Flagellant – Maledictum
WTC, 2013
Er zijn twee Flagellants. Beide black metal-bands, de ene uit Zweden, de andere uit Duitsland. Dit is de Zweedse, met zijn tweede album. Een Flagellant was een persoon die zichzelf in de middeleeuwen in het openbaar geselde, zoals enkele achterlijke fanatieke gelovigen tegenwoordig nog steeds doen in de ver-van-mijn-bed-show.
Maledictum bestaat uit relatief trage black metalnummers die geheel kaderen in het orthodoxe gebeuren. De vocalen zijn verstaanbaar en niet bepaald agressief of brutaal, net als de rest van de muziek trouwens. Maledictum moet het hebben van zijn duistere beleving, die ergens tussen Sarkom, Ofermod en tientallen Zweedse subtoppers bungelt. Het leadgitaarwerk lijkt af en toe afgekeken van Mayhem, maar even zeer van Dissection en nog een paar klassieke black metal-bands.
In dit geval is het wel een positieve kopieerbeurt, maar het blijft kopiëren. De onderstroom van de nummers wordt regelmatig gestuwd door snel drumwerk, maar toch komen er nooit algehele versnellingen uit voort. Het zijn eerder inwendige kolken die voor diepgang zorgen onder het drassige midtempo black metal-materiaal.
Niet het meest opwindende album, noch het meest begeesterende werk van de laatste tijd. Orthodox black metal-fans kunnen hier wel iets mee aanvangen. Luistertip: Domini Canes (goed gevonden).
Tracklisting: 
- From the Abyss they Shine
- Towers of Silence
- Necromantic Revelations
- Domini Canes
- A Rebirth in Sterility
- Horned Shadows Rise
- Rousing the Serpent
- Thirteen Cauldrons Boil
Line-up:
- J – Drums
- S – Guitars, Bass
- E – Vocals
Links: