Mijn omgeving is na vele jaren van teistering enigszins gewoon geworden aan metal. Sommige bands vinden ze niet langer storend, maar saai. De mainstream vooral. Sommige bands vinden ze dan weer behoorlijk aangenaam en welkom. Dan denk ik aan een The Wounded of zelfs Megadeth. Sommige bands worden nog steeds als storend ervaren. Behemoth bijvoorbeeld (al vinden ze die live dan weer indrukwekkend). Maar sommige bands worden nog steeds als geteister ervaren. Als een marteling, als iets wat amper als muziek omschreven kan worden. Grave Upheaval is er zo eentje. Het titelloze debuut van dit Australische tweetal uit 2013 belandde meteen in mijn jaarlijst. Het tweede – eveneens titelloze – album gaat dezelfde weg op. En wel hierom.
Bij het aanhoren van deze plaat besef ik meteen dat het klassieke arsenaal aan woorden zich weer aandient om dit te beschrijven. Occult, doooomend, ritueel, necro, begeesterend… Australische waanzin. Zo zijn er veel bands ondertussen. Wat maakt dit Grave Upheaval dan zo speciaal? Veel zaken. De drummer (Ignis Fatuus van Portal) speelt onverantwoord strak en desoriënterend, waarbij het na enkele nummers aanvoelt alsof je een audio-epileptie-aanval te verduren krijgt. De laag ruisgruis vanuit de snaren is dan weer net andersom, want zonder dat je het goed en wel beseft zit je in een andere ladder en wezenloos vraag je je dan af wat er de voorbije seconden gebeurd is. De bas is daar één van de daders van, want die verbergt met zijn diepe impact wat er zich op de achtergrond afspeelt. En wat er zich vocaal afspeelt… de laatste keelklanken van palliatieve tovenaars. Hou er dan nog eens rekening mee dat het tempo laveert tussen funeral doom en blackdeath en dan heb je ongeveer een beeld van deze marteling.
Score:
85/100
Label:
Eigen Beheer, 2018
Tracklisting:
- –
- –
- –
- –
- –
- –
- –
Line-up:
- –
- –
Link: