Wat was ik een blije mens toen ik het Deense Hexis leerde kennen. Eindelijk een zogenaamde hardcore blackmetalband die ik kon appreciëren, het was ook gewoon steengoed tout court. Typisch Throatruiner spul dat genreoverstijgend sterk was. Tegenwoordig zijn er natuurlijk toppers als Plebeian Grandstand (de absolute top) en Young and in The Way, maar Hexis was er als één van de eersten bij. Meestal brengen ze splits en EP’s uit, dit is de tweede langspeler van de Denen.
Opnieuw een beenharde combinatie van sludge, crust, hardcore en black metal, in variaties gebracht per nummer. Sommige songs zijn één lange stroom aan nervositeit geworden, een lange blubber aan dreunende klanken die ook (funeral) doomdeath-invloeden laten weerklinken. De opsomming aan subgenres die deze band omarmt, wordt steeds langer en langer. Nummers als Molestus klinken als vanouds bijzonder smerig en pijnlijk galmend, hier ontbindt Hexis al zijn demonen als proberen ze indruk te maken op Anaal Nathrakh. Ondanks dat het tempo of de intensiteit stijgt blijft er evenwel een uitermate groot drukkend gevoel inwerken op je, niet zozeer een furie die achter je aanzit, eerder een gevoel van verdrinking. Hexis is dan ook een vehikel dat alle lucht uit je pompt, langs je oren. Geef het zeker eens een kans.
Score:
80/100
Label:
Halo of Flies, 2017
Tracklisting:
- Tando
- Ashanti
- Molestus
- Ritualis
- Calamitas
- Nocturnus
- Opacus
- Cordolium
- Ressurectio
- Septem
- Presagium
Line-up:
- Rasmus – Gitaar
- Ken – Bas
- Simon – Drum
- Tobias – Gitaar
- Filip – Zang
Links: