Eliogabal – Mo
BeCoq Records, 2014
Het Franse Eliogabal is een beetje een vreemde band. Hoewel het aantrekkelijk is om met de term jazz te smijten, is daar volgens mij geen sprake van. De muziek doet natuurlijk wel jazzy aan, maar om het echt te zijn, moet een band volledig improviseren rond een schema: dat is hier niet het geval. Neemt niet weg dat er zeker schema’s en progressies uit de jazz worden gebruikt en dat het allemaal leuk klinkt, zeker ook door de aanwezigheid van droney en western-achtige gitaar partijen. De band zelf houdt dan ook de term free rock aan en ik denk dat het mooi omschrijft wat de band voor muziek maakt: niet omdat het letterlijk free rock is, maar omdat je er een goed beeld bij kan vormen, een beeld dat waarschijnlijk klopt.
Mo, zoals het album heet, is vrij kort, maar wel een intense plaat. Er gebeurt heel veel melodieus gezien en dat zorgt ervoor dat je toch lekker zit te luisteren waar het heen zal gaan. Het punt dat echter de meeste aandacht vereist is de dynamiek: zowel qua volume als invulling van de riffs weet de band erg sterk te variëren, waardoor je af en toe het idee hebt in een soort achtbaan te zitten. Het ene moment worden er jazzy melodieën onderbouwd met noise rock-achtige riffs op je afgevuurd en het volgende heeft de band in zo’n rap tempo weten af te bouwen dat je tegen de speaker aankruipt om die ene hele lage basnoot te horen. Ook zijn er invloeden van funk, blues en bigband artiesten te horen die de band erg dynamisch in het brouwsel weet te verwerken.
De productie van Mo is goed uitgevoerd: alles is goed te horen, maar als het nodig is, moet je toch die extra moeite doen om bepaalde details te onderscheiden. Ik zeg als het nodig is, omdat het zo uitgekiend lijkt dat de puntjes die extra aandacht van de luisteraar vereisen, zijn ingepland door de band en daarin door de productie ondersteund worden. Naast de standaard bezetting van drums, bas en gitaar, wordt hier ook gebruik gemaakt van saxofoon, wat natuurlijk een groot aandeel heeft in de jazzy sound van de band. Ook deze instrumenten liggen prettig in de mix, met een rond en warm geluid en liggen niet te ver op de voorgrond, iets wat nogal eens wil gebeuren bij het gebruik van blazers op een rock album. Tot slot wil ik de drum even benoemen: erg droge en natuurlijke sound, waardoor geen detail de dans ontspringt.
Eliogabal is, zoals ik al zei, een aparte band: met een originele mix van elementen weten ze een erg samenhangend geheel te creëeren. Noise rock en jazz zou je misschien wat sneller bij elkaar zoeken dan western en jazz, maar toch werkt het goed en zelfs de licht funky invloeden gaan goed in de mix mee. Leuk album met leuke ideeën: doe mij de volgende maar.
Tracklisting:
- Un caillou dans ta chaussure
- La boisson pas l’oiseau
- Syndrome Marfan (Au summum de la tronçonneuse)
- (Almost) On the Same Line
- Draque de pigeon
- Cynorrhodon
Line-up:
- Pierre Pasquis – Drums
- Quentin Biardeau – Saxofoon
- Sakina Abdou – Saxofoon
- Paul Ménard – Gitaar
- Thomas Coquelet – Drums
Links: