwaardig te zijn.
Tracklisting:
- Aporia
- Asterion
- Interregnum
- Imperialus
- Anathema
- Catechism
- [cryostasis_simulation _2632_01]
- Elephtheria
- Empyrian
- Infineon
- Terminus
Line-up:
- Joe Tiberi – Guitars, Programming
- David Holch – Vocals
- David Gavin – Drums
- Steve Amarantos – Bass
Links: