Zei de ruimtevaarder tegen zijn vrouw: “Schat, bel de fanfare maar af, ik denk dat ik pas morgen land.” Konden we niet laten en toch heeft de astronautmetafoor een punt. Dat zal je straks zien. Goed, hoewel de neo-klassieke gothfolk al twee decennia algemene kennis is in het Duitse taalgebied, worden de Dresdeners in onze contreien strikt genegeerd. Ook dat heeft te maken met ‘het punt’.
Eerst de uitleg: De symfonie van duistere, gotische synthnevels met rustiek resonerende celloklank en schalkse vioolstrepen is vrijwel uniek. Mede dankzij de indringende strofes en rijpe meezingrefreinen die Holly in de mond neemt. Zie het als een grauw wolkendak, waar violen als zonnenstralen doorheen priemen. De knisperende gitaren kleven louter de akkoordenschema’s aan je ribben.
Ritmisch is het allemaal kalmpjes aan. Bij het gelukzalige wiegelied Glückritter werkt dat en wil je spontaan de buurman een arm gaan geven. Bij het ongewervelde Ikarus smelt datzelfde tempo de fut eruit. Zo gaat het voortdurend: soms pakt het arrangement van ronksnaren, bezwerende zanggrauwte, nachthemelsynths en melancholische strijkers, dan weer baart het een bleekgrijze muis. Eens is het romantiek, dan weer melancholie, nog een andere keer blijdschap en alsof de identiteitscrisis nog niet groot genoeg is, houdt Letzte Instanz eraan om er elke keer een pompende Neue Deutsche Härte-bijdrage tussen te zetten, deze keer is dat Asche Zu Gold.
Dat brengt ons bij het punt. Letzte Instanz moet eens bepalen wat het wil. Net als het voorgaande werk dat ons ter ore kwam, drijft Morgenland weer ergens tussen een veelheid van genres en bestemmingen. Als een verdwaald ruimtetuig, dat pas morgen landt.
Score:
60/100
Label:
AFM Records, 2018
Tracklisting:
- Morgenland
- Schwarz
- Disco D’Amour
- Mein Land
- Glücksritter
- Ikarus
- Noch Einmal
- Asche Zu Gold
- Du Lebst
- Wellenreiter
- Symphonie
- Für Immer Sein
Line-up:
- Holly Loose – Vocalen
- Bernie Geef – Gitaar
- Stolz – Viool
- Benni Cellini – Cello
- Michael Ende – Basgitaar
- Andy Horst – Drums
Links: