Dylath-Leen – Cabale
Eigen Beheer, 2011
Net als bij Izegrim heeft Dylath-Leen een vrouw in de gelederen en achter de microfoon die niet (alleen) gekozen is omwille van haar uiterlijk. Naast de onmiskenbare aantrekkelijke looks slaat deze jonkvrouw een beresterk figuur in het grunt- en screamdepartement. Muzikaal staat de Franse band nog steeds te boek als een melodische extreme/death metalband, maar in feite is het meer dan dat. Alleen is het nogal moeilijk omvatbaar.
Om te beginnen is er de sound. Omwille van de vele snelle partijen en de strak getriggerde uptempo stukken krijg je makkelijk een licht industrieel gevoel bij de extreme metal die zweeft tussen death metal en venijnige cyberthrash. Het is allemaal bijzonder gestroomlijnd en exact. Zelfs de prima gedoseerde en gevarieerde vocalen klinken bijna perfectionistisch geplaatst in de mix. Dat laatste neemt gelukkig de vleselijkheid niet uit de stembanden, die samen met de zich op de achtergrond bewegende ambientsynths zorgen voor een atmosferische feel. Dat laatste krijg je overigens wel meer bij Franse metalbands, zoals (zij het minder subtiel) Dagoba en Sideblast.
Ook al geniet ik danig van deze band, die live overigens ook enorm goed uit de verf komt, toch is deze niet aan te raden aan iedereen. De triggersound en het vooraanstaande gitaargeluid (zowel hakkend als glijdend) zorgen voor een hoogtonig geheel en wie op zoek gaat naar basgeluiden komt dus enigszins bedrogen uit. Verder is het ook een album met een bepaalde stemming, een beetje zoals je bij Disbelief kunt ervaren, die sommigen wellicht te mak zullen vinden. Ik dus niet, ook omdat ik weet wat deze band live aanvangt met zijn nummers. Op naar de volgende tournee dus aub!
Tracklisting:
- Never Rising Sun
- End of Time
- The Elder Sign
- I Dreamt
- Last Moments
- I’m the Crusher
- Silent Land
- Forever…
- …Still
- Unveiled
- Where the Vision Led
Line-up:
- Jérémy Mairesse – Bass
- Igor Landorique – Gitaren, Vocals
- Kathy Coupez – Vocals, Gitaren
- Bertrand Oria – Drums
Links: