Drudkh – Microcosmos
Season of Mist, 2009
Drudkh, die geheimzinnige band uit Oekraïne waarover weinig bekend is maar waarover vele geruchten circuleren, komt weer met een nieuw album. Die geruchten over extreme politieke voorkeuren zijn de wereld in gebracht omdat de band nooit iets van zich laat horen. Dat leidt in de wondere wereld van het internet al gauw tot een onverstoorbare stroom aan geruchten, die langzaam veranderen in een soort waarheid, aangezien geen van de bandleden ze tegenspreken. En wie zwijgt stem toe, toch? De bijbehorende promotietekst bij het album bezweert echter dat van dit alles niets waar is. De muziek van Drudkh is de belichaming van pure droefheid en de teksten gaan over zaken als mystiek, het voorbijgaan van de seizoenen, filosofie, Oekraïense mythologie, legenden en geschiedenis. Kortom mensen, er is niets spannends aan! En trouwens, wie van ons kan het verstaan?
Met dat in het achterhoofd zet ik de muziek aan en word direct verrast door een Slavisch volksdeuntje. Het klinkt als een rustig kabbelend beekje, maar na een minuut gaat het direct over in grof geweld, als de heren Distant Cries of Cranes inzetten. De typische sound zit er nog steeds in, en de grunt van Thurios die net wat anders klinkt dan de doorsnee black metalgrunt maakt het plaatje weer compleet. Het gelukzalige gevoel wat me bij andere platen altijd doorstroomde als de ene geniale riff na de andere kwam, ontbreekt nog. Als het volgende nummer Decadence er vervolgens acht minuten over doet om op gang te komen begin ik helemaal te twijfelen over mijn oordeel. De resterende twee minuten van het tien minuten durende nummer wordt wel weer flink van leer getrokken (met ook een zeer aparte riff). Ik weet dat sommige mensen de vorige plaat Estrangement al weinig vernieuwend of meer van hetzelfde vonden, maar voor mij raakte dat album wel de juiste snaar, met als hoogtepunt het eerste nummer van die plaat: Solitary Endless Path, wat een geniale riff en sfeer! Vandaar dat mijn verwachtingen ook zo hoog lagen en dat is natuurlijk gevaarlijk. Gelukkig klinkt het volgende nummer Ars Poetica dan weer wel zoals ik van de band gewend ben. Flink doorstomen, prachtige riff, lekker solootje hier en daar, heerlijk!
Toch, over het algemeen genomen, hebben ze mijn hoge verwachtingen niet volledig waargemaakt. Het is zeker een goed album geworden, maar het ontbeert die naargeestige sfeer. Wellicht komt het doordat er zoveel keyboards worden gebruikt (drie van de bandleden spelen keyboard, geinig detail) maar ik zoek het meer in de compositionele hoek. De riffs zijn niet zwartgallig en het barst van de ambient en langzame stukken die niet beklijven. Het klinkt inderdaad als meer van hetzelfde, en dat zeg ik met een zwaar hart.
Tracklisting:
- Days That Passed
- Distant Cries of Cranes
- Decadence
- Ars Poetica
- Everything Unsaid Before
- Widow’s Grief
Line-up:
- Thurios – Vocals, Guitar
- Krechet – Bass, Keyboards
- Vlad – Drums, Keyboards
- Roman – Guitar, Acoustic Guitar, Keyboards
Links: