Ideogram – Life Mimics Theatre
WormHoleDeath Records, 2015
Ideogram is een nieuw social-medianetwerk waarmee je direct korte gedachtes kan delen met je vrienden en familie via een app op je smartphone. Sinds de site in 2012 gelanceerd is hebben reeds een half miljard “ideogrammers” of “ideots” zich aangemeld die gemiddeld zo’n achtduizend gedachtes per dag met de wereld delen. Meest populaire onderwerpen om te ideogrammen zijn: wat zal ik eten vanavond?, hebben jullie de nieuwe Game of Thrones gezien?, en wat is dit voor onzin? Ideogram is een band uit Italië en de enige reden dat ik deze flauwigheid aan het typen ben is om het moment dat ik daadwerkelijk iets over hun nieuwe album moet gaan schrijven uit te stellen.
Als ik de kans krijg om een album te recenseren van een band die zichzelf onder het kopje avant-gardemetal schaart grijp ik die kans meestal aan. Het genre is nog steeds relatief dunbevolkt en ik sta altijd open voor interessante nieuwkomers. Nooit ben ik echter zo bedrogen uitgekomen als bij Life Mimics Theatre. Laten we meteen even één ding heel duidelijk maken: Ideogram heeft net zoveel met avant-gardemetal te maken als Nickelback met grindcore. In plaats daarvan krijg ik dezelfde gebrekkige semi-progressieve powermetal die al jaren door onze Zuid-Europese vrienden over de wereld wordt uitgestort. Tijd om deze wolf in schaapskleren maar eens onder de loep te nemen dan, misschien valt het nog mee (hint: nee).
Meestal als ik een album luister voor een recensie ben ik in mijn hoofd al punten aan het optellen of aftrekken van een fictieve eindscore. Dingen die direct positief opvallen zoals een interessante harmoniewisseling of overgang leveren bonuspunten op en negatieve dingen zoals een foeilelijk hoesje, cheesy midi-sitargeluiden, slechte productie en tenenkrommende vocalen met een vreselijk Italiaans accent zorgen voor strafpunten. In het geval van Life Mimics Theatre duurde het slechts één nummer plus het intro voordat ik in de min kwam. Mijn gebruikelijke methodes schieten hier dus blijkbaar tekort. Zal ik dan eerst maar tegen mijn gewoontes in eens op zoek gaan naar de positieve elementen? Sommige refreintjes zijn best catchy te noemen. Uuhh… De lead-zangeres Opera (dat is de naam die in het boekje staat, ik kan er ook niets aan doen) heeft geen onaangename stem, hoewel door eerder genoemd accent redelijk onverstaanbaar. Het intro van Geisha for My Demons heeft een gave synthesizerpartij, beetje jammer van die grunts.
Oké, dat gaat ook niet echt werken ben ik bang. Het probleem met dit album is dat het een jaar of twintig te laat uitkomt. Een dergelijk slechte productie kan je in een tijd waarin (semi-)professionele opnameapparatuur voor iedereen bereikbaar is simpelweg niet meer mee aan kan komen. Zelfde geldt voor de synthesizerstrijkers die met de komst van samplebanks allang de prullenbak in hadden moeten gaan. Met de opkomst van female-fronted metal jaren geleden kon je hier nog wel mee wegkomen omdat het toen de norm was, maar techniek en vakmanschap staan niet stil. Alsof dat nog niet erg genoeg was ontbreekt het bij Ideogram aan songwriting-skills waardoor er op bijna elk nummer teruggevallen wordt op de meest standaard vier akkoorden in de geschiedenis van de muziek (je kent het wel, die vier akkoorden die je tot in den treure kan blijven herhalen omdat ze een cirkeltje vormen).
Alsof we door de kringen van de hel uit Dante’s Inferno neerdalen komen we vervolgens uit bij de slechte tot ronduit onvergeeflijke zondes die de band begaat. Om er maar een paar te noemen: lachwekkend slechte gitaarsolo’s, orchestra-hits, overduidelijk valse zang van ene “Grand Guignol”, ga zo maar door. De teksten variëren van inspiratieloos (“Give me your hand before it’s too late) tot gewoonweg achterlijk (“1 2 3 4, heads on the floor. 1 2 3 4, you cry no more”). Op meerdere momenten moest ik de verleiding weerstaan om halverwege een nummer naar de volgende te skippen omdat de irritatie te groot werd. De laatste track Death is Pregnant of Life heb ik nog steeds niet afgeluisterd omdat ik tegen de tijd dat de pauken erin komen alleen nog maar in lachen uit kan barsten.
Normaal gezien zou ik nu afsluiten met iets van een relativerende opmerking over dat er wel potentie is maar dat de band nog meer tijd nodig heeft om zijn in essentie goede ideeën te ontwikkelen blah blah blah… Deze keer niets van dat alles. Life Mimics Theatre is een onacceptabel slecht album dat zelfs tussen alle middelmatige releases die Italië op nietsvermoedende luisteraars afvuurt nog opvalt door zijn hopeloos lage kwaliteit. Voor een band die zich voordoet als “avant-garde”metal is er een absoluut tekort aan originaliteit, eigen sound en experimenteerdrang. Ik kan me dan ook niet voorstellen welke geestverbijstering er heeft plaatsgevonden bij het label toen ze besloten om deze plaats uit te brengen. Ze zullen wel gedacht hebben dat een knap koppie op het promotiemateriaal genoeg omzet zou opleveren, en de trieste waarheid is dat ze daar waarschijnlijk nog gelijk in hadden ook. Gelukkig weet de Zware Metalen-lezer wel beter. Gewoon lekker overslaan dus.
Tracklisting:
- Life Is Pregnant Of Death
- The Art Of Bleeding
- Evil (In Her Hands)
- Falling Snow
- Trembling Hands
- Geisha For My Demons
- Invisible Again
- Reflections
- Rain Of Stars
- I Am Candle
- In A Cobalt Ocean
- Death Is Pregnant Of Life
Line-up:
- Opera – Zang
- Kabuki – Gitaar, zang
- Grand Guignol – Toetsen, zang
- Absurd – Basgitaar
Links: