Je schrijft je wel al eens ergens voor in. Je nieuwe favoriete Zweedse band die heavy folk doom maakt? Daar schijf ik me dus graag voor in! De Zweden kondigen zichzelf als zodanig aan, dus dat belooft wat! Deze Zweden zijn in 2017 gestart. Het album is deel een van een tweeluik. De muziek is gebaseerd op een filmscript dat Patrik Andersson Winberg and Jonas Granath hebben geschreven. Volgens de omschrijving is er al ontzettend veel interesse voor dit script. Dan moet het met de muziek ook wel goedkomen toch?
Al de hyperbolen van de marketingpraatjes daargelaten blijft een kale plaat over. Ik vind er geen reet aan. De nummers lopen niet, de drums zijn onverschillig en de vocalen zijn niet best. Het mag best theatraal, de beste doomvocalisten zijn theatraal. Thomas Eriksson probeert een heel verhaal te vertellen, maar hij leunt heel sterk op de saaie gitaarmelodieën. Daarbij probeert hij elke uithaal nog geforceerder te doen klinken. Zijn stemgeluid klinkt niet best en de timing is ook nog eens heel interessant (geen compliment). De folkinvloeden voelen niet altijd helemaal passend in de muziek en soms vraag ik me af waarom dit erbij moet. Alsof je een seance van Candlemass bijwoont en er ineens zo’n verkleed hertje van Heilung langsloopt. Het is vooral wat bevreemdend en ongepast. Een andere ongunstigheid is het drumwerk. De mannen hebben net een nieuwe drummer geregeld. Hartstikke goed natuurlijk. Het probleem is alleen dat hij veel teveel versieringen aanbrengt. Deze halen het tempo en de flow constant onderuit. Hij lift heel erg mee op het gitaargeluid, bijvoorbeeld op Baptized by Fire, waar de riff stopt, en het drumwerk tegelijkertijd het einde inluidt.
Was het maar het einde, want ik ben echt tot irritatie toe verveeld door deze plaat. Helaas vervolgt de band met het werkelijk tenenkrommende Blood of the Lord, waar halverwege een stuk gesproken tekst volgt. Dit is een gebed ofzo, maar ik hoor alleen gehijg. Het klinkt als een pak met goedkope witte wijn kopen en daar dan heel verfijnd aan gaan zitten nippen. Speel gewoon lekker doom alsjeblieft, in plaats van dit soort hoorspelachtige taferelen. Daar maak je echt bijna niemand blij mee. De band schrijft een paar leuke riffs, en op Awakening hoor je nog het beste dat de band probeert om structuur aan te brengen. Door het veel te drukke en bijna onverschillige drumwerk komt het gitaarwerk echter helemaal niet tot bloei.
Ik vond het geen goede plaat, dit Where The Old Gods Play – Act 1, en ik ga mij ook zeker niet inschrijven voor Act 2. De nummers flowen niet goed, voornamelijk vanwege het slechte drumwerk. Verder zijn de vocalen van twijfelachtige kwaliteit en neemt het theatrale meer dan eens de niet gewenste overhand. De marketingpraat eromheen vind ik ook wel heel dik aangezet voor deze middelmatige band. Ik snap dat je enthousiast bent over je band, maar iets realistischer mag wel. Wat ik wel interessant vind, is de verhaallijn die de band heeft bedacht. De mastering is ook best goed, hoewel de cymbalen soms wat al te strak in je oor galmen. Verder speelt de band hier en daar een goede riff. Ik heb er alleen niet echt van kunnen genieten, helaas. Irritatie en verveling wonnen het van mijn plezier. Dun Ringill is in elk geval niet mijn nieuwe favoriete heavy-doom-folk-band.
Score:
55/100
Label:
The Sign Records, 2023
Tracklisting:
- Awakening
- The Parrish
- The Devil Wears A Papal Tiara
- Baptised In Fire
- Nathaniels Hymn
- Blood Of The Lord
- The Last Supper
Line-up:
- Tomas “GG” Eriksson – Vocals
- Patrik Andersson Winberg – Basgitaar
- Neil Grant – Drums
- Tommy Stegemann – Gitaar
- Jens Florén – Gitaar
- Patric “Peppe” Grammann – Gitaar
Links: