Manowar – Fire and Blood (DVD)

Halverwege het jaar 2002 werd het reeds beloofd: zoals de titel al deed vermoeden zou er een vervolg komen op het document ‘Hell on Earth p. I.’ Inmiddels zijn we ruim twee jaar, een stuk of achtenzeventig compleet overbodige releases en een fantastisch nieuw album verder, maar de belofte wordt eindelijk ingelost. De dubbel-DVD ‘Fire and Blood’ is een feit. Ruim tweehonderd vijfenzeventig minuten True Fucking Metal, verspreid over twee schijfjes.

DVD nummer één is het regelrechte vervolg op ‘Hell on Earth p. I’ uit 2000, met de toepasselijke titel ‘Hell on Earth p. II.’ En zoals je zou verwachten bevat deze disc meer van hetzelfde, maar dan beter. Waar de eerste DVD een bloemlezing was uit de verscheidene tours van de Manowarriors, met veel te weinig hele nummers, is het hier juist andersom. Veel minder brallerige, onbescheiden zelfophemeling, en bijna onwaarschijnlijk veel nummers.

De kijker wordt getracteerd op, beurtelings en per land, een stukje backstage-opnames en interviews, waarna telkens een compleet nummer volgt, welke iedere keer het desbetreffende land is opgenomen. En dan gaat het hier om de echte klassiekers, zoals ze een aantal jaren terug ook op ‘Hell on Stage’ stonden. Achtereenvolgens schieten (onder anderen) regelrechte krakers als “Blood of the Kings,” “Guyana (Cult of the Damned),” “Bridge of Death,” of het machtige “Battle Hymn” op je af. Kippenvel gegarandeerd! Leuk hier is de bonus-sectie waarin de opnames van de Franse versie van “Courage” zijn vereeuwigd.

Dan DVD nummer twee. Hier hebben alle Manowar-fans, waaronder ikzelf, op zitten wachten. Een vrij lang intro gaat hier vooraf op de ultieme Manowar-ervaring: het uit 1998 stammende optreden op het Braziliaanse Monsters of Rock-festival in Rio de Janeiro! Vijf kwartier pure Heavy Metal! Hymnes als “Black Wind, Fire and Steel,” het prachtige “Gates of Valhalla” of “Hail and Kill” worden afgewisseld met nieuwer (veelal toch ietwat slechter) werk als “The Power” en “The Gods made Heavy Metal (waar, zoals altijd, een fan het podium betreedt om voor duizenden fans een stukje gitaar mee te spelen).”

Het geluid is goed, het publiek staat lekker hard in de mix en de band rond Bas-God Joey DeMaio en wereldzanger Eric Adams zet het beste beentje voor. Het bonusgedeelte bestaat hier uit een (veel te lang en met voor mij persoonlijk veelal onbegrijpelijke technische taal overladen) interview met Jeff Hair en John “Dawk” Stillwell en anderzijds twee live-opnames van het Ringfest-gebeuren vorig jaar Augustus in Duitsland (te weten “Warriors of the World United” en het furieuze “House of Death”).

Al met al een mooi document voor de fans, waar de gemiddelde Manowar-hater gelukkig weer helemaal niets mee zal kunnen. Fuck the World, Hail and Kill! Maar zelfs voor de verstokte fans zit er een keerzijde aan de Zwaar Metalen Medaille: waarom, als er opnames bestaan van een festival als Ringfest vorig jaar, met daarbij ook het materiaal van ‘Warriors of the World,’ brengt de band nu een concert van vier (!) jaar terug uit, zo goed als deze ook moge zijn?