Lamb of God – Resolution
Roadrunner Records, 2012
Afgekookte nu-metallegendes gaan de dubsteptoer op, een genre als beatdownblacksharkcore heeft ergens wel een vertegenwoordiger en het zal niet lang meer duren eer er een blackened folk-band op deze aardbol gecreëerd wordt. Alles wordt de laatste tijd gemixt met alles, ook in de metalwereld. Gelukkig is daar het zesde album van Lamb of God, de vaandeldragers van wat vandaag de dag ‘pure metal’ is. Gewoon, ‘metal’. De term die je niet kunt uitspreken zonder automatisch je vuist in de lucht te steken en een kwaad gezicht te trekken. Hoezo introductie? Deze band heeft er geen nodig.
Twaalf jaar na het eerste album onder deze naam houdt de band nog steeds duchtig stand als dé metalband van vandaag de dag, een titel die ze vooral op het Amerikaanse vasteland dragen. De Europeanen zijn nog niet echt overtuigd, maar daarvoor zijn we dan ook Europees. De nieuwe full-length, Resolution is er na drie jaar ongeduldig wachten, want voorganger Wrath was naar mijn mening een mindere vlinder uit het uitstekende repertoire van het vijftal. Deze schijf maakt dat weer helemaal goed, want het is er weer een om de vingers van af te likken.
De eerste helft van de plaat laat naar gewoonte Slayer met Pantera huwen. Het zijn stuk voor stuk brutale meppen in het gezicht, bewerkstelligd door het ijzersterke en uit de duizenden te herkennen thrashy riffwerk, het nonchalant klinkende maar des te meer berekende drumgekletter, het lompe baswerk en natuurlijk Blythe’s overweldigend agressieve strot. Liefhebbers van al het voorgaande werk hebben hun nek al lang naar de spreekwoordelijke kloten geholpen (niet letterlijk, al suggereert de beweging dat wel), want dit is weer op en top Lamb of God.
Vanaf de tweede helft gaat de band op een bepaald aantal tracks echter iets meer experimenteren (al dan niet subtiel), wat verbazingwekkend genoeg het niveau verre van naar beneden haalt. Integendeel, Cheated klinkt veel meer opgefokt en punky dan we van de band gewend zijn en Insurrection is met zijn aan de epiek grenzende sfeer en zijn cleane zang een prachtig slepend, maar niet minder bruut nummer. De riff van Terminally Unique lijkt zo van een willekeurig melodic death metal-album gestolen te zijn en bovenop een Lamb of God-track geplakt te zijn. De afsluiter is dan weer de meest opvallende song. Strijkers? Een koor? Het mag allemaal en het klinkt nog eens goed ook.
Lamb of God stelt niet teleur. We kennen de band intussen wel al, maar die herkenning blijft verrassend opwindend. Dit is weer een verplichte schijf voor iedereen die dit genre ook maar een beetje waardeert. Pure American Metal.
Tracklisting:
- Straight For The Sun
- Desolation
- Ghost Walking
- Guilty
- The Undertow
- The Number Six
- Barbarosa
- Invictus
- Cheated
- Insurrection
- Terminally Unique
- To The End
- Visitation
- King Me
Line-up:
- Chris Adler – drums
- John Campbell – bass guitar
- Mark Morton – guitar
- Randy Blythe – vocals
- Willie Adler – guitar
Links: